بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

عشق چون در سینه‌ام بیدار شد از طلب پا تا سرم ایثار شد این دگر من نیستم، من نیستم حیف از آن عمری که با من زیستم

مادر در انتظار ظهوراست و بخششی که نازل خواهد شد

اخر گشوده شد زهم آن پرده‌های راز آخر مرا شناختی‌ای چشم آشنا چون سایه دیگر از چه گریزان شوم ز تو من هستم آن عروس خیالات دیرپا چشم منست اینکه در او خیره مانده ای لیلی که بود؟ قصۀ چشم سیاه چیست؟ در فکر این مباش که چشمان من چرا چون چشمهای وحشی لیلی سیاه نیست در چشمهای لیلی اگر شب شکفته بود در چشم من شکفته گل آتشین عشق لغزیده بر شکوفه لبهای خامشم بس قصه‌ها ز پیچ وخم دلنشین عشق آری... چرا نگویمت‌ای چشم آشنا من هستم آن عروس خیالات دیرپا من هستم آن زنی که سبک پا نهاده است بر گور سرد و خاموش لیلی بی وفا

دخترک خنده کنان گفت که چیست راز این حلقۀ زر راز این حلقه که انگشت مرا این چنین تنگ گرفته است به بر راز این حلقه که در چهرۀ او اینهمه تابش و رخشندگی است مرد حیران شد و گفت حلقۀ خوشبختی است، حلقۀ زندگی است همه گفتند: مبارک باشد دخترک گفت: دریغا که مرا باز در معنی آن شک باشد سالها رفت و شبی زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقۀ زر دید در نقش فروزندۀ او روزهائی که به امید وفای شوهر به هدر رفته، هدر

می سوزم از این دوروئی و نیرنگ یکرنگی کودکانه می‌خواهم

در شب کوچک من، افسوس باد با برگ درختان میعادی دارد در شب کوچک من دلهرۀ ویرانی است گوش کن وزش ظلمت را می‌شنوی؟ من غریبانه به این خوشبختی می‌نگرم من به نومیدی خود معتادم گوش کن وزش ظلمت را می‌شنوی؟

بعد از این از تو دگر هیچ نخواهم نه درودی، نه پیامی، نه نشانی ره خود گیرم و ره بر تو گشایم ز آنکه دیگر تو نه آنی، تو نه آنی

میان پنجره و دیدن همیشه فاصله ایست چرا نگاه نکردم؟

دیگرم گرمی نمی‌بخشی عشق،‌ای خورشید یخ بسته سینه‌ام صحرای نومیدیست خسته ام، از عشق هم خسته

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان دگر نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست