بریده‌هایی از کتاب کشتی پهلو گرفته

کاش بر روی زمین بودی و می‌دیدی که چگونه زمین از صلابت گام‌های علی می‌لرزد.

به بت می‌گفتند آنچه را که از خدا می‌خواستند، طلب باران، طلب بخشش، طلب وسعت، طلب... می‌خواستند مجرایی باشد که همهٔ خواسته‌ها و طلب‌ها، از آن طریق مطمئن، به سوی خدا صعود کند. بت‌ها تجسم کاذب این نیاز بودند و خدا می‌خواست کسانی را به زمین هدیه کند که تجسم صادق این درخواست باشند. محبوبی ملموس و محسوس باشند، دستگیر مردم باشند برای رفتن به سوی او

ـ یا عَلی اَنْتَ قَسیمُ الْجَنَّهِ وَ النّار. ای علی! تو قسمت‌کننده بهشت و جهنمی. بهشتیان و جهنمیان به اشارهٔ تو معلوم می‌شوند.

بشارت باد بر تو ای ابوالحسن که پیش پای تو جبرئیل بر من فرود آمد و پیام آورد که پیوند تو و فاطمه را خداوند جَلَّ وَ عَلا، در آسمان‌ها منعقد کرده است...

تو را به خدای فاطمه سوگند که برخیز و به ام‌کلثوم بگو که اگر جان مرا می‌خواهد لحظه‌ای از گریستن دست بدارد که من نمی‌دانم غم تو جانسوزتر است یا گریهٔ ام‌کلثوم؟ و نمی‌دانم دخترکی که در یک مصیبت فاطمه این‌چنین بی‌تاب است با آن مصیبت‌های عاشورایی چه می‌کند؟

این من که سر تو را بر دامن گرفته‌ام، پس از تو جز بر بالش غم سر نخواهم گذاشت و جز نخل‌های کوفه همراز نخواهم یافت. این حسن که سر بر سنهٔ تو نهاده است و گریه جگرسوزش امان مرا بریده است روزی خون دل عمر خویش را به واسطهٔ زهر خیانت بر طشت غربت خواهد ریخت. این حسین که ضجه‌هایش دل ملائکه الله را می‌لرزاند و بعید نیست که هم الان قالب تهی کند و جان نازک خویش را به جان تو پیوند زند، روزی به جای لبیک، چکاچک شمشیر خواهد شنید و به جای متابعت، خنجر و نیزه و تیر خواهد دید. این زینب که هم‌اکنون بر پای تو افتاده است و هر لحظه چون شمع، کوچک و کوچک‌تر می‌شود، مگر نمی‌داند که باید پروانه‌وش به پای چند شمع بسوزد و دم برنیاورد؟

درد را ـ اگر بسیار عمیق باشد ـ به زخم تشبیه می‌کنند و زخم را ـ اگر بیش از حد سوزنده باشد ـ به آتش. و حرارت کدام آتشی می‌تواند با هرم قلب علی در بیست و پنج سال سکوت خار در چشم و استخوان در گلوی او برابری کند؟

در لحظه‌ای که هارون در کار مشایعت موسی به طوری جاودانه بود، مردم در سقیفهٔ سامری آخرت می‌فروختند بی‌آنکه حتی به عوض دنیا بگیرند.