بریده‌هایی از کتاب واسه جزییات عرق نریز

وقتی هر کدام از دو فرزند من به من می‌گویند: «پدر، احساس کسالت می‌کنم»، جواب می‌دهم: «عالی است. چند لحظه تنبلی کن. برایت خوب است». به محض اینکه این را می‌گویم، دیگر پیله نمی‌کنند که به مشکل آنها رسیدگی کنم. احتمالاً هرگز نشنیده‌اید که کسی به شما پیشنهاد کند بگذارید کسل باشید. فکر می‌کنم هر چیزی شروعی دارد!

یکی از خوبی‌های اینکه فکر کنیم باید به این حقیقت تن بدهیم که زندگی نامرد است این است که، تشویقمان می‌کند تمام کوشش خود را به‌کار ببریم که آنچه را داریم حفظ کنیم و نمی‌گذارد غصه بخوریم. می‌دانیم که این «وظیفهٔ زندگی» نیست که همه چیز را بی‌عیب و نقص در اختیار ما بگذارد. باید خودمان تلاش کنیم. تن دادن به این حقیقت همچنین نمی‌گذارد غصهٔ دیگران را بخوریم. چون به ما یادآوری می‌کند هر کسی شیوهٔ خاص خود را دارد و توانایی‌ها و گرفتاری‌های ویژه‌ای دارد.

هم‌دردی چیزی است که با تمرین می‌توانید آن را گسترش دهید و متضمن دو چیز است: تصمیم و عمل. تصمیم یعنی نیت می‌کنید با دیگران مهربان باشید و بفهمید چه چیزی و چه کسی برای دیگران اهمیت دارد. عمل یعنی «کاری که در این مورد انجام می‌دهید». ممکن است پول یا وقت کمی را (یا هر دو را) به شکل مرتب به موردی که دوستش دارید هدیه کنید. شاید هم به کسانی که در خیابان با آنها روبه‌رو می‌شوید لبخندی زیبا و «سلامی» از روی صداقت هدیه کنید.