بریده‌هایی از کتاب قمارباز

اروپايی‌ها به‌قدری به‌صورت ظاهر اهميت می‌دهند که با آن حتی به بدترين پستی‌ها نيز می‌توانند شايستگی عجيبی بدهند. به‌خاطر همين است که شکل و صورت ظاهر پيشِ آن‌ها اين قدر اهميت دارد. يک فرانسوی می‌تواند بی اين که دست از پا خطا کند، يک توهين بزرگ راتحمل نمايد ولی نمی‌تواند اجازه بدهد که جلوی رويش بِشکن بزنند. زيرا اين را تخلف ازرسوم و سنن و ادب می‌داند

اين نمونه‌های نجابت و درستکاری همه‌ی دنيا را از ديدگاه خودشان قضاوت می‌کنند و همه‌ی کسانی را که با خودشان شباهتی ندارند تکفير می‌کنند.

دوستی بيشتر اوقات برروی تحقير و شرمساری بنا نهاده می‌شود.

اين بار تمام فصاحت خودم را دراين راه به کار بردم که به‌او بفهمانم، کوچک، کوچک قمار کند و به‌او اطمينان می‌دادم که پس از رو آوردن شانس هميشه وقت اين را خواهد داشت که بزرگ بازی کند؛

يک جنتلمن واقعی نبايد حتی اگر تمام دارايی و ثروت خود را باخت تحريک بشود، متأثر بشود. او بايد به‌پول خيلی کم اهميت بدهد

راستی هم، انسان دوست دارد که بهترين دوستان خودش را در مقابل خود، خوار ببيند. دوستی بيشتر اوقات برروی تحقير و شرمساری بنا نهاده می‌شود. اين حقيقتی است قديمی که همه‌ی مردان بافکر از آن اطلاع داشته‌اند

می‌گويند که نبايد دو بار سر يک ميز به‌دنبال بخت و اقبال رفت و گذشته از اين، هامبورگ پايتخت قمار است.

همه‌ی زن‌ها اين‌طورند! مغرورترين آن‌ها تبديل به‌پست‌ترين بنده‌ها و غلام‌ها می‌شوند.

من دلم می‌خواهد همه چيز را بگويم، همه چيز را و هرگونه صورت ظاهری را کنار می‌گذارم. بايد بگويم که من نه تنها از هرگونه ظاهرسازی به‌دورم، بلکه از هرگونه شايستگی و لياقت نيز عاری‌ام.

من شما را بی اين که اميدی داشته باشم دوست می‌دارم و نيز می‌دانم که باز هم شما را هزار بار بيش از پيش دوست خواهم داشت.

قسم می‌خورم که از زيبايی او چيزی درک نمی‌کردم، ولی دوست داشتم که وقتی اين‌طور در مقابل من می‌ايستد، تماشايش کنم

بايد بگويم که من نه تنها از هرگونه ظاهرسازی به‌دورم، بلکه از هرگونه شايستگی و لياقت نيز عاری‌ام.

سرشت انسان، جابر و مستبد است، و دوست می‌دارد که برنجاند؛ و شما اين يکی را بيش از اندازه دوست می‌داريد.

حالا چه هستم؟ يک صفر. فردا چه می‌توانم باشم؟ فردا چه می‌توانم باشم؟ فردا می‌توانم از ميان مردگان برخيزم و زندگانی نوينی را آغاز کنم

منتظر بودم که ژنرال چيزی بگويد، ولی اوسکوت را حفظ کرده بود. در عوض حالتی عصبانی و مضطرب داشت. شايد در حالت اِدباری که او داشت، برايش خيلی دشوار بود که باور کند تمام اين‌چنين پولی در مدت يک ربع ساعت به‌مالکيت و در اختيار آدم احمقی مثل من درآمده باشد.

بايد اعتراف کنم که از مدتی پيش، از اين که به اعمال و افکار خودم ضابطه و ملاکی اخلاقی بدهم سخت متنفر هستم. من خود را در معرض نيروی محرک ديگری قرار داده‌ام.

بايد اعتراف کنم که از مدتی پيش، از اين که به اعمال و افکار خودم ضابطه و ملاکی اخلاقی بدهم سخت متنفر هستم. من خود را در معرض نيروی محرک ديگری قرار داده‌ام.

بايد اعتراف کنم که از مدتی پيش، از اين که به اعمال و افکار خودم ضابطه و ملاکی اخلاقی بدهم سخت متنفر هستم. من خود را در معرض نيروی محرک ديگری قرار داده‌ام.

کافی است که انسان فقط يک بار در زندگی‌اش اميد به‌آينده و شکيبايی داشته باشد. به‌نيروی سجايای روحی، در عرض يک ساعت می‌توانم سرنوشتم را تغيير بدهم. اصل، داشتن سجايای روحی است.

در حالی که ازقمار خانه بيرون می‌آمدم حس کردم که يک فلورين در جيب کوچکم تکان می‌خورد، به‌خود گفتم: «خوب، با آن می‌توانم شام بخورم.» ولی پس از اين که صد قدم رفتم تغيير رأی دادم و راهم را برگرداندم، و همان فلورين را روی «مانک» گذاشتم. (اين‌بار نوبت «مانک» بود). راستی انسان وقتی تنها در مملکت بيگانه، دور از وطن و دوستان خود و بی اين‌که بداند از کجا برای زندگی همان روز خود پولی به‌دست آورد، آخرين، درست آخرين فلورين خود را به‌مخاطره می‌اندازد و به‌قمار می‌گذارد. راستی احساس عجيبی سراپايش را فرا می‌گيرد! من بردم، و وقتی بيست دقيقه‌ی بعد قمارخانه را ترک کردم، صد و هفتاد فلورين داشتم. گاهی، آخرين فلورين آدم، می‌تواند اين معنی را بدهد! و اگر همان وقت جرأت خود را از دست داده بودم؟ اگر نتوانسته بودم تصميم بگيرم؟! فردا، فردا همه‌ی اين‌ها پايان خواهد يافت!