بریده‌هایی از کتاب واسه جزییات عرق نریز

«چیزهایی را تغییر بده که تغییر دادنی باشند، آنهایی را که نمی‌توانی تغییر دهی بپذیر و عقل داشته باش تا این تفاوت را بفهمی».

از این پس هر گاه کسی ماجرایی را برای تو تعریف کرد و دستاورد خود را با تو در میان گذاشت، متوجه باش که تمایل داری در پاسخ به او از خودت چیزی بگویی. اگرچه کنار گذاشتن این عادت دشوار است، اگر بتوانی با اعتمادی همراه با آرامش به نیاز جلب توجه در خویش غلبه کنی و خود را در شادی افتخار دیگری سهیم کنی، نه‌تنها برایت لذت‌بخش خواهد بود، بلکه واقعاً در تو آرامش ایجاد خواهد کرد. به‌جای اینکه وسط بپری و بگویی: «من هم یک بار این کار را کرده‌ام»، یا «حدس بزنید امروز چه‌کار کردم»، زبانت را نگه‌دار و ببین چه پیش می‌آید. فقط بگو: «عالی است»، یا «لطفاً بیشتر برام حرف بزنید». و چیز دیگری نگو.

در مواقع بی‌حوصلگی نباید به تجزیه و تحلیل زندگی خود بپردازی. چنین کاری یک خودکشی عاطفی به‌شمار می‌آید.

۱. به چیزهای کوچک گیر نده و ۲. چیزهای کوچک اهمیتی ندارند. وقتی این ایده‌ها را وارد زندگی‌ات کنی از خودت آدمی آرام و دوست‌داشتنی می‌سازی.

هنوز با هیچ آدم کمال‌گرایی که زندگی‌اش سرشار از آرامش روانی باشد برخورد نکرده‌ام.

تصور کن هر کسی را که می‌شناسی و می‌بینی کاملاً روشن‌فکر است. منظور هر کسی غیر از توست! کسانی را که می‌شناسی آمده‌اند اینجا تا چیزی را به تو یاد دهند، شاید راننده‌ای نفرت‌انگیز یا جوانکی بی‌نزاکت اینجا باشند که بخواهند به تو شکیبایی یاد دهند، شاید آدم بی‌سروپایی بخواهد به تو یاد دهد کم‌تر در قضاوت عجول باشی. کار تو این است که سعی کنی بفهمی کسانی که در زندگی تو هستند، می‌خواهند چه چیزی به تو یاد دهند. خواهی فهمید اگر دست به چنین کاری بزنی، کارها و نواقص مردم کم‌تر تو را آزرده، ناراحت و آشفته می‌کنند

وقتی «به چیزهای کوچک گیر ندهی»، زندگی تو کامل و بی‌عیب و نقص نخواهد بود. اما یاد خواهی گرفت آنچه را زندگی با مقاومت کم‌تری عرضه می‌کند، بپذیری. همان‌طور که در فلسفهٔ ذن می‌آموزیم، وقتی یاد می‌گیری به‌جای اینکه با تمام قدرت مقاومت کنی مشکلات را «ساده بگیری»، زندگی تو جریان پیدا می‌کند. همان‌گونه که دعای آرامش مطرح می‌کند: «چیزهایی را تغییر بده که تغییر دادنی باشند، آنهایی را که نمی‌توانی تغییر دهی بپذیر و عقل داشته باش تا این تفاوت را بفهمی»

باید به زندگی واکنشی خوشایند داشته باشیم و سخت نگیریم.

وقتی دست از عصبانیت برنمی‌داریم، «چیزهای کوچک» را در ذهنمان به «مشکلات بزرگ» تبدیل می‌کنیم. به این باور می‌رسیم که موقعیت‌هایمان از شادی‌هایمان مهم‌ترند. این‌طور نیست. اگر بخواهی آدم بسیار آرامی باشی، باید بدانی محق بودن هیچ‌گاه به پای خوشحال و خوشبخت بودن نمی‌رسد. راه رسیدن به خوشبختی این است که سخت نگیری و پیش‌قدم باشی. حق را به دیگران بده. این به آن معنا نیست که تو حق نداری. همه چیز روبه‌راه خواهد شد. آرامشِ آسان‌گیر بودن را تجربه خواهی کرد و از اینکه حق را به دیگران می‌دهی لذت خواهی برد. ضمناً متوجه خواهی شد وقتی در دوستی پیش‌قدم می‌شوی و «حق» را به دیگران می‌دهی، کم‌تر در برابر تو حالت تدافعی می‌گیرند و بیشتر به تو عشق و علاقه نشان می‌دهند.

ما دلمان می‌خواهد زندگی سیر مشخصی داشته باشد. اما زندگی روال خودش را دارد.

«ما در این جهان نمی‌توانیم کارهای بزرگی بکنیم. فقط می‌توانیم با عشق زیاد کارهای کوچکی بکنیم». گاهی نقشه‌های بلندپروازانهٔ ما برای انجام کارهای بزرگ در آینده، فرصت‌هایی را که برای انجام کارهای کوچک در اختیار داریم از ما می‌گیرد.

حقیقت این است که هیچ یک از ما دوست نداریم کسی عیب و ایرادمان را بگیرد و بخواهد ما را اصلاح کند. دلمان می‌خواهد دیگران به موقعیت ما احترام بگذارند و ما را درک کنند. یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای قلبی بشر این است که دیگران به او گوش دهند و حرف‌هایش را بفهمند. و آنهایی که یاد می‌گیرند گوش کنند، بسیار مورد علاقه و احترامند. کسانی که عادت دارند دیگران را اصلاح کنند، مورد تنفرند و مردم از آنها دوری می‌کنند.

کسانی که در بستر مرگ قرار دارند و به زندگی گذشتهٔ خود نگاه می‌کنند، دلشان می‌خواهد اولویت‌هایشان چیزهای دیگری می‌بودند. از چند استثنا که بگذریم، بیشتر مردم می‌گویند: «کاش تا این حد به چیزهای کوچک گیر نمی‌دادم». در عوض، آرزو می‌کنند کاش وقت بیشتری را با آدم‌ها و کارهایی که از ته دل دوست می‌داشتند گذرانیده بودند و کم‌تر غصهٔ جنبه‌های دیگر زندگی را، که اگر عمیقاً به آن نگاه کنیم واقعاً اهمیتی نداشتند، می‌خوردند. تصور اینکه در مراسم تدفین خود شرکت کرده‌ای این امکان را به تو می‌دهد، در حالی که هنوز فرصت داری تغییراتی اساسی در زندگی فعلی خود به وجود آوری، به زندگی گذشته‌ات نگاهی بیندازی.

روی یکی از پوسترهای من نوشته شده: «زندگی یک آزمایش است. فقط یک آزمایش است. اگر این زندگی جنبهٔ واقعیت داشت به تو گفته می‌شد کجا بروی و چه‌کار کنی». هر گاه به این جملهٔ خردمندانهٔ طنزآمیز فکر می‌کنم، یادم می‌آید که زندگی را خیلی جدی نگیرم.

بعد از مرگ تو هم کارهای زیاد انجام نشده‌ای باقی می‌مانند. می‌دانی چه اتفاقی می‌افتد؟ شخص دیگری پیدا خواهد شد و آنها را انجام خواهد داد. حتی یک لحظهٔ باارزش از زندگی خود را در حسرت یک کار انجام‌نشده تلف نکن.

به این حقیقت تن بده که زندگی نامرد است

به این حقیقت تن بده که زندگی نامرد است

من فهمیده‌ام که اگر (مرتب) به خودم یادآوری کنم هدف زندگی این نیست که حتماً همهٔ کارها انجام شوند، بلکه هدف این است که هر گامی را با لذت بردارم و با عشق زندگی کنم،

۶: یادت باشد عمر تو کفاف انجام همهٔ کارها را نمی‌دهد

بسیاری از چیزها که آنها را «چیزهای مهم» تلقی می‌کنید، واقعاً «چیزهای کم‌اهمیت» هستند، که آنها را زیادی بزرگ کرده‌اید.