بریده‌هایی از کتاب بعضی زخم ها

منم همهٔ سربازان رفته برّه‌های دریده برده‌های بریده منم آوازی که در کوه پیچیده است و هیچ‌کس نمی‌داند از کجاست

می‌گویند پیش از مرگ، تمام زنده‌گی را می‌توان مرور کرد تو خودت را مرور کردی؟ چند ثانیه طول کشید؟ چند لحظه؟

«جهان ترانهٔ تلخی است»

کودکی که مرده به دنیا آمده بود راز بزرگی بود.

کودکی که مرده به دنیا آمده بود راز بزرگی می‌دانست

من قرن‌هاست پرنده‌گی را از یاد برده‌ام امّا   تنها زمانی می‌توانم چنین بلند پرواز کنم   که تو با من باشی.

نفسی را که سال‌هاست در گلویت حبس است و با نفس‌های دیگر فرق دارد همان قناری غمگین را رها کن تا به آشیانهٔ گلویم برگردد رها کن خودت را

در حسرت گردنت چه می‌کشد شال‌گردن تا زمستانِ سال بعد؟

من در فرارودم در تهرانم بلخم کاشغرم تو کجایی؟ کجایی تو؟