بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

به پایان آمد این روایت و حکایت زندگی همچنان ادامه دارد...

ما در این دنیا نه پانتومیم بازی می‌کنیم نه آدمای های اطرافمون ذهن خوانی بلدند پس بهترین راه حرف زدن است

ما در این دنیا نه پانتومیم بازی می‌کنیم نه آدمای های اطرافمون ذهن خوانی بلدند پس بهترین راه حرف زدن است و از آن مهم تر درست و بجا حرف زدن است.

ما آدما گاهی اوقات در لحظه براثر عصبانیت یا برای ثابت کردن قدرت هامون کارهایی می‌کنیم که وقتی در خلوت خودمون به عقب برمی‌گردیم و فکر می‌کنیم. می‌بینیم که چقدر اشتباه کردیم و هیچ موقع سعی نکردیم درستش کنیم که ممکنه به خاطر غرورمون یا حتی بخاطر ثابت کردن خومون باشه.

امان از روزی که یک آدم از درون بمیرد

دلم می‌خواست بروم یک جای دور گریه کنم.

آدم ها ممکن است یک جمعیت زیاد یک گروه یا یک فرد مهم باشند شاید در برابر درس هایی که به تو میدهند ضربه هم بهت بزنند شاید هم نه فقط ازشون چیزی یاد بگیری و بشوند برایت الگو و اسطوره زندگی ات. بنابراین ما از روابطون یا لذت میبریم یا یاد میگیریم یا تجربه کسب می‌کنیم تا رشد کنیم و باز هم برمیگردد همه این ها به درون ما.

جامعه بی رحم است دنیا بی رحم است تو باید بزرگ شوی باید مستقل شوی باید یاد بگیری چطور گلیم خودت را از آب بکشی بیرون باید یاد بگیری به عنوان یک دختر از حق خودت دفاع کنی

چقدر این شعر از افشین یدالهی قشنگ و قابل لمس بود برایم. یک روز میایی که من دیگر دچارت نیستم .... از صبر ویرانم ولی چشم انتظارت نیستم... یک روز میای که من نه عقل دارم نه جنون، نه شک به چیزی، نه یقین مست و خمارت نیستم، شب زنده داری می‌کنی تا صبح زاری می‌کنی تو بی قراری می‌کنی من بی قرارت نیستم، پاییز تو سر می رسد، قدر زمستانی و بد گل میدهی نو میشوی اما من در بهارت نیستم.

دلتنگی هیچ وقت دلیل خوبی برای بازگشت نیست.

دنبال این باش از درون آدم های اطرافت یک ویژگی خوب پیدا کنی و به نظرم بیشتر به آدما توجه کن ولی درگیرشون نشو. توجه کن فقط به این خاطر که دنبال رشد باشی از طریق آن انسان ها.

آدم های زیادی وارد زندگی ما میشوند بعضی ها می‌آیند که بمانند، بعضی ها هم می‌آیند که بروند، بعضی ها می‌آیند و هستند اما کمرنگ هستند و به این نتیجه می‌شود رسید که هر آدمی بخشی از وجود ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد یکی می‌آید که نیمه های تاریک وجودت را بهت نشون بدهد تا بهت بگوید چه ضعف هایی داری. یکی می‌آید که تو را تبدیل به یک آدمی کند که باید بشوی، یک آدم درست تر و شاید هم برعکس تبدیل میشوی به آدمی که نباید بشوی و بعضی از آدما هام می‌آیند که به تو بفهمانند دقیقا چی میخواهی از خودت، تا دنیا خودت را بشناسی و متوجه بشوی چه توانایی هایی داری لزوما این ها فقط یک شخص نیستند و لزوما فقط یک بار تکرار نمیشوند این آدم ها ممکن است یک جمعیت زیاد یک گروه یا یک فرد مهم باشند شاید در برابر درس هایی که به تو میدهند ضربه هم بهت بزنند شاید هم نه فقط ازشون چیزی یاد بگیری و بشوند برایت الگو و اسطوره زندگی ات.

تو فقط باید تصمیمی که فکر می کنی درست است را انجام بدهی و بقیه اش را بسپر دست خدا، دیگه بقیه اش دست تو نیست.

آدم ها در نهایت میروند دنبال لیاقتشون، من بیشتر از ظرفیت تو بودم برای همین هم نتوانستی طاقت بیاوری کنارم، راهی را رفتی که لیاقت خودت بود تو باید بروی دنبال کسی که خودت را شایسته آن فرد میدانی و آن آدم قطعا من نیستم.

در حقیقیت حالا که فکر می کنم، از دست دادن تو مساوی بدست آوردن بود. من اگر تو را از دست دادم در حقیقت یک فرصت بود برایم که فرد درست را وارد زندگی‌ام کنم.

وقتی به همسن و سال های خودش نگاه می‌کنند که همه چیز دارن مثل بدن سالم، خانواده خوب، زندگی آرام، ولی هر لحظه دنبال بهانه‌ای هستن. با خودش فکر می‌کنند شاید بهتر است حتی گاهی اوقات بخاطر همه این سختی ها خداروشکر کند که اگر نبودن می‌شد یکی مثل این آدم های ضعیف.

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم.

روی همان دیوار ها همه نوشته بودن گاهی بهترین انتقام انتقام نگرفتن است ولی خودشان هم حتی به حرف ها باور نداشتد.

ردم چون می‌خواستم با آدم‌هایی باشم که از گذشته پر از سیاهی من هیچ چیز ندانند چون می‌خواستم فرار کنم از موقعیتی که در آن گیر کردم می‌خواستم از زندگی واقعی‌ام فرار کنم. من ترسو بودم خیلی ترسو و نمی‌دانستم که من عامل آن همه مشکل هستم پس از کی فرار می‌کنم؟ از خودم؟ نمی‌توانستم، من هر جا می‌رفتم آن مشکلات را هم با خودم حمل می کردم چون نمی‌خواستم با آنها کنار بیایم فقط می‌خواستم حذفشون کنم، فکر می‌کردم این آدمای دور و اطراف هستند که این ها را به وجود میاورند، ولی یاد گرفتم فردی درست است که تو را با تمام پیچ و خم هایی که داری بخواهدت، یک دوست مثل

باور داشته باش پایان همه چیز خوب است. اگر چیزی بد شد قطعا پایانش نیست. پایان یعنی جایگاه‌ای که تو ساختی نه دنیای بی رحم برای تو.