بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان راه نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

من نمی‌توانم توضیح بدهم که چرا شعر می‌گویم. فکر می‌کنم همه آنها که کار هنری می‌کنند، علتش- یا لااقل یکی از علت هایش- یک جور نیاز ناآگاهانه است به مقابله و ایستادگی در برابر زوال. این‌ها آدم‌هایی هستند که زندگی را بیشتر دوست دارند و می‌فهمند و همین طور مرگ را. کار هنری یک جور تلاشی است برای باقی ماندن و یا باقی گذاشتن «خود» و نفی معنی مرگ» ......

کدام قله؟ کدام اوج؟ مگر تمامی این راه‌های پیچاپیچ در آن دهان سرد مکنده به نقطه تلاقی و پایان نمی‌رسند؟

شبها که تنهائیم با رعشه‌های روحمان، تنها

بخدا غنچۀ شادی بودم دست عشق آمد و از شاخم چید

«من نیما را خیلی دیر شناختم و شاید به معنی دیگر خیلی به موقع. یعنی بعد از همه تجربه‌ها و وسوسه‌ها و گذراندن یک دوره سرگردانی و در عین حال جستجو. با شعرای بعد از نیما خیلی زودتر آشنا شدم

از تو‌ای بوسۀ سوزندۀ مرگ آور چشم پوشیدن وه چه شیرین است

باز هم قلبی به پایم اوفتاد باز هم چشمی به رویم خیره شد باز هم درگیر و دار یک نبرد عشق من بر قلب سردی چیره شد بردو چشمش دیده می‌دوزم به ناز خود نمی‌دانم چه می‌جویم در او عاشقی دیوانه می‌خواهم که زود بگذرد از جاه و مال آبرو من صفای عشق می‌خواهم از او تا فدا سازم وجود خویش را آه از این دل، آه از این جام امید عاقبت بشکست و کس رازش نخواند چنگ شد در دست هربیگانه‌ای ای دریغا، کس به آوازش نخواند

آه بگذار گم شوم در تو کس نیابد دگر نشانه‌ی من روح سوزان وآه مرطوبت بوزد بر تن ترانه‌ی من

عشق من بر قلب سردی چیره شد بردو چشمش دیده می‌دوزم به ناز خود نمی‌دانم چه می‌جویم در او عاشقی دیوانه می‌خواهم که زود بگذرد از جاه و مال آبرو من صفای عشق می‌خواهم از او تا فدا سازم وجود خویش را آه از این دل، آه از این جام امید عاقبت بشکست و کس رازش نخواند چنگ شد در دست هربیگانه‌ای ای دریغا، کس به آوازش نخواند