بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

تنهایی برای هیچ کس قابل تحمل نیست و فرقی هم نمی‌کنند بیست ساله باشی یا هفتاد سال عمر کرده باشی تنهایی، تنهایی است

من یاد گرفته بودم دلتنگی هیچ وقت دلیل خوبی برای بازگشت نیست

وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است.

دنیا آدم های ضعیف را حذف می‌کنند چون باعث پیشرفت جهان نمیشن اون ها فقط جایگاه آدمای های قوی را تنگ کردن پس یا باید حذف بشن یا باید انقدر از روزگار ضربه ببینن تا به خودشون بیان و خودشون را قوی کنن.

آدم هایی که خیلی کوچک شدند، چراغ ها، ماشین ها که همه مثل یک خط شدن و من آرامش دارم و داستان زندگی‌ام را به پایان می رسانم که یک روزی، داستان زندگی الان من، رویای من بود و حالا دنیای واقعی من است.

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند

تو قهرمان زندگی هیچ کس نیستی، هیچ کس قرار نیست از تو یک بت بسازد و هیچ کس آن قدر که خودت به خودت اهمیت می دهی، اهمیت نخواهد داد. تو باید قهرمان زندگی خودت باشی مجسمه خودت را بسازی و همین.

حس کردم او دیگر مرا نمی‌خواهد دلش می‌خواست بروم اصلا می‌خواست بمیرم. پس منم تصمیم گرفتم خواسته اش را برآورده کنم.

دنیا جای آدم های ضعیف نیست. دنیا آدم های ضعیف را حذف می‌کنند چون باعث پیشرفت جهان نمیشن اون ها فقط جایگاه آدمای های قوی را تنگ کردن پس یا باید حذف بشن یا باید انقدر از روزگار ضربه ببینن تا به خودشون بیان و خودشون را قوی کنن.

موقع هایی با خودم فکر می‌کنم شاید این همه درد می‌خواهد چیزی بهم بگوید می‌خواهند بگویند، کاری کنم ولی نمی فهمیدم باید چیکار می‌کردم نمی‌فهمیدم این ضربه هایی که از دنیا می‌خورم برای چیست؟ فقط می‌دانستم خیلی دردآور هستن... اما همیشه ته دلم بهم می‌گفت پایانش زیباست و همین باعث می‌شد آرام بگیرد دل بی قرار و درمانده ام.»

یک وقت هایی در زندگی هر کسی پیش می آید که مجبور به انتخاب چیزی می‌شوی که از ته دل ازش یا از آن موقعیت راضی نیستی آن آدم خودش دارد به اندازه کافی از این شرایط درد می‌کشد پس به نظرم بهتر است کمی صبر کنیم تا آن شخص خودش را ثابت کند یا حداقل حرف هایش را بشنویم تا شرایطش را درک کنیم

در این دنیا ی به این عظمت هر کس برای خودش ستاره‌ای را انتخاب می‌کنند که از همه پر رنگ تر است از همه بیشتر چشمک می‌زند همه فکر می‌کنند فقط خودشون آن ستاره را میبینندو فقط به آن ها تعلق دارد. ولی آن ستاره به آدماهای زیادی تعلق دارد، پر از خاطره است پر از درد و دل است، من دلم می‌خواد کمرنگ ترین و کوچیک ترین ستاره را انتخاب کنم که مال خود خودم باشد درست همانی که کنار ماه است همانی که نور ماه آنقدر کوچیکش کرده که شاید از چشم خیلی ها دور می‌ماند.

یعنی هر آن چیزی که در زندگی ما در حال اتفاق افتادن است، تمام تمام تمام مسئولیت و ساختش توسط خودمان بوده است چه آگاهانه چه ناآگاهانه. مهم این است که قبول کنیم خالق تمام اتفاق های زندگی مان خودمون هستیم.

شاید هر کدام از ما تا وقتی یک چیز را داریم هیچ وقت قدرش را نمی دانیم ولی وقتی از دستش می‌دهیم انگار بیشتر عاشقش می‌شویم.

باور داشته باش پایان همه چیز خوب است. اگر چیزی بد شد قطعا پایانش نیست.

یک روزی، داستان زندگی الان من، رویای من بود و حالا دنیای واقعی من است.

باور داشته باش پایان همه چیز خوب است. اگر چیزی بد شد قطعا پایانش نیست. پایان یعنی جایگاه‌ای که تو ساختی نه دنیای بی رحم برای تو.

تو به خودت و آرزو هایت بدهکار هستی،

شکست زیباست وقتی که تو هدفت را بشناسی و دوستش داشته باشی وقتی از هدفت لذتی نبری و برایت خیلی مهم نباشد آن شکست برایت دردناک می‌شود

گاهی بهترین انتقام انتقام نگرفتن است