بریده‌هایی از کتاب تاثیر سایه

دنیای مرئی دورنمای زیبایی از تکامل‌مان را ارائه داد و دنیای نامرئی به ما روح داد. این دو، دست در دست یکدیگر حرکت می‌کنند. در واقع آن‌ها یکی هستند. هر تغییری که در سطح روح ایجاد کنید، تغییری نیز در دنیای بیرون ایجاد می‌کنید؛

اگر افرادی که مرجع قدرت هستند، حضور فعالانه‌ای در تحریک رفتار بد داشته باشند و عدم مجازات را وعده دهند، سایه راحت‌تر آشکار می‌شود.

وقتی شرایطی وجود داشته باشد که افراد بتوانند کاملاً ناشناس باشند، سایه پدیدار می‌شود؛

براساس تفکرات قدیمی روان‌شناسان، یک فرد بد می‌تواند گروهی از افراد را وادار به بدرفتاری کند. باور رایج این است که رهبر یک گروه تبهکار می‌تواند پیروان منفعل خود را وادار به ارتکاب جرم کند؛

چقدر که نیمه تاریک خود را بیش‌تر سرکوب کنید، این نیمه تاریک راحت‌تر می‌تواند نقابی بسازد که با خوبی و نیکی می‌درخشد.

اگر با خودمان صادق باشیم، متوجه می‌شویم که مشکل اصلی این نیست که زندانی سایه هستیم، بلکه این است که از نور اجتناب می‌کنیم. همواره در مقابل پیدایش نور در خویشتن برترمان مقاومت می‌کنیم.

دنیا به‌جای اینکه تفکر مبتنی بر عشق را به ما ارزانی کند، همواره ما را در دام ترس‌اندیشی، حمله برای دفاع از خود، خشم، قضاوت و مانند آن می‌اندازد. دنیا همواره ما را متقاعد می‌کند که سایه، حقیقی است و نور حقیقت ندارد.

بخشش واقعی یعنی بدانید که هیچ‌کس واقعا گناهکار نیست. در نظر خداوند، همه بی‌گناه هستیم. تاریکی حقیقت ندارد، آنچه حقیقت دارد نور است.

اگر واقعا می‌خواهید دیگران تغییر کنند، باید بتوانید درک کنید که آن‌ها هم‌اکنون نیز کامل هستند؛ آن‌گاه معجزه‌ای رخ می‌دهد.

آگاهی حقیقی، ما را به شادی می‌رساند، ولی زمان می‌برد. ابتدا باید با غمی که مقابل شادی ایستاده است، مواجه شویم.

بهبود دنیا فقط از طریق تغییر و اصلاح دیگران رخ نمی‌دهد، بلکه باید بخواهیم خودمان را نیز تغییر دهیم و اصلاح کنیم. از آنجا که ذهن همه افراد به یکدیگر مرتبط است، توانایی برای اصلاح خود، تأثیری اصلاح‌کننده بر کل دنیا خواهد داشت. تنها راه تغییر دادن حقیقی دنیا همین است.

اگر در وجود فردی مذهبی، نفرت وجود داشته باشد خداوند درون او وجود ندارد. اگر کسی که به خدا اعتقاد ندارد از عشق بهره‌مند باشد، خداوند درون او وجود دارد. همان‌طور که در کتاب درس معجزات گفته می‌شود، وقتی در متون مذهبی افراد را از خدا می‌ترسانند، خداوند در آن متن حضور ندارد.

از نظر سایه، نور دشمن محسوب می‌شود. ولی برای نور، سایه هیچ است. در واقع اصلاً وجود ندارد.

وقتی عشق حضور داشته باشد، ترس صحنه را ترک می‌کند.

«مشکل دنیا این است که بشریت در ذهنیت درست خود قرار ندارد.»

سایه فقط ویژگی‌های تاریک یا چیزهایی نیست که از نظر جامعه بد است. سایه همچنین شامل تمام ویژگی‌های مثبتی است که آن‌ها را پنهان کرده‌ایم. اغلب، این ویژگی‌های مثبت به «سایه نورانی» ما برمی‌گردند.

برای اینکه انسانی منسجم باشیم، باید وجود همه احساسات و خصایص انسانی‌مان را بپذیریم، نباید فقط تجارب و ارزش‌هایی را بپذیریم که از نظر من قابل‌قبول باشند، بلکه هر آنچه را که بد یا اشتباه می‌پنداریم نیز باید بپذیریم.

«ترجیح می‌دهم منسجم باشم تا اینکه خوب باشم.»

آزادی یعنی اینکه در هر لحظه از زندگی‌مان بتوانیم انتخاب کنیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم یا چه چیزهایی داشته باشیم.

سایه باعث می‌شود که از موهبت وجود اطرافیان‌مان غافل شویم، چون برای دفاع از خودمان شروع به محکوم کردن دیگران می‌کنیم و این کار مانع دیدن حقیقت وجود آن‌ها می‌شود.