بریده‌هایی از کتاب بعضی زخم ها

درخت گفت: دلتنگم کاش آزادم آفریده بود چون تو انسان گفت: این‌گونه ناشیانه اگر می‌دوم ریشه‌هایم را بریده‌اند.

زمان ایستاده است تو هنوز راه می‌روی؟

درخت گفت: دلتنگم کاش آزادم آفریده بود چون تو انسان گفت: این‌گونه ناشیانه اگر می‌دوم ریشه‌هایم را بریده‌اند.

بعدها وقتی موریانه‌ها سینه‌ام را شکافتند گورهای دسته‌جمعی را کشف خواهند کرد آن‌ها کسانی‌اند که دوست‌شان داشتم.

منم آوازی که در کوه پیچیده است و هیچ‌کس نمی‌داند از کجاست

رگ‌های مؤمنم را نیز وسوسه می‌کند سیگاری که تو تعارف کنی.

اگر تو نبودی اگر تو نباشی دریا غرق می‌شود در رگ‌هایم.

مرگ چه مزه‌یی دارد؟ تو آن را چشیدی وقتی گلوله پیشانی‌ات را دریده بود می‌گویند پیش از مرگ، تمام زنده‌گی را می‌توان مرور کرد تو خودت را مرور کردی؟ چند ثانیه طول کشید؟ چند لحظه؟

دستانت را گرفتند و دهانت را خورد کردند به همین ساده‌گی تمام شدی.

مرگ می‌تواند چشمانت را خاموش کند نگاه تو را نه.

و تو هم‌چنان‌که یارت را تنگ می‌بوسی مرا نیز به یاد بیاوری.

در حسرت گردنت چه می‌کشد شال‌گردن تا زمستانِ سال بعد؟

اگر تو نبودی اگر تو نباشی دریا غرق می‌شود در رگ‌هایم.

پیر شده‌ام چون پرچم آوارهٔ کشورم بی‌اعتبار چون پاسپورتی که در کمدم پنهان شده  تمام عمر گریخته‌ام   از دست سایه‌یی که مرا به  تاریکی می‌کشاند    و با انگشتانش رگ‌هایم را می‌خراشید    تنها بهانه‌ام جست‌وخیز  ماهی کوچکی بود که آوازهای کودکی‌ام را زمزمه می‌کرد امشب اما دانستم سایه‌یی که از او می‌گریختم و تمام عمر به دنبالش بودم همین ماهی کوچکی است که در سینه‌ام خانه دارد.

منم همهٔ سربازان رفته برّه‌های دریده برده‌های بریده منم آوازی که در کوه پیچیده است و هیچ‌کس نمی‌داند از کجاست

«جهان ترانهٔ تاریکی است»

«جهان ترانهٔ کوتاهی است»

«هیچ تنها مرا داشته باش با خودت بگذار با تو باشم، با خودت بگذار...»

خاک‌ها مین می‌زایند شراب‌ها مزّهٔ ادرار می‌دهند گرگ‌ها به پاسبانی گله نشسته‌اند و آن‌که آن بالا خوابش برده نیز قاعده‌ها را از یاد برده است.

اگر تو نبودی اگر تو نباشی دریا غرق می‌شود در رگ‌هایم.