بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

تو تا یک جایی از مسیر شاید کسی کنارت باشد اما همش توهم است، تو قهرمان زندگی هیچ کس نیستی، هیچ کس قرار نیست از تو یک بت بسازد و هیچ کس آن قدر که خودت به خودت اهمیت می دهی، اهمیت نخواهد داد. تو باید قهرمان زندگی خودت باشی مجسمه خودت را بسازی و همین.

هیچ وقت هیچ وقت سعی نکن مثل هیچ کس زندگی کنی. همیشه یک سبک زندگی مخصوص خودت را داشته باش

من آدم هستم، کتاب نیستم که روی یک صفحه برگه بذاری بعد آن برگه را خط خطی کنی چایی بریزی پاره اش کنی ولی همچنان همینطور روی همان صفحه باقی بماند و تو برگردی و ادامه بدهی به خواندنش، آدم ها میروند تغییر می‌کنند و یک جوری فراموشت می‌کنند که انگار از اول هم وجود نداشتی.

و حالا رسیدم به این جمله که از یک جا به بعد وقتی حالت بد است و زندگی بهت فشار آورده است وقتی جهان زیر مشت های خودش نابودت می‌کنند دیگر گریه نمی‌کنی، از یک جا به بعد دیگر خودزنی نمی‌کنی. دیگر هفته ها افسرده نمیشوی فقط یک لبخند میزنی و ازش رد میشوی.

همه چیز اولش سخت است چون ما دنبال آخرش هستیم و از مسیر غافل می شویم به نظرم ریسک کن انجامش بده چون تو قراره است یک بار زندگی کنی و امروز فقط یک بار اتفاق میوفتد امروز تمام می‌شود ولی مهم این است تو چطور تمامش می‌کنی سبک زندگی خودت را داشته باش و کمی رشد کن.

روانشناسی می‌گوید برای شناخت آدم ها ما حداقل نیاز به ۲۵۰ روز زمان داریم یعنی اگر هشت ماه روزی دو ساعت جدی باهم حرف بزنیم آن موقع می‌توانیم ادعا کنیم که تونستیم تا حدی همدیگر را بشناسیم

دوست داشتن یعنی کوچک ترین چیزها از طرف آن فرد خوشحالت کند حتی یک شاخه گل کوچک یا یک جمله دوست دارم بتواند روزت را بسازه.

گاهی اوقات زودتر از آن چیزی که فکر می کنیم دیر می‌شود ما در این دنیا نه پانتومیم بازی می‌کنیم نه آدمای های اطرافمون ذهن خوانی بلدند پس بهترین راه حرف زدن است و از آن مهم تر درست و بجا حرف زدن است.

من یاد گرفتم وقتی با مشکلی یا تضادی در زندگی‌ام برخورد کردم سریعا جلویش گارد نگیرم شاید آن اتفاق بد از درونش می‌خواهد به من یک درس جدید بدهد یا شاید می‌خواهد بهم یک موضوع را یادآور بشود. یا اینکه اصلا پشت آن اتفاق یک چیز خوب منتظرم است این موضوع را من هزاران بار در زندگیم تجربه کردم

باعث شد من بدانم آدم‌هایی هنوز هستن که برات بدون منت و از روی مردونگی کاری انجام بدهند و پشتت در بیاند و میتوانند برایت مثل یک دوست و رفیق عادی بشوند باعث شد اینقدر به آدم ها به چشم بد نگاه نکنم.

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛ وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است. زندگی در شرایطی که هیچ چیز سرجایش نیست و هیچ پشتوانه‌ای نداری؛

برای باران فقط مهم این بود که به چیزی که میخواد برسد. و تمام این ها برمیگردد به این که هیچ کدوم از کارای خدا بی حکمت نیست باران از ابتدا دختر قوی‌ای نبود باران هم خسته شد، باران هم جا زد، اما خیلی زود خودش را پیدا کرد شاید اگر این سختی و این مشکلات جلوی راهش قرار نمی‌گرفت نمیتوانست اینقدر قوی باشد و خیلی زودتر از این ها میدون را خالی می‌کرد اما باران این مرحله از زندگی اش را هم رد کرد

مشکل تو فقط یک بیماری قابل درمان ساده بود تو میتونستی حلش کنی و در آرامش دوره درمان را بگذرونی و از پیشرفتش جلوگیری کنی اما خودت بزرگش کردی فرار کردی بدون اطلاع بدون هیچ جایی و هزاران مشکلات بدتر از بیماری برای خودت ساختی.

شاید هر کدام از ما تا وقتی یک چیز را داریم هیچ وقت قدرش را نمی دانیم ولی وقتی از دستش می‌دهیم انگار بیشتر عاشقش می‌شویم. با خودمون و خدای خودمون بسیار حرف می‌زنیم که خدایا تو دوباره این را به من بده من بهت قول می‌دهم بیشتر قدرش را بدانم اما به نظر من بهتر است برای هر چیزی که داریم هر چیزی که احساس می‌کنیم برامون با ارزش است اما چون عادی شده همان لحظه سپاسگزارش باشیم همان لحظه قدرش را بدانیم زیرا وقتی از دستشون بدهیم دیگر هیچ وقت نمی‌توانیم آن حس را دوباره برگردانیم و کم کم از اشک و افسردگی تبدیل می‌شود به دلتنگی و سکوت و در آخر هم یک حسرت

متوجه شدم دیگر نباید توقعی از دیگران داشته باشم حتی اگر اون آدم کسی باشد که ده سال بزرگم کردن.

احوالاتم گودالی عمیق در وجودم حفر کرده بود، با تمام این سیاهی ها انگار من در آینده‌ای که خبری ازش ندارم نوری می‌دیدم که همین روزنه باعث شده بود من زنده بمانم.

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند

اما من از رابطه بی سر و ته متنفر بودم از دوستی های بی هدف متنفرم. اصلا با نفس دوستی هم مشکل دارم اگر یک رابطه قرار است فقط محض تفریح باشد نیازی بهش ندارم. شاید حرفام کلیشه‌ای باشد اما این چیزی است که من بهش اعتقاد دارم آدمی که در زندگی اش هدف دارد دنبال خوشگذرونی های موقت نمی گردد، دنبال پر کردن وقتش با آدم های اشتباه نمی گردد.

اگر زندگی برایت معنی قشنگی می‌دهد یعنی بالغ شدی یعنی درک کردی که برای چه اینجایی، اگر جایگاه خودت را تو دنیا به عنوان یک فرد باارزش پیدا کردی یعنی بزرگ شدی. این به معنی این نیست که سنت زیاد شده باشد. اتفاقا اینکه با سن کم این ها را درک کنی هنر است اگر غیر این باشد، خب قانون طبیعت هست و تو خیلی هم شاهکار نکردی. ما باید یاد بگیریم اگر کسی دوستمان ندارد خودمان را دوست داشته باشیم. یاد بگیریم خودمان باشیم تظاهر به آدمی که نیستیم نکنیم. یاد بگیریم حرف بزنیم، یاد بگیریم لذت ببریم، یاد بگیریم زندگی کنیم و در آخر میفهمی هیچ کس و هیچ چیز در این دنیا به اندازه آرامش تو ارزش و اهمیت ندارد،

به عقیده من هر کس جایگاه خودش را خودش می سازد. بعضی آدم ها قبول کردند فقیر بودن را، جایگاه بد را، تنها بودن را، افسرده بودن را و بعضی دیگر هم میدانند که باید هر روز پیشرفت کنند هر روز پولدار تر بشوند هر روز بهتر بشوند، این افراد نه دزد هستند نه افراد ضعیف کسی هستند که ازشون دزدی شده است. فقط هر کسی سبک زندگی شخصی خودش را دارد. یکی فکر می‌کند با ضعیف بودن بیشتر دیده می‌شود یکی فکر می‌کنند با قدرتمند بودن. درست و غلط این افکار را هم فقط جایگاه و احساس خوبشان از زندگی تعیین‌می‌کند.