بریده‌هایی از کتاب انقلاب چهل ساله

خوشبختانه آزادی در نظام اسلامی، آن بی‌بندوباری نیست که جریان سلطه به مثابه ابزار توسعهٔ قدرت، دنبال رواج آن است؛ بلکه به معنای رهایی از همهٔ بندها و حصارهایی‌ست که مانع رشد و سعادت انسان می‌شود.

جمهوری اسلامی، خودش تصمیم‌گیرنده است. در دورهٔ شاه، چنین قدرتی وجود خارجی نداشت، و ایران تصمیم نمی‌گرفت؛ حتی وزیر مالی و دارایی کشور نیز می‌بایست از آمریکا می‌آمد. مستشارهای نظامی کشور می‌بایست از آمریکا می‌آمدند. تکنیسین‌ها، فوق‌دیپلم‌ها و کاردان‌های آمریکایی، بر اساتید ایرانی ارجحیت داشتند. افسران جزء آمریکایی، بر تیمسارهای ایرانی ارشدیت داشتند. تیمسار ایرانی از سروان یا افسر آمریکایی وحشت داشت. حتی به‌ندرت سرهنگ یا ژنرالی برای مستشاری فرستاده می‌شد.

اولین دستاورد مهم انقلاب، استقلال است؛ استقلالی که معنایش داشتن قدرت تصمیم‌گیری است؛ نه رابطه نداشتن با دنیا.

امروزه هر چه در کشور می‌گذرد، محصول خواست و تصمیم ملت ایران است

محمدرضاشاه، در جلسات خصوصی، از مداخلات گستردهٔ غربی‌ها در امور ایران گلایه می‌کرد؛ ولی در عیان، دستورالعمل‌های رسیده از اربابان را جامهٔ عمل می‌پوشاند. مروری بر خاطرات شخصیت‌ها و رجال عصر پهلوی، مؤید این واقعیت است.

رهبر معظم انقلاب اسلامی می‌فرمایند: «برای یک ملت، خفتی بالاتر از وابستگی نیست... حکومت ایران در زمان رژیم طاغوت منحوس، رژیم ذلیل، رژیم فاسد که تا گردن در لجنزار وابستگی گیر کرده بود، اصلاً وابسته زاییده شده بود.»

حکومت پهلوی، ایران را در وضعیت وابستگی تمام‌عیار به قدرت‌های استعماری در ابعاد گوناگون فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و ... قرار داده بود.

تصمیم‌هایی که در ایران اسلامی گرفته می‌شود، در دنیا تعیین‌کننده است و موج بیداری اسلامی و تأسی به انقلاب را پدید آورده است.

نقل شده است که امام خمینی در پاسخ به فرمانده نیروهای مسلح پاکستان فرمودند که مهم‌ترین دستاورد انقلاب اسلامی، این است که «الآن برای ایران، در تهران تصمیم گرفته می‌شود؛ نه در واشنگتن یا مسکو.».

ایران اسلامی، امروزه مستقل‌ترین کشور دنیاست که هیچ وابستگی و ملاحظه‌ای نسبت به کشور یا قدرتی در جهان ندارد.

در خدمات قابل توجه شاه به اسرائیل، همین بس که امام خمینی در این باره می‌فرمایند: «یکی از علل قیام مردم مسلمان ایران علیه شاه، حمایت بی‌دریغ او از اسرائیل غاصب است، و شاه، نفت اسرائیل را تأمین می‌کند. ایران را بازار مصرف کالاهای اسرائیل کرده است و حمایت‌های معنوی دیگر. و برای فریب افکار جهانی، صرفاً به محکوم کردن اسرائیل می‌پردازد.»

بر اساس شواهد و مدارک به‌دست‌آمده، فرقهٔ ضالهٔ بهائیت، یکی از عوامل نفوذ اسرائیل در ایران در طول دوران پهلوی محسوب می‌شده است؛ به طوری که آن‌ها با نفوذ در نهادها و بخش‌های گوناگون تلاش می‌کردند منافع اسرائیل در ایران هر چه بیشتر تحکیم شود

ایران پس از کودتای ۲۸ مرداد، از راه معامله‌گران خصوصی اقدام به فروش نفت به اسرائیل کرد؛ اما از سال ۱۹۵۷ میلادی، فروش رسمی نفت به اسرائیل آغاز شد.

در اواسط سال ۱۹۷۷، بالغ بر ۳۱ هزار مستشار آمریکایی در ایران به سر می‌بردند. این شمار، در سال ۱۹۷۸ به ۴۵ هزار نفر رسید. حضور این افراد باعث شده بود که آمریکایی‌ها حق هر گونه ابتکار و خلاقیت را از نیروهای داخلی سلب کنند و ادارهٔ امور ارتش را خود بر عهده گیرند.

در آغاز تجاوز صدام به ایران، آمریکایی‌ها برآوردی به صدام حسین داده بودند که می‌گفت ایرانی‌ها تا ۶ ماه دیگر توان استفاده از نیروی هوایی خود را ندارند.

هنری کسینجر در کتاب «سال‌های کاخ سفید» که در سال ۱۳۵۷ منتشر شد، نوشته است: «شاه از ما کمک نظامی بلاعوض نمی‌خواست و هزینه‌های مربوط به خرید اسلحه و تجهیز نیروهای نظامی خود را از محل درآمد نفت تأمین می‌کرد. برای آمریکا چه بهتر از این‌که نه‌فقط برای تأمین منافع حیاتی خود در خلیج فارس، کمترین هزینه‌ای از جیب مالیات‌دهندگان آمریکایی نمی‌پرداخت، بلکه تولیدات کارخانه‌های سلاح‌سازی خود را به قیمت خوب می‌فروخت؟!»

اصلی آمریکا در منطقه و از وضعیت خوبی در حوزهٔ تجهیزات نظامی برخوردار بود. ارتش ایران، در آن زمان، جزء ارتش‌های قدرتمند جهان به شمار می‌رفت؛ به‌خصوص در حوزهٔ هوایی که با به‌کارگیری جنگنده‌هایی مانند اف ــ ۱۴، تنها دارندهٔ این جنگنده بعد از آمریکا و یکی از به‌روزترین ارتش‌های جهان بود و در منطقهٔ غرب آسیا نیز از نظر تجهیزات نظامی حرف اول را می‌زد؛ اما همهٔ آنچه که ایران در آن دوران داشت، عاریتی بود و حتی این امکان در داخل کشور وجود نداشت که ایرانی‌ها تعمیرات سبک ادوات آمریکایی ارتش را هم خودشان انجام دهند؛ یا مستشاران آمریکایی این قبیل کارها را می‌کردند، یا قطعات به آمریکا ارسال می‌شد.

تصویب لایحهی کاپیتولاسیون در سال ۱۳۴۳ در دولت و دو مجلس سنا و شورای ملی، نشان‌دهندهٔ اوج وابستگی ایران به آمریکا و نداشتن استقلال بود.

جهانگیر الماسی، بازیگر سینما و تلویزیون، در بارهٔ فیلم‌های سینمای ایران در زمان شاه می‌گوید: خیلی از فیلم‌هایی که در آمریکا و اروپا تولید می‌شود، اصلاً در آن مناطق به نمایش درنمی‌آید؛ بلکه برای تخریب فرهنگی کشورهایی مثل ما تولید می‌شود. در زمان شاه، تلویزیون ما، ساعت ۱۰ شب، از شبکه‌ها فیلم‌های جنسی پخش می‌کرد. خاطرم هست آقایی بود به نام علی حسینی که مجری برنامه‌ای در شبکهٔ ۲ بود. در آن برنامه، هر شب، از تلویزیون این مملکت، فیلم جنسی پخش می‌شد.

پروین غفاری، از معروف‌ترین معشوقه‌های محمدرضا، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، خاطرات خود را در کتابی به نام «تا سیاهی در دام شاه» منتشر کرد. وی در این کتاب می‌نویسد: «شاه، جلافت [= جلف بودن] را به حدی رساند که چند بار از دیوار خانهٔ ما بالا آمد.»