بریده‌هایی از کتاب عشق و اراده

من اولی را نمی‌خواهم یا «انتخاب» نمی‌کنم ولی ما هنوز به دومی هم دست نیافته‌ایم؛ و بحران ارادهٔ ما نیز این است که در حال حاضر بین این دو امکان، ازکارافتاده و بی‌حرکت مانده‌ایم.

بی‌احساسی و فقدان عاطفه دفاع‌هایی هستند در برابر اضطراب. وقتی کسی مدام خود را با خطری مواجه می‌بیند که قادر نیست بر آن غلبه کند، آخرین دفاعش این است که حتی از حس کردن آن خطرات هم پرهیز کند.

احساسی‌ست نشانگر رابطه‌ای پراهمیت: زمانی که هستی دیگری برای شما اهمیت پیدا می‌کند؛ رابطه‌ای فداکارانه، خواستهٔ غایی یک موجود برای شادمان کردن دیگری و حتی رنج بردن برای او.

این واقعیت که ما فانی هستیم، محبت را امکان‌پذیر می‌کند. بر اساس برداشت هایدگر، محبت خاستگاه وجدان نیز هست. «وجدان ندای محبت است» و «خود را به‌وسیلهٔ محبت اثبات می‌کند.»[۶]

در پس خشم‌اش، حسرت دوست داشته شدن و ترس از بیرون رانده‌شدن و ترک شدن وجود داشت؛ تنها راهی که برای مورد عشق بودن ـ به‌ویژه مورد عشق زنان بودن ـ وجود داشت، این بود که ناخوش باشد، نیاز داشته باشد یا شکست بخورد.

زندگی با قصدمندی بدون نشان دادن آن در عمل آسان نیست؛ زندگی در قطبیت میان نیت و عمل به‌معنای زندگی با اضطراب است. پس اگر بیماران نتوانند به‌سوی عمل بگریزند، سعی می‌کنند در جهت عکس از تنش بپرهیزند یعنی خود قصد را انکار می‌کنند.

او به‌عنوان انسانی حساس و بااستعداد، در تمامی حوزه‌های تجربهٔ انسانی، به موفقیت‌های قابل توجهی رسیده بود به‌جز در حوزهٔ صمیمیت فردی. از ظرفیت همدلی بین‌فردی و مهربانی زیادی برخوردار بود ولی درگیری ذهنی با خودش، بیشتر این استعداد را می‌مکید. نتوانسته بود از توانایی‌هایش برای برقراری ارتباط استفاده کند؛ نتوانسته بود خود را به دیگران بشناساند، با آن‌ها ارتباط برقرار کند، در احساسات و سایر وجوه تجربیات فردی‌شان شریک شود، به‌رسمیت بشناسدشان و آن طور که برای ساختن یک رابطهٔ بادوام ضروری‌ست، تصدیق‌شان کند. خلاصه آنچه نداشت و اکنون نیازمند آن بود، تمرین به‌کارگیری استعدادهایش بود در عشق ورزیدن به‌شیوه‌ای فعال یعنی توجه به رفاه و خوشبختی دیگری، شریک شدن در لذت و شعف «من» با «تو» و هم‌صحبتی صمیمانه با دوستانش.