بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

پای در زنجیر می‌نالم که هیچ الفتم با حلقۀ زنجیر نیست آه، اینست آنچه می‌جستی به شوق

بگشای در که در همه دوران عمر خویش جز پشت میله‌های قفس خوش نبوده ام پای مرا دوباره به زنجیرها ببند تا فتنه و فریب ز جایم نیفکند تا دست آهنین هوسهای رنگ رنگ بندی دگر دوباره بپایم نیفکند

این شعر، غیر رنجش یارم به من چه داد این درد را چگونه توانم نهان کنم

شاید نبوده قدرت آنم که در سکوت احساس قلب کوچک خود را نهان کنم بگذار تا ترانه من رازگو شود بگذار آنچه را که نهفتم عیان کنم تا برگذشته می‌نگرم، عشق خویش را چون آفتاب گمشده می‌آورم به یاد

نمی‌دانم رسیدن چیست، اما بی گمان مقصدی هست که همه‌ی وجودم به سوی آن جاری می‌شود

به لب هایم مزن قفل خموشی که در دل قصه‌ای ناگفته دارم زپایم بازکن بند گران را کزین سودا دلی آشفته دارم

می برم، تا که در آن نقطۀ دور شستشویش دهم از رنگ گناه شستشویش دهم از لکۀ عشق زین همه خواهش بیجا و تباه می برم تا زتو دورش سازم زتو،‌ای جلوۀ امید محال می برم زنده بگورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان راه نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

«هنوز دفترچه‌های مشق کلاس دوم و سوم دبستانم را دارم. تمام ثروت مرا کاغذهای باطله‌ای تشکیل می‌دهند که در طول سال‌ها جمع کرده‌ام و به هر جا که می‌روم همراه می‌برم. کاغذهایی که دست دوستانم روزی بر آنها نشانه‌ای نقش کرده، خطی کشیده و یا تصویری طرح کرده است، از دیدن هر یک از آنها به یاد یکی از روزهای از دست رفته زندگیم می‌افتم و مثل این است که همه چیز برایم دوباره تجدید می‌شود.»

آه بگذار گم شوم در تو کس نیابد دگر نشانه‌ی من

نه چراغیست در آن پایان هر چه از دور نمایانست شاید آن نقطه نورانی چشم گرگان بیابانست

لحظه‌ها را دریاب چشم فردا کور است

گریند در کنار تو گویی ارواح مردگان گذشته

لیک چشمان تو با فریاد خاموشش راهها را در نگاهم تار می‌سازد همچنان در ظلمت رازش گرد من دیوار می‌سازد

چشمهای وحشی تو در سکوت خویش گرد من دیوار می‌سازد

[ کدام قله؟ کدام اوج؟ مگر تمامی این راه‌های پیچاپیچ در آن دهان سرد مکنده به نقطه تلاقی و پایان نمی‌رسند؟ ]

عشق،‌ای خورشید یخ بسته سینه‌ام صحرای نومیدیست خسته ام، از عشق هم خسته غنچۀ شوق تو هم خشکید

دیدمت، وای چه دیداری، وای این چه دیدار دلازاری بود بی گمان برده‌ای از یاد آن عهد که مرا با تو سروکاری بود این چه عشقی است که در دل دارم من از این عشق چه حاصل دارم می گریزی زمن و در طلبت باز هم کوشش باطل دارم

دانی از زندگی چه می‌خواهم من تو باشم... تو... پای تا سر تو زندگی که هزار باره بود بار دیگر تو... بار دیگر تو

ای زن که دلی پر از صفا داری از مرد وفا مجو، مجو، هرگز او معنی عشق را نمی‌داند راز دل خود به او مگو هرگز