بریده‌هایی از کتاب عشق و اراده

نیروهای ساکن در درون ما، قادرند ذهن‌مان را به تصرف خویش درآورند، می‌توانند «ابزار طبیعت» را به ما بازپس دهند، می‌توانند ما را به کارهایی بزرگ‌تر از خودمان وادارند.

حقیقت است که تو را آزاد خواهد کرد.

بزرگی عبارت است از قرار گرفتن موجود در «مکان درست و در زمان درست»؛ عبارت است از برخورد میان یک انسان با ویژگی‌های خاص و نیازهای خاص یک زمانه.

اندوه، به بیان درآوردن بُعدی از آگاهی‌ست که به زندگی انسانی، غنا، ارزش و شکوه ارزانی می‌کند. بنابراین اندوه نه‌تنها انسانی‌ترین عواطف ـ مانند همدردی به معنایی که در یونان باستان رایج بود یعنی دلسوزی برای یک دوست و درک وضعیت او ـ را ممکن می‌سازد، بلکه بدون آن، عشق بدل می‌شود به شیرین‌کنندهٔ مصنوعی و نچسب زندگی و اِروس بدل می‌شود به کودک بیماری که هرگز رشد نمی‌کند.

اِروس کانون سرزندگی یک فرهنگ و قلب و روح آن است. و وقتی رهایی از تنش، جای اِروس آفریننده را می‌گیرد، زوال تمدن قطعی‌ست.

عاشق نیز مانند شاعر تهدیدی‌ست برای خط مونتاژ.

هدف از اشتیاق، ارضای آن نیست، بلکه طولانی کردن آن است.

اِروس آرزویی‌ست که موجب می‌شود انسان خود را وقف جست‌وجوی فضیلت یعنی زندگی خوب و اصیل کند.

در بی‌احساسی زیستن، خشونت پدید می‌آورد

بی‌احساسی مثل «غریزهٔ مرگ» فروید عمل می‌کند و فرد را به‌تدریج از درگیری خلاص می‌کند تا جایی که متوجه می‌شود آنچه از شرش رها شده، خود زندگی بوده است.

«سرشت انسانی» به‌تنهایی وجود ندارد، آنچه هست عبارت است از سرشت متغیر انسانی که به تغییرات جامعه وابسته است

هنرمند تصویر درهم‌شکستهٔ انسان را به نمایش می‌گذارد ولی با دگردیسی آن را به هنر ارتقا می‌دهد. این عمل خلاقانهٔ اوست که به هیچ‌انگاری، ازخودبیگانگی و سایر ارکان وضعیت انسان مدرن معنا می‌دهد.

هنرمند به لایه‌های ژرف‌تر خودآگاهی دست یافته، آنجا که همگی در ماهیت و تجربهٔ انسانی موجود در زیر ظواهر سطحی سهیم هستیم.

لسلی فاربر در مطالعه‌اش بر روی اراده، تأکید می‌کند که ناهنجاری اصلی روزگار ما در همین ناکامی اراده نهفته است و عصر ما را باید «عصر ارادهٔ بیمار» نامید.

اکنون دیگر مسئله این نیست که تصمیم بگیریم چه بکنیم، بلکه باید تصمیم بگیریم که چگونه تصمیم بگیریم. اساسی‌ترین پایهٔ اراده خود به ورطهٔ سؤال افکنده شده است.

عشق پوششی‌ست برای خشونت.

دنیایی بسازیم که عشق در آن ممکن‌تر باشد.

اراده نمی‌کنیم چون می‌ترسیم اگر چیزی یا کسی را برگزینیم، چیز یا کس دیگری را از دست بدهیم و بسیار نامطمئن‌تر و نگران‌تر از آنیم که به چنین پیشامدی تن در دهیم. در نتیجه اساس وجودمان از احساسات و فرایندهای مرتبطی که عشق و اراده، دو نمونهٔ شاخص آن‌هاست، تهی می‌شود. فرد به اجبار در خود فرو می‌رود

کاساندرا: پیشگویی که مرا به این کار واداشت، آپولو بود. ... همسُرایان: آیا از همان زمان در خلسهٔ درایت خدایان فرو رفتی؟ کاساندرا: آری؛ حتی آن زمان نیز عاقبت شهرم را می‌دانستم. از نمایش‌نامهٔ آگاممنون، نوشتهٔ اسخیلوس

تا وقتی آرزویی نباشد، اراده‌ای هم در کار نیست.