بریده‌هایی از کتاب کتاب زندگی، ماهیت و شناخت (جلد اول)

لازم است بدانیم نه تنها زن نباید مانع مشاهده‌ی‌بغض و اشکش توسط مرد شود که حتی باید از هر بغض و آه و اشکی که نسبت به مرد و کارکرد‌های وی پیدا می‌کند، حتماً و حتماً مرد را مطّلع کند. به‌طوری که قطره‌ی اشکی نمانَد که در پسِ پرده‌ی پِلکَش باشد و مرد از آن بی‌خبر بماند و آن را نبیند و بُغضی در گلویش گُم نشود که مرد آن را نشنود. آنچه در این گفتن و نمایش‌دادن، زن باید مراقبت کند، شکل و نحوه‌ی عَرضه‌ی آن است. زن،‌گریه و رنجِش و بُغضش از مرد را، به‌صورت بَر مرد نشان می‌دهد، درحالی‌که روش درست، عرضه‌ی آنها به‌صورت برای مرد و به سوی مرد است.

وقتی مرد از رأی و نظرش دفاع کرده و تا سطح لج‌بازی بر درست‌بودن آن پافشاری می‌کند، به معنی این نیست که ایمان و اعتقاد راسخی به درستی نظر و تصمیمش داشته باشد، بلکه به‌واسطه‌ی آغاز مجادله از ناحیه‌ی زن، ناگزیر به دفاع از نظر و تصمیمش می‌شود. حتی اگر در فکر و قلب خود به نادرستی نظر و تصمیمش اعتراف داشته باشد، در اقدام و برخورد، به سمت پافشاری بر رأی خود منحرف می‌شود تا از ارزش و اعتبار اقتدار خویش دفاع کرده؛ بگوید ستون من این‌طور نیست (نمایه ستون معیوب) و این‌طور است (ستونی منظم و مرتب)

مردی در جایگاه امنیت‌دهی قرار می‌گیرد که اعضاء خانواده در حضور او احساس وجود کنند و ببینند نه تنها برای تعقیب و دنبال‌کردنِ کارکردها و علاقه‌های خویش، که حتی برای نیاز‌های مشترک خانواده، رأی دارند، دیده می‌شوند، شنیده می‌شوند، به نظرشان اعتنا و احترام گذاشته می‌شود، می‌توانند میدان ببینند، تجربه کسب کنند و در تصمیم‌ها مشارکت کنند.

مردی که خانه‌ی بزرگی همراه با وسایل لوکس و فراوانی مهیّا کرده است و به خورد و خوراک و پوشاک و سایر نیاز‌های مادّی اعضاء خانواده، تأمین مفصلی می‌دهد، امّا از تمرکز و توجّه به عواطف آنها که تأمین مرد را صدا می‌زند، غافل مانده است، مرد تأمین‌دهنده‌ای نیست و ارزش تأمین‌های مادّی خود را هم ضایع کرده است.

زنی که همراهِ انحراف به سمتِ سختی و محکمی، واجد شغل و درآمد مفصّلی‌ست و مدیریت چندین مرد را بر عهده دارد، چطور می‌تواند از سختی و محکمیِ مرد لذّت ببرد و مشتاق قرارگرفتن در دژِ حصین مرد باشد؟! و در صورت ازدواج و همراهی با مرد، جایگاه، ارزش و اهمیت اقتدار مرد چگونه بروز و ظهور پیدا کند؟! و آیا نقش‌ها و کارکرد‌ها در چنین زندگی‌ای، معکوس نمی‌شود و این معکوس‌شدن، ارزشِ در کنارِ مرد بودن و بهره‌مند‌شدن از جنس مرد را مانع نمی‌شود؟!

وقتی نیاز مخاطبین خود را، پیش از بیان آن توسّط آنها، جست‌وجو می‌کنیم و به شناخت و کشف آنها و به تأمین‌کردن اقدام می‌کنیم، حسّ بسیار شیرینی را از ارتباط‌داشتن منتقل کرده‌ایم.

ما صاحب و مالک هیچ چیز نیستیم و باید از مَعبَر دنیا و مزرعه‌ی اینجا، عبور فائزانه‌ای داشته باشیم که مسیر ما را به سمت پروردگار، روشن و قابل کند که حضرتش در قرآن که وحی نازل اوست می‌فرماید: اِنَّا لِلَّهِ وَ اِنَّا اِلَیهِ رَاجِعُون(بقره ۱۵۶).

در همراهی، کسی که جلوتر است، موجب تحرّکِ بیشترِ دیگری می‌شود و تأمّل و انتظارش برای رسیدن همراهش، تولید انس و شفقت می‌کند و اگر در همراهی، دوشادوش هم باشند، حسّ عمیقی از همدلی و همسری، سرشارشان می‌کند.

درتقابل، مسئله‌ی اصلی، رو در رو قرار‌گرفتنِ دو فرد است و از آنجایی که زندگی‌کردن، یعنی حرکتِ آدمی به سمت یک رفتار؛ پس طبیعی‌ست که در وضعیتِ تقابل، پیش‌رفتنِ یکی، باعثِ پس‌فرستادنِ دیگری می‌شود. در همراهی، کسی که جلوتر است، موجب تحرّکِ بیشترِ دیگری می‌شود و تأمّل و انتظارش برای رسیدن همراهش، تولید انس و شفقت می‌کند و اگر در همراهی، دوشادوش هم باشند، حسّ عمیقی از همدلی و همسری، سرشارشان می‌کند. اما وقتی این وضعیت به تقابل تبدیل می‌شود، یکی مانع و مزاحمِ حرکتِ دیگری‌ست و حرکت‌کردن و پیش‌آمدنِ یکی از آنها، موجبِ پس‌فرستادن و عقب‌راندنِ دیگری می‌شود.

عبارت‌هایی نظیر اینکه: کجا می‌روی؟ مادرت چه کارَت داشت؟ به چه کسی تماس می‌گیری؟ نمازت را خوانده‌ای؟ پوشِشَت را درست کن، این کار را بکن، آنجا نرو، اجازه نمی‌دهم، حق نداری، مبادا ببینم، باید بگیری، نباید بروی، تکرار نشود، و ... همگی معرّفِ کنترل در رفتار، بر حسب نگاه مالکیت می‌باشند.