بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

چو فال حافظ آن میانه باز شد تو فال خود به نام دیگری زدی

باید از داروی تلخ خواب عاقبت بر زخم بیداری نهم مرهم

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان در گوش هم حکایت عشق مدام ما «هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ثبت است درجریدۀ عالم دوام ما»

نام خدا نبردن از آن به که زیر لب بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا

شادم که در شرار تو می‌سوزم شادم که در خیال تو می‌گریم شادم که بعد وصل تو باز اینسان در عشق بی زوال تو می‌گریم

تیره گیها را به دنبال چه می‌کاوم؟ پس چرا در انتظارش باز بیدارم؟ در دل مردان کدامین مهر جاوید است؟ نه... دگر هرگز نمی‌آید بدیدارم

پشت شیشه برف می‌بارد پشت شیشه برف می‌بارد در سکوت سینه‌ام دستی دانۀ اندوه می‌کارد

عشق،‌ای خورشید یخ بسته

چه می‌شد خدایا... چه می‌شد اگر ساحلی دور بودم؟ شبی با دو بازوی بگشوده خود ترا می‌ربودم... ترا می‌ربودم

ناله کردم: آفتاب،‌ای آفتاب بر گل خشکیده‌ای دیگر متاب تشنه لب بودیم و او ما را فریفت در کویر زندگانی چون سراب

شاید اینرا شنیده‌ای که زنان در دل «آری» و «نه» به لب دارند ضعف خود را عیان نمی‌سازد راز دار و خموش و مکارند آه من هم زنم، زنی که دلش در هوای تو می‌زند پروبال دوستت دارم‌ای خیال لطیف

امشب از خواب خوش گریزانم که خیال تو خوشتر از خوابست

وه... چه زیبا بود اگر پائیز بودم وحشی و پرشور و رنگ آمیز بودم شاعری در چشم من می‌خواند... شعری آسمانی در کنارم قلب عاشق شعله می‌زد در شرار آتش دردی نهانی

آه... آری... این منم... اما چه سود «او» که در من بود، دیگر، نیست، نیست می خروشم زیر لب دیوانه وار «او» که درمن بود، آخر کیست، کیست؟

در منی و اینهمه زمن جدا با منی و دیده‌ات بسوی غیر بهر من نمانده راه گفتگو تو نشسته گرم گفتگوی غیر غرق غم دلم به سینه می‌تپد با تو بیقرار و بی تو بیقرار

من خزیدم در دل بستر خسته از تشویش و خاموشی گفتم‌ای خواب،‌ای سر انگشت کلید باغهای سبز چشمهایت برکه تاریک ماهی‌های آرامش کوله بارت را بروی کودک گریان من بگشا و ببر با خود مرا به سرزمین صورتی رنگ پری‌های فراموشی

خود نمی‌دانم کدامینم آن من سرسخت مغرورم یا من مغلوب دیرینم؟ بگذرم گر از سر پیمان می کُشد این غم دگر بارم می نشستم شاید او آید عاقبت روزی بدیدارم

قلب هامان، میوه‌های نور یکدگر را سیر می‌کردیم با بهار باغهای دور می نشستم خسته در بستر خیره در چشمان رؤیاها

روز اول پیش خود گفتم دیگرش هرگز نخواهم دید روز دوم باز می‌گفتم لیک با اندوه و با تردید روز سوم هم گذشت اما بر سر پیمان خود بودم

بوی تو موج می‌زند آنجا، بروی آب چشم تو می‌درخشد و تاریک می‌شود بیچاره دل که با همه امید و اشتیاق بشکست و شد به دست تو زندان عشق من