بریده‌هایی از کتاب تاثیر سایه

اگر ویژگی‌هایی که وجودشان در دیگران، ما را به‌هم می‌ریزند در آغوش بگیریم، این رفتارها دیگر باعث ناراحتی‌مان نمی‌شوند.

هر ویژگی، رفتار یا احساسی که آن را انکار می‌کنیم، مطمئنا در اعماق روان ما لنگر انداخته است.

اغلب دشوار است که رفتار نامناسب خودمان را تشخیص دهیم، چون دائما آن رفتار را به دیگران فرافکنی می‌کنیم.

ما به‌طور همزمان، هم از احساس ناشایستگی و هم از احساس برتری‌مان می‌ترسیم و به‌جای اینکه این ویژگی‌ها را از آن خودمان بدانیم، آن‌ها را به‌طور ناخودآگاه به فرد دیگری نسبت می‌دهیم.

هر چیزی درباره دیگران که آن را قضاوت یا نکوهش می‌کنیم، در نهایت یکی از بخش‌های انکار شده یا طرد شده خودمان است.

حقیقت این است که می‌توانیم با موردملاحظه قرار دادن آنچه در دیگران مشاهده می‌کنیم، تصویری زنده از خودمان را ببینیم.

حقیقت این است که هرچه به‌خاطر شرم پنهان کرده‌ایم یا به‌خاطر ترس انکار کرده‌ایم، کلید رسیدن به خویشتنی است که به آن افتخار می‌کنیم و از آن الهام می‌گیریم؛ خویشتنی که با بصیرت و هدفی متعالی عمل می‌کند، نه آن خویشتنی که از خلال محدودیت‌ها و جراحت‌های التیام نیافته گذشته‌مان شکل گرفته است.