بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

راز من هیچ جز حسرت نباشد کار من بخت بد، بیگانه‌ای شد یارمن بی گنه زنجیر برپایم زدند وای از این زندان محنت بار من

سرودم ناله شد در سینۀ تنگ به حسرتها سرآمد روزگارم به لب هایم مزن قفل خموشی که من باید بگویم راز خود را به گوش مردم عالم رسانم طنین آتشین آواز خود را

هرجاکه نشست بی تأمل گفت: «او یک زن ساده لوح عادی بود» می سوزم از این دوروئی و نیرنگ یکرنگی کودکانه می‌خواهم

«من پناه بردن به اتاق در بسته و نگاه کردن به درون را در چنین شرایطی قبول ندارم. من نمی‌توانم وقتی می‌خواهم از کوچه‌ای حرف بزنم که پر از بوی ادرار است، لیست عطرها را جلویم بگذارم و معطرین شان را برای توصیف این بو انتخاب کنم. این حقه بازی است.» (۶۸)

گوش دادم گوش دادم به همه زندگیم

آری آغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان راه نیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

می توان چون آب در گودال خود خشکید می توان زیبائی یک لحظه را با شرم مثل یک عکس سیاه مضحک فوری در ته صندوق مخفی کرد می توان در قاب خالی ماندۀ یک روز نقش یک محکوم، یا مغلوب، یا مصلوب را آویخت می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت می توان همچون عروسک‌های کوکی بود با دو چشم شیشه‌ای دنیای خود را دید می توان در جعبه‌ای ماهوت با تنی انباشته از کاه سالها در لابلای تور و پولک خفت می توان با هر فشار هرزۀ دستی بی سبب فریاد کرد و گفت «آه» من بسیار خوشبختم

دخترک خنده کنان گفت که چیست راز این حلقۀ زر راز این حلقه که انگشت مرا این چنین تنگ گرفته است به بر راز این حلقه که در چهرۀ او اینهمه تابش و رخشندگی است مرد حیران شد و گفت حلقۀ خوشبختی است، حلقۀ زندگی است همه گفتند: مبارک باشد دخترک گفت: دریغا که مرا باز در معنی آن شک باشد سالها رفت و شبی زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقۀ زر دید در نقش فروزندۀ او روزهائی که به امید وفای شوهر به هدر رفته، هدر زن پریشان شد و نالید که وای وای، این حلقه که در چهرۀ او باز هم تابش و رخشندگی است حلقۀ بردگی و بندگی است

من از آن آدم‌هایی نیستم که وقتی می‌بینم سر یک نفر به سنگ می‌خورد و می‌شکند دیگر نتیجه بگیرم که نباید به طرف سنگ رفت. من تا سر خودم نشکند معنی سنگ را نمی‌فهمم!»

«آیا شما که صورتتان را در سایۀ نقاب غم انگیز زندگی مخفی نموده اید گاهی به این حقیقت یأس آور اندیشه می‌کنید که زنده‌های امروزی چیزی بجز تفالۀ یک زنده نیستند؟ گوئی که کودکی در اولین تبسم خود پیر گشته است و قلب – این کتیبۀ مخدوش که در خطوط اصلی آن دست برده اند- به اعتبار سنگی خود دیگر احساس اعتماد نخواهد کرد

رفته است و مهرش از دلم نمی‌رود ای ستاره ها، چه شد که او مرا نخواست؟ ای ستاره ها، ستاره ها، ستاره ها پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟

بوی غم می‌داد چشمانش

بی گمان هرگز کسی چون من نکرد خویشتن را مایۀ آزار خویش از منست این غم که بر جان منست دیگر این خود کرده را تدبیر نیست

گفتم قفس، ولی چه بگویم که پیش از این آگاهی از دوروئی مردم مرا نبود

این چه عشقی است که در دل دارم من از این عشق چه حاصل دارم می گریزی زمن و در طلبت باز هم کوشش باطل دارم

به زمین می‌زنی و می‌شکنی عاقبت شیشۀ امیدی را

می روم، خنده به لب، خونین دل

همیشه سعی کرده‌ام مثل یک در بسته باشم تا زندگی وحشتناک درونیم را کسی نبیند و نشناسد...

حس می‌کنم که فشار گیج کننده‌ای در زیر پوستم وجود دارد...

«... میان این همه آدم‌های جوراجور آن قدر احساس تنهایی می‌کنم که گاهی گلویم می‌خواهد از بغض پاره شود. حس خارج از جریان بودن دارد خفه‌ام می‌کند. کاش در جای دیگری به دنیا آمده بودم، جایی نزدیک به مرکز حرکات و جنبش‌های زنده...» .