بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

من دلم می‌خواهد که ببارم از آن ابر بزرگ من دلم می‌خواهد که بگویم نه نه نه نه

و سرانجام، تو در فنجانی چای فروخواهی رفت مثل قایق در گرداب ودر اعماق افق، چیزی جز دود غلیظ سیگار و خطوط نامفهوم نخواهی دید

در تمام طول تاریکی ماه در مهتابی شعله می‌کشید ماه دل تنهایی شب خود بود داشت در بغض طلائی رنگش می‌ترکید

در تمام طول تاریکی سیرسیرکها فریاد زدند: «ماه،‌ای ماه بزرگ»

می توان همچون عروسک‌های کوکی بود با دو چشم شیشه‌ای دنیای خود را دید می توان در جعبه‌ای ماهوت با تنی انباشته از کاه سالها در لابلای تور و پولک خفت می توان با هر فشار هرزۀ دستی بی سبب فریاد کرد و گفت «آه» من بسیار خوشبختم

می توان بر جای باقی ماند در کنار پرده، اما کور، اما کر می توان فریاد زد با صدایی سخت کاذب، سخت بیگانه «دوست می‌دارم»

بیش از اینها، آه، آری بیش از اینها می‌توان خاموش ماند می توان ساعات طولانی با نگاهی چون نگاه مردگان، ثابت خیره شد در دود یک سیگار خیره شد در شکل یک فنجان در گلی بی رَنگ بر قالی در خطی موهوم بر دیوار

زندگی من چو جویبار غریبی در دل این جمعه‌های ساکت متروک در دل این خانه‌های خالی دلگیر آه، چه آرام و پر غرور گذر داشت...

عشق چون در سینه‌ام بیدار شد از طلب پا تا سرم ایثار شد این دگر من نیستم، من نیستم حیف از آن عمری که با من زیستم

درد تاریکیست درد خواستن رفتن و بیهوده خود را کاستن

چشم خود را دیدم چون رطیلی سنگین خشک میشد در کف، در زردی، در خفقان داشتم با همه جنبش هایم مثل آبی راکد ته نشین می‌شدم آرام آرام داشتم لرد می‌بستم در گودالم

در خیابان وحشت زدۀ تاریک یک نفر گوئی قلبش را مثل حجمی فاسد زیر پا له کرد

براو ببخشائید براو که گاهگاه پیوند دردناک وجودش را با آب‌های راکد و حفره‌های خالی از یاد می‌برد و ابلهانه می‌پندارد که حق زیستن دارد بر او ببخشائید

درخت کوچک من به باد عاشق بود به باد بی سامان کجاست خانۀ باد؟ کجاست خانۀ باد؟

افسوس، ما خوشبخت وآرامیم افسوس، ما دلتنگ و خاموشیم خوشبخت، زیرا دوست می‌داریم دلتنگ، زیرا عشق نفرینیست

ما برزمینی هرزه روئیدیم ما بر زمینی هرزه می‌باریم ما «هیچ» را در راهها دیدیم

«در اضطراب دستهای پر، آرامش دستان خالی نیست خاموشی ویرانه‌ها زیباست» این را زنی در آبها می‌خواند در آبهای سبز تابستان

تنها تر از یک برگ با بار شادیهای مهجورم درآبهای سبز تابستان آرام می‌رانم تا سرزمین مرگ تا ساحل غمهای پائیزی

در سایه ها، فروغ تو بنشست و رنگ باخت او را به سایه از چه سیه پوش می‌کنی؟

امشب به قصۀ دل من گوش می‌کنی فردا مرا چو قصه فراموش می‌کنی              چون سنگها صدای مرا گوش می‌کنی سنگی و ناشنیده فراموش می‌کنی