بریده‌هایی از کتاب عشق و اراده

به یکدیگر می‌آویزیم و می‌کوشیم خود را متقاعد کنیم که آنچه احساس می‌کنیم، عشق است؛ اراده نمی‌کنیم چون می‌ترسیم اگر چیزی یا کسی را برگزینیم، چیز یا کس دیگری را از دست بدهیم و بسیار نامطمئن‌تر و نگران‌تر از آنیم که به چنین پیشامدی تن در دهیم.

دورهٔ بازی با همسالان، پیش‌نیاز ضروری برای یادگیری جذابیت جنسی کافی و پاسخ به جنس مخالف در آینده است.

انسان نمی‌تواند طولانی‌مدت با احساس پوچی سر کند: اگر به‌سوی چیزی رشد نکند، کاملاً راکد و منفعل نمی‌ماند؛ بلکه استعدادهای فروخورده‌اش به ناخوشی، نومیدی و در نهایت فعالیت‌های ویرانگر تبدیل می‌شود.

در سنت غرب، چهار نوع عشق تعریف شده است. یکی، سکس، همان چیزی که ما شهوت و لیبیدو می‌نامیم. دوم، اِروس، سائق و نیروی برانگیزانندهٔ عشق برای زایش و آفرینش یا به‌قول یونانی‌ها اشتیاق برای حرکت به‌سوی هستی و رابطهٔ برتر. سوم، فیلیا یا دوستی که همان عشق برادرانه‌ست. چهارم، آگاپه یا نوع‌دوستی یا به‌قول لاتینی‌ها کاریتاس: عشقی که وقف رفاه و سعادت دیگران می‌شود و پیش‌نمونهٔ آن، عشق خداوند به انسان است. هرگونه تجربهٔ انسانی از عشق اصیل، آمیزه‌ای‌ست از این چهار با نسبت‌های متفاوت.

«بله» گفتن به این معناست که در همان لحظه باید به چیز دیگری «نه» بگویم.

بیماری، پوچی و نومیدی، حاصل ناتوانی فرد در آرزو کردن است.

چه پرخطر است دانستن، ولی با این حال باید بدانم.

«کشش» زیاد به‌سوی عشق به کسی، دقیقاً حاصل عشق او نسبت به شماست. شور و اشتیاق، در مقابل شور برمی‌انگیزد.

نیرومندترین نیاز انسان‌ها، فقط سکس نیست بلکه رابطه، صمیمیت، مورد پذیرش قرار گرفتن و تأیید شدن است.

دوستی و عشق نیازمند شریک شدن در قالب معنایی دیگری بدون صرف نظر کردن از قالب خویش است.

من اولی را نمی‌خواهم یا «انتخاب» نمی‌کنم ولی ما هنوز به دومی هم دست نیافته‌ایم؛ و بحران ارادهٔ ما نیز این است که در حال حاضر بین این دو امکان، ازکارافتاده و بی‌حرکت مانده‌ایم.

چه هولناک است دانستن، وقتی فایده‌ای از آن حاصل نمی‌شود.

زندگی انسان عبارت است از زندگی در گفت‌وگو

مرگ‌آگاهی موجب می‌شود بیش از پیش پذیرای عشق باشیم و از سوی دیگر، عشق موجب می‌شود نزدیکی مرگ را بیشتر احساس کنیم.

صرف افکندن فرد به درون دریای بی‌کران و بی‌معنای آزادی انتخاب، او را به آزادی نمی‌رسانَد، بلکه او را به تعارض درونی مستعدتر می‌کند.

«در عشق، هر انسانی از نو می‌آغازد.»

جایی که همهٔ آرزوها برآورده شده، پوچی، خلأ و بیهودگی در اوج است. زیرا این به‌معنای آن است که فرد دیگر آرزو نمی‌کند.

«روند رویدادهای روانی که به‌طور خودکار به‌وسیلهٔ اصل لذت تنظیم می‌شود ... از درون با یک تنش ناخوشایند و غیرلذت‌بخش به راه می‌افتد و مسیری را در پیش می‌گیرد که نتیجهٔ نهایی‌اش با یک کاهش تنش مقارن می‌شود.»

عشق و نفرت دو قطب مخالف هم نیستند؛ آن‌ها با هم حرکت می‌کنند به‌خصوص در دوره‌های گذار مانند دوران ما.

دیوآسایی در جای صحیح‌اش، میلی‌ست شدید برای حرکت به سوی دیگری، زادوولد به‌وسیلهٔ سکس، آفریدن و تمدن‌سازی؛ مایهٔ شادی و ازخودبیخودی‌ست یا فقط یک دلگرمی ساده است در این جهت که ما اهمیت داریم، می‌توانیم بر دیگران اثر بگذاریم، به آنان شکل دهیم و نیرویی را به‌کار بگیریم که آشکارا مهم است. راهی‌ست برای اطمینان به اینکه ما ارزشمندیم.