بریده‌هایی از کتاب کتاب زندگی، ماهیت و شناخت (جلد اول)

باید دانست در نوع پرخاش مستمر، حتی وقتی زن مشغول پرخاش نیست، در ذهن و فکر و دریافت مرد، با همان تصویر پرخاش ظاهر می‌شود. یعنی مرد پیش از مواجهه با زن و مشاهده‌ی پرخاش، انتظار پرخاش را داشته، رنج ناشی از اقتدارشکنی آن را با خود همراه می‌بیند. مرد در این نوع از پرخاشِ زن، در خلوت خویش و در غیاب زن نیز، مصون از فشار و ضربه‌ی هولناک اقتدارشکنی آن نیست. مثل مردی که هنوز به خانه و دیدار زن نرسیده است و با خود مرور می‌کند که به‌محض مشاهده و دیدار او باید منتظر تندی و پرخاش و حرف گزنده‌ای از زن به‌واسطه‌ی قصور خویش یا توقعِ زن باشد و چنین تأثیر مستمرّ و دائمی از اقتدارشکنی زن، مرد را به نقطه‌ی قطع و گسست هل می‌دهد. به شکلی که گویا تنها راه خلاصی از آثار دائمی اقتدارشکنی چنین پرخاش مستمرّی، اقدام به جدایی‌ست.

مرد امنیت‌بخش، مردی‌ست که در تمامی معاشرت‌های حقیقی و مجازی خود، حریم نگه‌می‌دارد، از برخورد‌های ناشایست اجتناب می‌کند، از تبادلات پَست و بی‌ارزش پرهیز می‌کند، درجمع ‌فامیل با ادب و عزت ظاهر می‌شود، برای افراد خانواده‌اش خاطر امن و راحتی روان فراهم می‌کند. در حضور اعضاء خانواده، ارتباط یا فعالیت مؤدّبانه و حرمت‌آفرین نشان می‌دهد و در غیاب آنها کاری نمی‌کند که اعتماد و امنیت خاطرشان مخدوش شود. در محیط‌های غیرحقیقی همچون عضویت در شبکه‌های اجتماعی، داد و ستد مفید و امن دارد و از هر خطا و خطری دوری می‌کند.

مرد امنیت‌بخش، مردی‌ست که به عبارت رایج قدیمی‌ها صفر را صد می‌کند. می‌تواند از هیچ شروع کند و هزاران بیافریند، مردی‌ست که همّتش امنیت می‌آورد، نه جیب و ثروت و درآمدش! آن هم درآمدی که در ایجاد و فراهم‌سازی آن نقشی ندارد!. پس اینکه می‌بینیم بسیاری از زنان در هنگام بیکاریِ مرد به شدّت دغدغه پیدا می‌کنند و التهاب و نگرانی از آینده، وجودشان را در بر می‌گیرد، مربوط به مسئله‌ی امنیت‌خواهی زن و امنیت‌بخشی مرد است، نه انتظار و ادّعای زن در خصوص مسئله‌ی اشتغال مرد.

این ابهام که اگر شوهرم بفهمد یا اگر به بابا بگویم، واکنشش چیست، دغدغه‌ای اساسی در بسیاری از خانه‌ها و خانواده‌هاست و باید پرسید مگر مرد که جایگاه ستون محکم و امن خانه را دارد نباید محل انتقال مسائل اعضاء خانواده باشد، پس چرا زن و فرزند از انتقال مسائل به وی احساس ترس و بیم می‌کنند؟!

تفاوت‌ها و اختلاف‌ها در تمایل‌ها و گرایش‌ها، نه تنها تولید‌کننده‌ی فاصله و تقابل و درگیری نیست، که ابزار حتمیِ رشد و تقویت ارزش‌های وجودی‌ست. مهم این است که افراد با چه نگرش و نگاهی، زندگی مشترک را رصد می‌کنند. یکسانی در گرایش‌ها و تمایل‌ها، نه تنها امتیاز نیست که وسیله‌ی رکود و تأیید و تأکید و اصرار بر ضعف‌های ماست.

فلسفه‌ی اینکه بر انسان مسلمان و مؤمن، واجب است که احکام الهی را بشناسد و برحسب حکم مرجع دینی خود به تقلید مشغول باشد، همین است که انسان نمی‌تواند بر حسب تشخیص و تصمیم خود عمل کند و باید بر مَدار آنچه خداوند - که صاحب ماست - اجازه داده و نداده است رفتار نماید. در مقام والدینی و جایگاه پدر و مادر هم همین‌طور است و والدین نمی‌توانند بگویند چون ما شِکلی از رفتار با فرزند خود را می‌پسندیم، اختیار داریم که بر حسب همان، فرزندمان را تربیت داده و شکل ببخشیم و بر هر پدر و مادر مسلمان و معتقدی واجب است که تکلیف‌های خود را در برابر فرزند و برای نحوه‌ی تربیت وی، آن‌طور که خداوند جواز داده و نداده است، بشناسد و بر معیار آن عمل نماید.