بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست که همچنان که ترا می‌بوسند در ذهن خود طناب دار ترا می‌بافند.

خطوط را رها خواهم کرد و همچنین شمارش اعداد را رها خواهم کرد و از میان شکل‌های هندسی محدود به پهنه‌های حسی وسعت پناه خواهم برد

من پری کوچک غمگینی را می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین می نوازد، آرام، آرام پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می‌میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می‌ریزد، [ مرواریدی صید نخواهد کرد.

دستهایم را در باغچه می‌کارم سبز خواهم شد، می‌دانم، می‌دانم، می‌دانم و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم تخم خواهند گذاشت گوشواری به دو گوشم آویزم از دو گیلاس سرخ همزاد و به ناخن هایم برگ گل کوکب می‌چسبانم

در اتاقی که به اندازه یک تنهائیست دل من که به اندازۀ یک عشقست به بهانه‌های سادۀ خوشبختی خود می‌نگرد به زوال زیبای گل‌ها در گلدان به نهالی که تو در باغچۀ خانه مان کاشته ای و به آواز قناری ها که به اندازۀ یک پنجره می‌خوانند

زندگی شاید یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیل از آن می‌گذرد زندگی شاید ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می‌آویزد زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر می‌گردد یا عبور گیج رهگذری باشد که کلاه از سر برمی دارد وبه یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی می‌گوید: صبح بخیر

تو گوش می‌دادی اما مرا نمی‌دیدی.

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد به جویبار که درمن جاری بود به ابرها که فکرهای طویلم بودند. به رشد دردناک سپیدار‌های باغ که با من از فصل‌های خشک گذر می‌کردند به دسته‌های کلاغان که عطر مزرعه‌های شبانه را برای من به هدیه می‌آوردند به مادرم که در آئینه زندگی می‌کرد و شکل پیری من بود

پرنده فکر نمی‌کرد پرنده روزنامه نمی‌خواند پرنده قرض نداشت پرنده آدمها را نمی‌شناخت پرنده روی هوا و برفراز چراغ‌های خطر در ارتفاع بی خبری می‌پرید و لحظه‌های آبی را دیوانه وار تجربه می‌کرد

پرنده گفت: «چه بوئی، چه آفتابی، آه بهار آمده است ومن به جستجوی جفت خویش خواهم رفت.» پرنده از لب ایوان پرید، مثل پیامی پرید و رفت

به چمنزار بیا به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن، از پشت نفس‌های گل ابریشم همچنان آهو که جفتش را

سخن از روزست و پنجره‌های باز و هوای تازه و اجاقی که درآن اشیاء بیهده می‌سوزند و زمینی که ز کشتی دیگر بارور است و تولد و تکامل وغرور سخن از دستان عاشق ماست که پلی از پیغام عطر و نور و نسیم بر فراز شبها ساخته اند

ما به خواب سرد و ساکت سیمرغان، ره یافته ایم ما حقیقت را در باغچه پیدا کردیم در نگاه شرم آگین گلی گمنام و بقا را در یک لحظۀ نامحدود که دو خورشید به هم خیره شدند

به سوی سهمناک ترین صخره پیش می‌رفتم به سوی ژرف ترین غارهای دریائی و گوشتخوارترین ماهیان و مهره‌های نازک پشتم از حس مرگ تیر کشیدند

مرا پناه دهید‌ای چراغ‌های مشوش ای خانه‌های روشن شکاک که جامه‌های شسته در آغوش دودهای معطر بر بامهای آفتابی تان تاب می‌خورند مرا پناه دهید‌ای زنان سادۀ کامل که از ورای پوست، سرانگشت‌های نازکتان مسیر جنبش کیف آور جنینی را دنبال می‌کند

تمام روز نگاه من به چشمهای زندگیم خیره گشته بود به آن دو چشم مضطرب ترسان که از نگاه ثابت من می‌گریختند و چون دروغگویان به انزوای بی خطر پلکها پناه می‌آوردند

تمام روز در آئینه گریه می‌کردم بهار پنجره‌ام را به وهم سبز درختان سپرده بود تنم به پیلۀ تنهائیم نمی‌گنجید و بوی تاج کاغذیم فضای آن قلمرو بی آفتاب را آلوده کرده بود

حق با شماست من هیچگاه پس از مرگم جرأت نکرده‌ام که درآینه بنگرم و آن قدر مرده‌ام که هیچ چیز مرگ مرا دیگر ثابت نمی‌کند

دیده را طغیان بیداری گرفت دیده از دیدن نمی‌ماند، دریغ دیده پوشیدن نمی‌داند، دریغ رفت ودر من مرگزاری کهنه یافت