بریده‌هایی از کتاب انواع کودکان: چگونه بچه‌هایی شاد، با اعتماد به نفس و خلاق پرورش دهیم (جلد اول)

بازی‌های بچه‌های حسی و شهودی خیلی با هم متفاوت است. بچه‌های حسی احتیاج دارند که مقررات ویژه بازی‌ها را بدانند و معمولاً دوست دارند وسایل و اسباب‌بازی‌ها را به همان منظوری که برایش ساخته شده‌اند به‌کار ببرند. آن‌ها علاقه دارند فعالیت‌های زیادی در بازی‌ها، داستان‌ها و فیلم‌های‌شان وجود داشته باشد. بچه‌های شهودی ترجیح می‌دهند چیزها را در طول کار تغییر دهند و بهتر کنند. آن‌ها دوست دارند بازی‌های جدیدی اختراع کنند یا در بازی‌های نمایشی شرکت کنند که در این بازی‌ها بتوانند جای شخصیت‌های فیلم‌ها یا داستان‌ها نقش بازی کنند یا نقش حیواناتی را بگیرند که قدرت ویژه‌ای دارند. این بچه‌ها معمولاً مدت زیادی از زمان بازی را صرف گفتگو درباره این می‌کنند که چگونه بازی کنند و چه کسی چه نقشی را در بازی به‌عهده بگیرد. دوستان حسی این بچه‌ها گاهی اوقات از این همه گفتگو و برنامه‌ریزی خسته می‌شوند و مشتاق هستند که بازی زودتر شروع شود. حتی ممکن است اگر این موضوع خیلی طول بکشد بچه‌های حسی از بازی کردن منصرف شوند.

فهمیدن و پذیرفتن کودکان‌مان همان‌گونه که هستند اولین قدم برای تبدیل شدن به والدینی بهتر و مؤثرتر است. ENFJ

بهایی که آن‌ها برای انتقادهای ما می‌پردازند این است که به‌جای این‌که احساس کنند ذاتا کامل، توانا و نماینده خداوند هستند، تصور می‌کنند به‌طور ذاتی عیب و ایراد دارند.

به‌جای این‌که اصرار کنیم که یک روش تعلیم و تربیت برای همه بچه‌ها مناسب است بهتر است مثل یک باغبان رفتار کنیم. همان‌طور که یک باغبان بدون مخالفت یا ایراد گرفتن نیازهای هر گیاهی را می‌پذیرد و شرایط لازم برای رشد و شکوفایی را برای هر گیاه فراهم می‌کند ما هم به‌عنوان والدین باید روش‌های تربیتی خودمان را با نیازهای شخصیتی هر کدام از فرزندان‌مان تطبیق دهیم. شاید این کار ترسناک به‌نظر برسد ولی امکان‌پذیر است.

بیشتر کشمکش‌های ما با فرزندان‌مان بر سر روش انجام دادن کارهاست. با اصرار و پافشاری به این‌که بچه‌ها کارها را با روشی که ما می‌گوییم، انجام دهند و با ایراد گرفتن و عیب‌جویی از آن‌ها، روحیه فرزندان‌مان را تضعیف می‌کنیم. در صورتی که بهتر است تفاوت‌های بچه‌ها با خودمان را بپذیریم و در موارد ساده‌تر و کم‌اهمیت‌تر به آن‌ها آزادی عمل و اجازه تصمیم‌گیری بدهیم و فقط درباره موارد مهم به آن‌ها بگوییم که باید چه بکنند یا این‌که اشتباهات‌شان را تصحیح کنیم.

بچه‌های شهودی معمولاً درباره چگونگی اتفاقات و چیزهایی که دوست دارند رخ بدهد به‌جای این‌که واقعی فکر کنند، تخیلاتی دارند و خیال‌پردازی می‌کنند. آن‌ها معمولاً وقتی یکی از تخیلات‌شان را ابراز می‌کنند به‌خاطر دروغگویی سرزنش می‌شوند.

هر کودکی موجودی منحصر به‌فرد است. بنابراین به‌جای این‌که اصرار کنیم که یک روش تعلیم و تربیت برای همه بچه‌ها مناسب است بهتر است مثل یک باغبان رفتار کنیم. همان‌طور که یک باغبان بدون مخالفت یا ایراد گرفتن نیازهای هر گیاهی را می‌پذیرد و شرایط لازم برای رشد و شکوفایی را برای هر گیاه فراهم می‌کند ما هم به‌عنوان والدین باید روش‌های تربیتی خودمان را با نیازهای شخصیتی هر کدام از فرزندان‌مان تطبیق دهیم. شاید این کار ترسناک به‌نظر برسد ولی امکان‌پذیر است. ما در نهایت خواهیم فهمید فرزندان‌مان واقعا چه‌جور انسان‌هایی هستند و می‌توانیم تشخیص دهیم که چگونه باید روش‌های تربیتی‌مان را تغییر دهیم تا برای هر کدام از فرزندان‌مان مناسب‌تر باشد.

مهم‌ترین تفاوتی که بین بچه‌های قضاوتی با ادراکی وجود دارد در میزان راحتی آن‌ها در تصمیم‌گیری است. بچه‌های قضاوتی دوست دارند در محیطی منظم، دارای ترتیب و برنامه‌ریزی شده زندگی کنند. آن‌ها تصمیم‌گیری را دوست دارند و وقتی می‌دانند که باید انتظار وقوع چه چیزی را داشته باشند، احساس راحتی بیشتری می‌کنند. در واقع موارد نامعلوم و بی‌برنامگی باعث نگرانی و تشویش خاطر آن‌ها می‌شود. وقتی که تصمیمی گرفته می‌شود این بچه‌ها احساس خوبی پیدا می‌کنند. بچه‌های قضاوتی دوست دارند خودشان شخصی باشند که تصمیمی را می‌گیرد ولی با این حال با تصمیماتی هم که توسط دیگران گرفته می‌شود راحت‌تر از بچه‌های ادراکی کنار می‌آیند.

وقتی که یک کودک احساسی بیمار می‌شود بهتر است والدین ریشه این بیماری را در دوستانی که او را ناامید کرده‌اند، معلّمی که بر سر او فریاد کشیده است یا دلخوری و دعوایی که او هنوز آن را فراموش نکرده است، جستجو کنند.

برای بسیاری از INTJ ها تحصیلات مهم‌ترین اولویت است. وقتی علاقه ذاتی آن‌ها به یادگیری، با موضوعات پیشرفته درس‌های دبیرستان و نیز امکان مطالعه مستقل در این دوران همراه می‌شود، آن‌ها می‌توانند تحصیلات‌شان را با علاقه و لذت دنبال کنند. کیفیت تجربه آن‌ها رابطه مستقیمی با میزان آزادی انتخاب و سطح انگیزش درونی‌شان دارد. وقتی آزادی انتخاب و انگیزش درونی آن‌ها بالا باشد، موفقیت‌های‌شان حیرت‌آور است. اگر روش تدریس معلمان‌شان جذاب یا الهام‌بخش نباشد، حتی با وجود تلاش بسیار احتمالاً نمی‌توانند پیشرفت کنند.

سنت‌گراها افرادی واقع‌گرا، با نظم و ترتیب، اهل عمل و دوستدار قواعد و مقررات باشند. سنت‌گراها مسئولیت‌پذیرترین افراد در بین افراد چهار طبیعت مختلف هستند.

دهند. مثلاً خیلی از بچه‌های برون‌گرا ترجیح می‌دهند که پشت میز آشپزخانه تکالیف‌شان را بنویسند. اگر آن‌ها در اتاقی تنها باشند احساس بی‌قراری، خستگی و آشفتگی می‌کنند، انرژی‌شان را از دست می‌دهند و به افراد دیگری در اطراف‌شان احتیاج دارند تا بتوانند هشیاری و تمرکز داشته باشند.

چهار قسمت یا بُعد مختلف وجود دارند که تیپ شخصیتی یک فرد را می‌سازند. این چهار بُعد عبارت‌اند از: ــ این‌که چگونه یک فرد انرژی می‌گیرد. ــ به‌طور ذاتی و طبیعی به چه نوع اطلاعاتی توجه دارد و آن‌ها را به‌خاطر می‌آورد. ــ چگونه تصمیم‌گیری می‌کند. ــ و چگونه در دنیای اطرافش نظم و ترتیب برقرار می‌کند.

این‌که ما تفکری هستیم یا احساسی روی هزاران تصمیمی که هر روز می‌گیریم تأثیر می‌گذارد. برداشت اشتباه و درست نفهمیدن این بُعد باعث خیلی از ناراحتی‌ها و ضربه‌ها و حس عمیق درک نشدن می‌شود که خیلی از بچه‌ها آن را تجربه می‌کنند.

کسی که ضرب‌المثل «سیلی نقد بهتر از حلوای نسیه» را ساخته مطمئنا یک فرد شهودی نبوده است.

وقتی ما درباره ترجیح و تمایل یک نفر به سمت یکی از جنبه‌های این چهار بُعد صحبت می‌کنیم منظورمان یک انتخاب آگاهانه نیست، بلکه این تمایل بیشتر یک گرایش درونی است. یک فرد انتخاب نمی‌کند که برون‌گرا باشد و ما نمی‌توانیم جنبه‌های شخصیتی‌مان را تغییر دهیم. ما با یک مدل شخصیتی متولد می‌شویم و در تمام طول زندگی‌مان همان مدل شخصیتی را خواهیم داشت.

همان‌طور که یک باغبان بدون مخالفت یا ایراد گرفتن نیازهای هر گیاهی را می‌پذیرد و شرایط لازم برای رشد و شکوفایی را برای هر گیاه فراهم می‌کند ما هم به‌عنوان والدین باید روش‌های تربیتی خودمان را با نیازهای شخصیتی هر کدام از فرزندان‌مان تطبیق دهیم

چهار قسمت یا بُعد مختلف وجود دارند که تیپ شخصیتی یک فرد را می‌سازند. این چهار بُعد عبارت‌اند از: ــ این‌که چگونه یک فرد انرژی می‌گیرد. ــ به‌طور ذاتی و طبیعی به چه نوع اطلاعاتی توجه دارد و آن‌ها را به‌خاطر می‌آورد. ــ چگونه تصمیم‌گیری می‌کند. ــ و چگونه در دنیای اطرافش نظم و ترتیب برقرار می‌کند.

ما به‌عنوان والدینی که نیت خوبی داریم ولی ناآگاه هستیم به‌تدریج به عزت‌نفس فرزندان‌مان صدمه می‌زنیم. این اتفاق از راه‌های مختلفی رخ می‌دهد: با انتقاد کردن و عیب‌جویی کردن. این شرایط باعث می‌شود فرزندان ما اعتمادشان را نسبت به توانایی و منحصر به‌فرد بودن خود از دست بدهند. بهایی که آن‌ها برای انتقادهای ما می‌پردازند این است که به‌جای این‌که احساس کنند ذاتا کامل، توانا و نماینده خداوند هستند، تصور می‌کنند به‌طور ذاتی عیب و ایراد دارند. یعنی همان‌طور که ما به آن‌ها گفته‌ایم. زمانی که ارزش یک کودک را با انتظارات خودمان درباره این‌که چه چیزی خوب و باارزش است می‌سنجیم، اعتماد به‌نفس او را تخریب می‌کنیم. همچنین وقتی که او را براساس این‌که انتظارات ما را برآورده می‌کند یا نه ارزیابی می‌کنیم باعث می‌شویم که او نسبت به توانایی‌ها و وجود خودش دچار شک و تردید بشود.

آن‌ها از فعالیت‌هایی مثل درست کردن پازل سه‌بُعدی، بازی بیس‌بال، راندن رولر اسکیت، مرتب کردن برچسب‌ها و بغل کردن حیوانات خانگی هم لذت می‌برند ولی لذت‌بخش‌ترین کارها برای آن‌ها فعالیت‌هایی هستند که به آن‌ها اجازه بدهند آزادانه دنیای اطراف‌شان را کشف کنند. این بچه‌ها مشاهده‌گرانی دقیق و مشتاق هستند و عاشق تجربه کردن چیزهایی هستند که تمام حواس پنجگانه‌شان را درگیر می‌سازد.