بریده‌هایی از کتاب بیلی سامرز

داستانی از یک عقرب تعریف کرد که به قورباغه‌ای مهربان التماس کرد او را از رودخانهٔ خروشان رد کند. اما وسط رودخانه که رسیدند، عقرب قورباغه را نیش زد. قورباغه گفت چرا این کار رو کردی؟ حالا هر دومون باهم غرق می‌شیم. عقرب گفت ذات من نیش زدنه و تو وقتی من رو پشتت سوار کردی، می‌دونستی که من یه عقربم.

خوش‌پوش بودن برای رسیدن به موفقیت، همان اوایل کار جذاب است. هر چه می‌گذرد این خوش‌پوش بودنِ هرروزه، مخصوصاً برای خانم‌ها، عذاب‌آور می‌شود. موهایی که باید زیبا آراسته شوند. آرایش خوب و کفش‌های تق‌تقی، مشکلی اساسی است.

تنها مردی می‌تونه شرایط تجاوز رو درک کنه که به خودش هم تجاوز بشه.

تو حیاط خونه‌هه یه چشمه داره و از اون مجسمه‌های بچهٔ لخت وسطشه... چی می‌گفتن به اون مجسمه‌ها...» بیلی در دل گفت چِرُب اما حرفی به زبان نیاورد. فقط همان‌طور لبخند زد. «خلاصه که از همون بچه‌های لخت وسطشه که مثلاً می‌شاشن تو آب. خودت می‌بینیش.

با بقیه دوست شو ولی خیلی صمیمی نشو

به خودش بیشتر از دیگران اعتماد داشت.

می‌دانست حرف‌های او چه معنی دارد. مرثیه‌ای پیش از مرگ بودند

«اتفاقات بد، همیشه رخ می‌دهند. زندگی جشنی است و جشن‌ها تا ابد ادامه ندارند.»

مرگ بهتر از زندانی شدن بود.

امن کردن موقعیت همیشه بهتر از پشیمانی است.

در سراسر جهان کتاب‌های ناتمامی وجود دارد (خاطرات، شعرها، رمان‌ها، برنامه‌ریزی دقیق لاغر شدن یا پولدار شدن) که در کشوی میزها رها شده‌اند؛ چون بار آن نوشته‌ها آن‌قدر سنگین است که مردم ترجیح دادند آن را زمین بگذارند و تسلیم شوند. با خودشان می‌گویند شاید وقت دیگری بنویسم. شاید وقتی بچه‌ها کمی بزرگ‌تر شدند یا وقتی بازنشسته شدم ادامه‌اش بدهم.

تنها کاری که زمان در اون مهارت داره، گذشتنه.

تصمیم بگیری ناگهان دری را به روی زندگی پیشینت ببندی و دری را به سوی زندگی جدید باز کنی؟ چند نفر پیدا می‌شوند که حتی اگر شانسش را داشته باشند، این کار را بکنند؟

چیزی که نفهمید این بود که کالین وایت آدم خوبی است یا آدم بد. شاید هر دویش بود. بیلی می‌دانست ترکیب این دو چقدر دردسرساز است.

فیلیس ابرویی بالا انداخت: «دیروز انجام می‌دادم، فردا انجام خواهم داد...» بیلی هم همراهش شد و جمله را با هم تمام کردند: «اما هیچ وقت نمی‌گیم امروز انجام می‌دم!»

مزخرف بودنش هم خوب بود چون حقیقت گاهی اوقات باید مزخرف باشد.

مرد همان‌طور که دراز کشیده بود، مرد. هیچ ضدگلوله‌ای تنش نبود. حتماً فکر می‌کرد خداوند مراقبش خواهد بود. اشتباه می‌کرد. خداوند آن روز مشغول حادثهٔ دیگری بود.

«فردا به آن می‌اندیشم چرا که فردا، خود روز دیگریست.»

وقتی تو باعث درد کسی باشی، اون درد تو رو هم زخمی می‌کنه.

پول مثل یه حفره‌ست که وقتی اصلاً انتظارش رو نداری، زیر پات باز می‌شه.