بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

می خزم در سکوت بستر خویش

لحظه‌ها را دریاب چشم فردا کور است

شاید اینرا شنیده‌ای که زنان در دل «آری» و «نه» به لب دارند ضعف خود را عیان نمی‌سازد راز دار و خموش و مکارند آه من هم زنم، زنی که دلش در هوای تو می‌زند پروبال دوستت دارم‌ای خیال لطیف دوستت دارم‌ای امید محال

پرواز را بخاطر بسپار پرنده مردنی ست.

از سیاهی چرا هراسیدن شب پر از قطره‌های الماس است

من از نهایت شب حرف می‌زنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می‌زنم اگر به خانۀ من آمدی برای من‌ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچۀ خوشبختی بنگرم

حق با شماست من هیچگاه پس از مرگم جرأت نکرده‌ام که درآینه بنگرم و آن قدر مرده‌ام که هیچ چیز مرگ مرا دیگر ثابت نمی‌کند

اگر بسویت این چنین دویده ام به عشق عاشقم نه بر وصال تو

می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانۀ خویش به خدا می‌برم از شهر شما دل شوریده و دیوانۀ خویش می برم، تا که در آن نقطۀ دور شستشویش دهم از رنگ گناه شستشویش دهم از لکۀ عشق زین همه خواهش بیجا و تباه می برم تا زتو دورش سازم زتو،‌ای جلوۀ امید محال می برم زنده بگورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال ناله می‌لرزد، می‌رقصد اشک آه، بگذار که بگریزم من از تو،‌ای چشمۀ جوشان گناه شاید آن به که بپرهیزم من

من دلم می‌خواهد که ببارم از آن ابر بزرگ