بریده‌هایی از کتاب دست‌های آلوده

آدمکش‌ها آدم‌هايی هستند که قوه‌ی تخيل ندارند؛ زياد برايشان فرق نمی‌کند که کسی را از زندگی محروم کنند. چون هيچ تصوری، هيچ تخيلی درباره‌ی زندگی ندارند. من آدم‌هايی را که از مرگ ديگران می‌ترسند ترجيح می‌دهم؛ چون همين دليل آن است که اين جور آدم‌ها بلدند زندگی کنند.

منزه بودن عقيده‌ای است که به کار درويش‌ها و کشيش‌ها می‌خورد. و شما روشنفکرها و بورژواهای آنارشيست برای اينکه کاری انجام ندهيد، دست به دامان منزه‌طلبی شده‌ايد. هيچ کاری نکردن، ساکن و ساکت ماندن، دست زير چانه زدن و دستکش به دست کردن! اما من دست‌هايم آلوده است. تا آرنج.

اما من آدم‌ها را همانطور که هستند دوست دارم. با تمام کثافت‌ها و با تمام حقه بازی‌ها و بدی‌هاشان. من صدای آن‌ها را، دست‌های گرمشان را و پوست بدنشان را دوست دارم. لخت‌ترين پوست‌ها را دوست دارم. نگاه‌های مضطربشان را و مبارزه‌ی نوميدانه‌ای را که هر کدامشان در مقابل مرگ و رنج می‌کنند دوست دارم. از نظر من اينکه در تمام دنيا يک آدم کمتر باشد يا زيادتر حساب است. قيمتی است.

بهترين کار آن نيست که بيش از هر کاری آدم را به زحمت بيندازد؛

من اصلاً نفهميدم جوانی يعنی چه؟ من يک راست از بچگی به سن کهولت رسيدم.

بهترين کار آن نيست که بيش از هر کاری آدم را به زحمت بيندازد؛ آن است که بيش از هر کاری آدم در آن موفق بشود.

چقدر به پاکی و منزه بودن علاقمندی پسرجان! چقدر وحشت داری از اينکه دست‌هايت آلوده بشود. بسيار خوب پاک و منزه بمان! ولی اين منزه‌طلبی به درد چه کسی می‌خورد و اصلاً چرا تو ميان ما آمده‌ای؟ منزه بودن عقيده‌ای است که به کار درويش‌ها و کشيش‌ها می‌خورد. و شما روشنفکرها و بورژواهای آنارشيست برای اينکه کاری انجام ندهيد، دست به دامان منزه‌طلبی شده‌ايد. هيچ کاری نکردن، ساکن و ساکت ماندن، دست زير چانه زدن و دستکش به دست کردن! اما من دست‌هايم آلوده است. تا آرنج.

تنها مزيت من نسبت به مرده‌ها اين بود که هنوز می‌توانستم فکر کنم که شما در باب من فکر می‌کنيد.

اگر آدم بخواهد قيمت جانش را بداند بايد گاهگاهی به خطر بيندازدش.

ژسيکا: تو ترسو نيستی عزيزم. هوگو: من ترسو نيستم اما دل و جرأت هم ندارم. عصبم خيلی زيادی است. دلم خواست بخوابم و خواب ببينم که مثل سليک شده‌ام. نگاه کن! صد کيلو گوشت و به اندازه‌ی يک گردو مغز توی جمجمه‌اش. درست مثل يک نهنگ. مغز تو اين هيکل گم می‌شود. برای همين است که اينجور اتفاقات قلقلکش می‌دهد. همين و بس.

بهترين کار آن نيست که بيش از هر کاری آدم را به زحمت بيندازد؛ آن است که بيش از هر کاری آدم در آن موفق بشود.

افکار و عقايد را ساخته و پرداخته قبول می‌کنند و بعد مثل خدا بهش ايمان پيدا می‌کنند. اما برای ما مردها جور ديگری است. برای ما تير انداختن به يک آدم روی اصول عقايد زياد آسان نيست. چون ما خودمان اينجور عقايد را می‌سازيم و از دست پخت خودمان خوب سر در می‌آوريم. ما مردها هيچ‌وقت اطمينان نداريم که حتما حق با ما باشد

هوده‌رر: من اصلاً نفهميدم جوانی يعنی چه؟ من يک راست از بچگی به سن کهولت رسيدم

آدم همانطور که دچار امراض می‌شود دچار عقايد هم می‌شود.

همين پسرهای آرام خانواده‌ها هستند جانم که وحشتناک‌ترين انقلابی‌ها از آب در می‌آيند!

اولگا: گرسنه‌ای؟ هوگو: دلت می‌خواهد گرسنه باشم. هان؟ اولگا: برای چه؟ هوگو: چون غذا دادن کار آسانی است. فاصله‌ی آدم را حفظ می‌کند. و تازه آدمی که غذا می‌خورد قيافه‌ی آرام و صلح‌جو دارد. (پس از لحظه‌ای) متشکرم. نه گرسنه‌ام نه تشنه.

من اصلاً نفهميدم جوانی يعنی چه؟ من يک راست از بچگی به سن کهولت رسيدم.

من به وظايف و مسؤوليت‌ها احترام می‌گذارم اما به خودم هم احترام می‌گذارم. و دستورهای احمقانه‌ای را که فقط برای مسخره کردن من داده شده گردن نمی‌گذارم.

آدمی که ميل به زندگی ندارد اگر ديگران بتوانند به کار بکشندش ممکن است به دردی بخورد.

قبل از اين که خوابم ببرد می‌گفتم: شايد همين امشب حرف مرا می‌زده‌اند. تنها مزيت من نسبت به مرده‌ها اين بود که هنوز می‌توانستم فکر کنم که شما در باب من فکر می‌کنيد.