بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

می روم... اما نمی‌پرسم ز خویش ره کجا...؟ منزل کجا...؟ مقصود چیست؟ بوسه می‌بخشم ولی خود غافلم کاین دل دیوانه را معبود کیست

ای ستاره‌ها چه شد که در نگاه من دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟ ای ستاره‌ها چه شد که بر لبان او آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد؟

«شعر اصلاً جزیی از زندگیست و هرگز نمی‌تواند جدا از زندگی و خارج از دایره نفوذ تأثراتی باشد که زندگی واقعی به آدم می‌دهد. زندگی معنوی- حتی زندگی مادی- را هم می‌شود کاملاً با «دیدی شاعرانه» نگاه کرد. اصلاً شعر اگر که به محیط و شرایطی که در آن به وجود می‌آید و رشد می‌کند بی اعتنا بماند هرگز نمی‌تواند شعر باشد»

فروغ تصویری فلسفی از مرگ ارائه می‌دهد. سخنانی که در این مورد از فروغ صادر می‌شود نشان از روحی بلند دارد. «گاهی اوقات فکر می‌کنم درست است که مرگ هم یکی از قوانین طبیعت است، اما آدم تنها در برابر این قانون است که احساس حقارت و کوچکی می‌کند. یک مسأله‌ای است که هیچ کاریش نمی‌شود کرد حتی نمی‌شود برای از میان بردنش مبارزه کرد. فایده‌ای ندارد. باید باشد. خیلی هم خوب است.» (۴۶) اینک ر

زندگی آه‌ای زندگی منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگریزم

دنیای بیرون آن قدر وارونه است که نمی‌خواهم باورش کنم.

بگشای در که در همه دوران عمر خویش جز پشت میله‌های قفس خوش نبوده ام پای مرا دوباره به زنجیرها ببند تا فتنه و فریب ز جایم نیفکند تا دست آهنین هوسهای رنگ رنگ بندی دگر دوباره بپایم نیفکند

این شعر، غیر رنجش یارم به من چه داد این درد را چگونه توانم نهان کنم

شاید نبوده قدرت آنم که در سکوت احساس قلب کوچک خود را نهان کنم بگذار تا ترانه من رازگو شود بگذار آنچه را که نهفتم عیان کنم تا برگذشته می‌نگرم، عشق خویش را چون آفتاب گمشده می‌آورم به یاد

نمی‌دانم رسیدن چیست، اما بی گمان مقصدی هست که همه‌ی وجودم به سوی آن جاری می‌شود