بریده‌هایی از کتاب اگر فریدا بود، چه می کرد؟

سرانجام فهمیدم این فریدایی است که ما می‌توانیم - و باید - از او الهام بگیریم:‌ زنی که با وجود نقص‌هایش، کامل بود.

او در طول چهل‌وهفت سال عمر کوتاهش، به ما آموخت که جسارت، شجاعت و زیبایی خودمان را - هرطور که هستیم - دوست داشته باشیم.

هنرمندی وجود داشت که می‌خواست به چندین نسل از زنان قدرت پذیرش تصویر واقعی خودشان را بدهد و آن هنرمند فریدا کالو بود.

تقدیم به تمام زنانی که بی‌دریغ عشق می‌ورزند، جسورانه می‌خندند و بعد از هر بار زمین خوردن، قاطعانه می‌ایستند.

نقاشی‌های فریدا در ابتدا نوعی خودنگری و رهایی بودند.

هیچ‌چیز مطلق نیست. همه‌چیز تغییر می‌کند، همه‌چیز می‌گذرد، همه‌چیز متحول می‌شود، همه‌چیز به پرواز درمی‌آید و دور می‌شود.

فریدا به ما می‌آموزد نه‌تنها پذیرش آن دسته از عقایدمان که برخلاف اصول و معیارهاست هیچ اشکالی ندارد، بلکه اهمیت دادن به تفاوت‌هایمان است که باعث خاص بودن ما می‌شود.

و در پایان، چیزهای زیادی هستند که برای همیشه در ابهام کامل باقی می‌مانند، به‌هرحال من خیلی خوش‌شانسم، چون به این سادگی‌ها نمی‌میرم و همین هم عالی است!

تقدیم به تمام زنانی که بی‌دریغ عشق می‌ورزند، جسورانه می‌خندند و بعد از هر بار زمین خوردن، قاطعانه می‌ایستند.

دیه‌گو فکر می‌کرد فریدا هنوز می‌جنگد: «با اینکه می‌دانست می‌میرد، حتماً داشت برای زندگی مبارزه می‌کرد، وگرنه چرا مرگ باید در خوابش نفسش را می‌ربود؟»

آخرین کلمات فریدا به یکی از معروف‌ترین سخنانش تبدیل شدند؛ کلمات زنی که بیمار و متفکر بود و درعین‌حال پر از حس زندگی. او نوشت: «امیدوارم عزیمت رضایت‌بخش باشد و امیدوارم که هرگز بازنگردم.»

«ما در جست‌وجوی آرامش یا صلح هستیم، از آنجا که ما هر لحظه می‌میریم، مرگ را پیش‌بینی می‌کنیم.»

فریدا در خاطره‌ای از فوریهٔ ۱۹۵۴ نوشت: «چیزهای زیادی به دست آورده‌ام، قادر به راه رفتن خواهم بود، نقاشی خواهم کشید، دیه‌گو را بیشتر از جانم دوست دارم. ارادهٔ من محکم است، ارادهٔ من محکم باقی خواهد ماند.»

هیچ‌چیز مطلق نیست. همه‌چیز تغییر می‌کند، همه‌چیز می‌گذرد، همه‌چیز متحول می‌شود، همه‌چیز به پرواز درمی‌آید و دور می‌شود.

«تو داری خودت را می‌کشی، کسانی هستند که دیگر تو را فراموش نمی‌کنند، من غالب شدنشان را پذیرفته‌ام، من به اینجا رسیده‌ام تا آنها زندگی کنند.»

من بیمار نیستم، در هم شکسته‌ام، اما تا زمانی که می‌توانم نقاشی بکشم از زنده بودن خوشحالم.

تقریباً در هر اثری که درمورد زندگی فریدا کالو خوانده‌ام، یک کلمه بارهاوبارها برای توصیف خصوصیتی که فریدا داشت آورده شده: الگریا. ترجمهٔ مستقیم این واژه از اسپانیایی «لذت و سرخوشی» است، اما برای توصیف داشتن حالتی از شوق زندگی نیز استفاده می‌شود و این اشتیاق همان چیزی است که فریدا کالو علی‌رغم آغاز ناهموار زندگی، ازدواج سخت و سال‌ها بیماری‌اش، همواره از آن بهره‌مند بود.

فریدا یازده روز قبل از مرگش، روی یک صندلی چرخ‌دار، با گرفتن بنری با عنوان «برای صلح»، در تظاهراتی علیه مداخلهٔ آمریکا در گواتمالا شرکت می‌کند. او به بیش از ده‌ها هزار نفر در خیابان‌های مکزیکو سیتی می‌پیوندد تا کودتای تحت رهبری سازمان سیا علیه رئیس‌جمهور دموکراتیک گواتمالا، جاکوبو آربنز، را که ایالات متحده به‌عنوان کمونیست شناخته و می‌خواست برکنارش کند، محکوم کند.

در گرینگولاندیا، مهم‌ترین چیز برای همه این است که جاه‌طلبی داشته باشید و برای خودتان «کسی» شوید و من واقعاً هیچ علاقه‌ای به اینکه «کسی» شوم ندارم.

هیچ‌کس نمی‌توانست به فریدا کالو بگوید که چه تصمیمی بگیرد و این امر برای همهٔ ما صدق می‌کند، برای هرکدام از ما که درگیر پذیرش تمایلاتمان هستیم و احساس معذب بودن می‌کنیم - فارغ از جنسیت و شریک زندگی‌مان.