بریده‌هایی از کتاب تاثیر سایه

اگر استعدادهای سایه را بیابیم و کمکی را که سایه سعی دارد به ما بکند دریافت کنیم، نیروی سایه را، که پیش از آن مخرب بود، به نیروی مفیدی در زندگی‌مان تبدیل می‌کنیم.

اگر به آشفتگی درونی‌تان توجه نکنید، این آشفتگی باعث بحران در زندگی‌تان خواهد شد. اما خبر خوب این است که هر رفتار خودویرانگرانه، فرصتی فراهم می‌کند تا به مسائل مهمی پی ببرید. قلب خود را بگشایید و به اکتشاف سایه بپردازید، آن‌گاه به‌تدریج درک می‌کنید که اگر عمیق‌ترین دردهای شما به‌خوبی فهمیده شوند، شما را به‌سوی بهترین سرنوشت ممکن هدایت می‌کنند.

اگر بخش تاریک‌مان را به‌عنوان بخشی از خویشتن یکپارچه‌مان بپذیریم، متوجه می‌شویم که این بخش وجود ما از قدرت، مهارت، هوش و نیروی موردنیاز برای انجام کارهایی عظیم در دنیا، برخوردار است.

«رازهای شما باعث بیماری‌تان می‌شود

این روزها نمونه‌های به‌روز شده نقاب فریبنده، جذاب، مردم‌دار، همیشه خوش‌بین، «معرکه» ، فداکار، دختر خوب، پسر خوب، مرد خشن، سوءاستفاده‌چی، زورگو، آب زیر کاه، باهوش، ناجی، افسرده، بذله‌گو، گوشه‌گیر، قربانی، و همیشه برنده را می‌بینیم. آن‌ها روش‌های تکراری و کهن‌الگویی ابراز خویشتن هستند که در دوران امروزی به‌چشم می‌خورند

هر فرد و هر گروهی سایه دارد. سایه باعث نمی‌شود که افراد بدی باشیم، بلکه باعث می‌شود بشر باشیم. هدف این نیست که از سایه متنفر باشیم، چون سایه فقط مانند زخمی است که باید درمان شود. یا مقصود این نیست که سایه را انکار کنیم، چون وقتی تاریکی در معرض نور قرار بگیرد متلاشی می‌شود. باید به‌صورت فردی و گروهی با سایه مواجه شویم؛ این مواجهه با نفرت امکان‌پذیر نیست، بلکه با عشق امکان‌پذیر است. زائران حقیقی نور کسانی هستند که با سایه خود روبه‌رو می‌شوند و آن را تسلیم نیروی عشق می‌کنند؛ میهن‌پرستان واقعی کسانی هستند که با سایه ملت خود روبه‌رو می‌شوند و آن را تسلیم حقیقت می‌کنند.

سایه، هماوردی ترسناک نیست؛ بلکه هماوردی ارزش‌مند است. قدرت یکپارچگی بیش‌تر از قدرت سایه است و به‌خاطر معجزه خلقت، این قدرت در دستان شماست.

تمرکز، شاهراه آگاهی است و آگاهی همه چیز است.

مسیر معنوی باید چنین تجاربی داشته باشید: زندگی ساده‌تر می‌شود، کشمکش‌های زندگی از بین می‌روند. شما احساسات و اعمال خودانگیخته‌تری دارید. دنیا، دیگر بازتاب‌های منفی به شما ارائه نمی‌دهد. راحت‌تر به خواسته‌های‌تان می‌رسید. در سادگی هستی، شادمانی را می‌یابید. اینجا بودن برای شادی کافی است. شما به خودآگاهی دست می‌یابید، می‌دانید چه کسی هستید. احساس می‌کنید که در یکپارچگی زندگی، حضور دارید.

بدترین اتفاقی که در مسیر معنوی می‌تواند رخ دهد این است که آن مسیر، چیزی را به شما بدهد که انتظارش را داشته‌اید. چنین مسیری به‌جای آنکه به حقیقت برسد، شما را به نوعی از خویشتن قدیمی‌تان می‌رساند، ولی احساس می‌کنید که «پیشرفت» کرده‌اید.

وقتی به‌خاطر عشق، از آنچه دارید ببخشید، هیچ چیز را از دست نمی‌دهید.

هنگامی که به خویشتن حقیقی‌تان نزدیک شوید احساس می‌کنید که شما قطعه‌ای از یک کل هستید. مرزها کم‌رنگ و ناپدید می‌شوند و شعفی ناشی از احساس یکپارچگی به‌وجود می‌آید.

هنگامی که خودتان را کامل‌تر ببینید به‌خاطر اشتباهات‌تان با خود همدردی خواهید کرد و این کار منجر به پذیرش کامل خویشتن خواهد شد.

«آزادی پایان راه نیست، آغاز راه است. هیچ مقصدی وجود ندارد، آزادی اولین و آخرین چیزی است که در این مسیر وجود دارد.»

خویشتنی که هر روز از آن به‌عنوان دیدگاه خودتان دفاع می‌کنید، خیال‌پردازی بی‌دردسری است که باعث می‌شود من احساس خوبی داشته باشد. اما آنچه من درک نمی‌کند این است که اگر نقش محدود و خودخواهانه‌اش در دنیا را رها می‌کرد، احساس بسیار بهتری داشت.

شفقت مترادف با دلسوزی است. کلمه دلسوزی به مفهوم رنج کشیدن با یکدیگر است. اینجا، جایی است که هر کسی باید حدومرز قائل شود. اگر همدردی شما را از توان بیندازد، فایده‌ای ندارد. همدردی نباید شما را آن‌قدر تحت‌تأثیر قرار دهد که به همان اندازه فردی که با او همدردی می‌کنید، احساس بدی داشته باشید.»

شیوه کنار آمدن با منفی‌گرایی، پذیرفتن آن است.

احساس خشم مفید است، ولی معطوف کردن خشم به دیگران و به شکل سرزنش آن‌ها مفید نیست. جامعه از شما می‌خواهد که به سرزنش کردن دیگران ادامه دهید، چون تفکر «ما در مقابل آن‌ها» شیوه‌ای ــ شیوه بسیار بدی ــ برای حفظ یکپارچگی جامعه است.

سایه هیولا نیست. هر چیزی که شما را در حالت ناخودآگاه نگه دارد در نتیجه سایه است، چون سایه مخفی‌گاه درد و تنش است.

دوگانگی جایی است که شما هستید. سایه شما را با مه توهم احاطه کرده است. خویشتن منفک از دیگران، اولین و آسیب‌رسان‌ترین توهم است.