بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

من از تو می‌مردم اما تو زندگانی من بودی تو با من می‌رفتی تو درمن می‌خواندی وقتی که من خیابانها را بی هیچ مقصدی می‌پیمودم تو با من می‌رفتی تو در من می‌خواندی تو از میان نارون ها، گنجشک‌های عاشق را به صبح پنچره دعوت می‌کردی وقتی که شب مکرر می‌شد وقتی که شب تمام نمی‌شد

اینجا، ستاره‌ها همه خاموشند اینجا، فرشته ها، همه گریانند اینجا شکوفه‌های گل مریم، بی قدرتر ز خار بیابانند

آسمان همچو صفحۀ دل من روشن از جلوه‌های مهتابست امشب از خواب خوش گریزانم که خیال تو خوشتر از خوابست

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان راه نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

من نمی‌توانم توضیح بدهم که چرا شعر می‌گویم. فکر می‌کنم همه آنها که کار هنری می‌کنند، علتش- یا لااقل یکی از علت هایش- یک جور نیاز ناآگاهانه است به مقابله و ایستادگی در برابر زوال. این‌ها آدم‌هایی هستند که زندگی را بیشتر دوست دارند و می‌فهمند و همین طور مرگ را. کار هنری یک جور تلاشی است برای باقی ماندن و یا باقی گذاشتن «خود» و نفی معنی مرگ» ......

کدام قله؟ کدام اوج؟ مگر تمامی این راه‌های پیچاپیچ در آن دهان سرد مکنده به نقطه تلاقی و پایان نمی‌رسند؟

شبها که تنهائیم با رعشه‌های روحمان، تنها

بخدا غنچۀ شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید

«من نیما را خیلی دیر شناختم و شاید به معنی دیگر خیلی به موقع. یعنی بعد از همه تجربه‌ها و وسوسه‌ها و گذراندن یک دوره سرگردانی و در عین حال جستجو. با شعرای بعد از نیما خیلی زودتر آشنا شدم

از تو‌ای بوسۀ سوزندۀ مرگ آور چشم پوشیدن وه چه شیرین است

باز هم قلبی به پایم اوفتاد باز هم چشمی به رویم خیره شد باز هم درگیر و دار یک نبرد عشق من بر قلب سردی چیره شد بردو چشمش دیده می‌دوزم به ناز خود نمی‌دانم چه می‌جویم در او عاشقی دیوانه می‌خواهم که زود بگذرد از جاه و مال آبرو من صفای عشق می‌خواهم از او تا فدا سازم وجود خویش را آه از این دل، آه از این جام امید عاقبت بشکست و کس رازش نخواند چنگ شد در دست هربیگانه‌ای ای دریغا، کس به آوازش نخواند

آه بگذار گم شوم در تو کس نیابد دگر نشانه‌ی من روح سوزان وآه مرطوبت بوزد بر تن ترانه‌ی من

دیگر کسی به عشق نیندیشید دیگر کسی به فتح نیندیشید و هیچکس دیگر به هیچ چیز نیندیشید در غارهای تنهائی بیهودگی به دنیا آمد خون بوی بنگ و افیون می‌داد زنهای باردار نوزادهای بی سر زائیدند و گاهواره‌ها از شرم به گورها پناه آوردند

عشق من بر قلب سردی چیره شد بردو چشمش دیده می‌دوزم به ناز خود نمی‌دانم چه می‌جویم در او عاشقی دیوانه می‌خواهم که زود بگذرد از جاه و مال آبرو من صفای عشق می‌خواهم از او تا فدا سازم وجود خویش را آه از این دل، آه از این جام امید عاقبت بشکست و کس رازش نخواند چنگ شد در دست هربیگانه‌ای ای دریغا، کس به آوازش نخواند

حرفی به من بزن آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را بتو می‌بخشد جز درک حس زنده بودن از تو چه می‌خواهد؟ حرفی به من بزن من در پناه پنجره‌ام با آفتاب رابطه دارم.

به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن، از پشت نفس‌های گل ابریشم

«آیا شما که صورتتان را در سایۀ نقاب غم انگیز زندگی مخفی نموده اید گاهی به این حقیقت یأس آور اندیشه می‌کنید که زنده‌های امروزی چیزی بجز تفالۀ یک زنده نیستند؟ گوئی که کودکی در اولین تبسم خود پیر گشته است

ما برزمینی هرزه روئیدیم ما بر زمینی هرزه می‌باریم ما «هیچ» را در راهها دیدیم

پیشانی ز داغ گناهی سیه شود بهتر ز داغ مهر نماز از سرریا نام خدا نبردن از آن به که زیر لب بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع بر رویمان ببست به شادی در بهشت او می‌گشاید... او که به لطف و صفای خویش گوئی که خاک طینت ما را زِ غم سرشت طوفان طعنه خندۀ ما را ز لب نشست کوهیم و در میانۀ دریانشسته ایم

دانی از زندگی چه می‌خواهم من تو باشم... تو... پای تا سر تو زندگی که هزار باره بود بار دیگر تو... بار دیگر تو