بریده‌هایی از کتاب اضطراب جایگاه اجتماعی

«به حال خود رها شدن در جامعه و نادیده گرفته شدن از سوی اعضای آن, اگر در عمل چنین اتفاقی شدنی باشد، ظالمانه‌ترین مجازات است. وقتی با ورودمان کسی سرش را به سویمان برنگرداند، وقتی حرف می‌زنیم پاسخمان را ندهد، یا برای کاری که می‌کنیم اهمیتی قایل نباشد، وقتی همه تظاهر به ندیدنمان کنند، و طوری برخورد کنند که انگار وجود نداریم، چندی نمی‌گذرد که نوعی خشم و درماندگی عاجزانه در ما انباشته می‌شود که بی‌رحمانه‌ترین شکنجه‌های جسمی در مقابل آن تسکین‌بخش به نظر می‌رسند.»

به نظر می‌رسد زندگی فرایندی است از جایگزینی اضطرابی با اضطراب دیگر و جانشینی خواسته‌ای با خواسته دیگر

هر قدر هم از نظر خودمان دارای ذهنی مستقل باشیم، به طرز خطرناکی در تشخیص نیازهایمان ضعیفیم. روحمان به‌ندرت آنچه را باید برای خوشبختی از آن برخوردار باشیم در گوشمان زمزمه می‌کند، و اگر فرمانی به ذهن می‌دهد آن‌قدر گنگ است که یا آن را اشتباه می‌فهمیم یا احساس می‌کنیم مغایر نیازهای ماست.

طنزپردازان ماهر غالباً بر نقاط آسیب‌پذیری انگشت می‌گذارند که به طور مستقیم قادر به مطرح کردنشان نیستیم؛ آن‌ها رابطه دور از ذهن ما با آزاردهنده‌ترین ابعاد وجودمان را روشن می‌سازند. هرچه دغدغه خصوصی‌تر و شدیدتر، احتمال خنده بیشتر: خنده‌ای که نشانه قدردانی از مهارتی است که به مسائلی که حتی قادر به اشاره کردن به آن‌ها نبودیم سیخونک زده است.

تراژدی ما را به سمت حقیقتی تحمل‌ناپذیر سوق می‌دهد: این‌که می‌توان ردپای هر کار احمقانه‌ای را که انسان‌ها در سراسر تاریخ انجام داده‌اند در جنبه‌هایی از طبیعت انسان یافت

پوچ‌ترین رسوم و مضحک‌ترین مراسم در همه جای دنیا به بهانه این‌که این یک سنت است توجیه می‌شوند.

«طبیعت به من نگفت فقیر نباش. و نیز نگفت ثروتمند باش، اما تمنا کرد مستقل باش.» شانفور

«اذهان مردم برای شادی‌های واقعی زندگی جایگاهی بس حقیر است.»

وابستگی جایگاه اجتماعی به بخت و اقبال خودبه‌خود هراس‌انگیز است. ولی هولناک‌تر از آن زندگی در دنیایی چنان آکنده از اصول کنترل عقلانی است که اساساً «بداقبالی» به عنوان توجیهی معتبر برای شکست نادیده گرفته شود.

اضطرابْ ملازمِ آرزوهای دنیای معاصر است

ثروت امری مطلق نیست. ثروت به خواسته‌های ما بستگی دارد. هر بار چیزی را جستجو کنیم که توان به دست آوردنش را نداریم، امکاناتمان هر قدر هم زیاد باشد، فقیرتر می‌شویم.

جوهره عقاید ایدئولوژیک این است که اکثرِ ما قادر به تشخیصشان نیستیم مگر این‌که دانش سیاسی‌مان رشد کرده باشد. عقاید ایدئولوژیک مانند گازی بی‌رنگ‌وبو در جامعه رها می‌شوند.

اگر دست از حسرت خوردن برنداریم، به طور تأثرانگیزی زندگی‌مان را با حسرت خوردن برای مسائل نادرست هدر می‌دهیم.

شاید سریع‌ترین راه برای این‌که توجهمان را به چیزی از دست بدهیم خرید آن باشد ــ همان‌طور که شاید سریع‌ترین راه برای این‌که کسی را دیگر تحسین نکنیم ازدواج کردن با او باشد.

روسو تأکید داشت, تأکیدی که شاید ناپسند نیز به نظر برسد, که انسان‌ها در تصمیم‌گیری در مورد مسائل مهم دچار مشکل‌اند

به لطف مهارت این طنزپردازان، حقایق تلخ در مورد خودمان را با خنده‌ای از ته دل می‌پذیریم، حقایقی را که اگر قرار بود با لحنی اتهام‌آمیز بیان شوند با خشم یا رنجش با آن برخورد می‌کردیم.

به قول ساموئل جانسون, طنز صرفاً راهی دیگر، و راهی بسیار موثرتر، برای «محکوم ساختن رذالت یا حماقت است».

خنده‌ای که از طنز ناب برمی‌خیزد به ابزاری برای وادار ساختن دیگران به اصلاح شخصیت و عاداتشان تبدیل می‌شود.

دنیایی که مردم آن عبرت‌های غیرمستقیم تراژدی را دریافته‌اند دنیایی است که دیگر عواقب ناکامی‌ها بر دوش مردمش سنگینی نمی‌کند.

بدترین و بهترین جنبه‌های زندگی بشر در خودمان هم وجود دارد و به این ترتیب قادریم در شرایط مناسب یا نامناسب دست به هر کاری بزنیم.