بریده‌هایی از کتاب راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب

دیگه نباید ادامه بدی، پیپا.

همگی با هم از یه زندگی زیبا، افسانهٔ یه هیولا رو ساختیم. یه خونهٔ خانوادگی رو تبدیل به یه خونهٔ ارواح کردیم. و از این به بعد، باید بهتر عمل کنیم.»

«وظیفهٔ من نیست که اثباتش کنم.» «کاری کردی که وظیفه‌ات بشه.»

«وقتی کسی که عاشقشیم می‌میره، همه همین کار رو می‌کنیم؛ خودمون رو مقصر می‌دونیم. من هم این کار رو کردم، پیپ. و زمان زیادی طول کشید تا متوجه بشم تقصیر من نبود. بعضی اوقات، اتفاقات بد خودبه‌خود پیش می‌آن.

آندی آدم چندان جالبی نبود و با این وجود، همه خیلی راحت هیولا بودنِ سال رو باور کردن.

زن گفت: «آره، نمی‌خوام اون بهم دست بزنه.» «فکر کنم جا داره بگم اون هم نمی‌خواد تو بهش دست بزنی، لزلی. حماقت ممکنه واگیردار باشه.»

پرواضح بود که این مرد درشت‌هیکل نیجریه‌ای ناپدری و جاشوآ برادر ناتنی او بودند. ولی پیپ دوست نداشت از چنین کلماتی، از این اصطلاحات سرد، استفاده کند. آدم‌هایی که دوستشان داری جبر ریاضی نیستند: که محاسبه شوند، تفریق شوند، یا با یک ممیز بین خودت و آن‌ها فاصله بیندازی. این‌طور نبود که فقط سه‌هشتم ویکتور و جاش متعلق به او باشد و تنها چهل درصد خانواده‌اش باشند، آن‌ها کاملاً به پیپ تعلق داشتند: پدرش و برادر کوچک اعصاب‌خردکنش.

زیبا، پرطرف‌دار و بامزه بود. دوستش بودن ـ اینکه کسی باشی که اون انتخاب کرده که باهات وقت بگذرونه ـ باعث می‌شد احساس خاص بودن کنی. خواستنی بودن. و بعد، اون به سرش می‌زد و از چیزهایی که بیشتر از همه بابتش خجالت‌زده بودی استفاده می‌کرد تا تحقیرت کنه و آزارت بده. و با این حال، هر دوی ما کنارش بودیم و منتظر دفعهٔ بعدی می‌موندیم که تحویلمون بگیره و دوباره، حالمون رو خوب کنه. می‌تونست عالی و افتضاح باشه و هیچ وقت، متوجه نمی‌شدی کدوم بُعدش در انتظارته. اصلاً تعجب می‌کنم که چطور عزت‌نفسم از بین نرفته.»

آدم‌هایی که دوستشان داری جبر ریاضی نیستند: که محاسبه شوند، تفریق شوند، یا با یک ممیز بین خودت و آن‌ها فاصله بیندازی.

فکر می‌کردم شکست‌ناپذیرم، ولی نیستم

می‌دونی بهت احتیاج دارم. نمی‌تونی پا پس بکشی. این تو نیستی

می‌دونی بهت احتیاج دارم. نمی‌تونی پا پس بکشی. این تو نیستی

چشمانی که آن‌قدر قهوه‌ای و عمیق بودند که می‌توانستی غرقشان شوی

گاهی اوقات، چیزهایی که مرتبط به نظر می‌آیند کاملاً اتفاقی‌اند، و بر عکس.

آن احساسی را که وقتی کسی می‌پرسد خوبی و تو اصلاً خوب نیستی به آدم دست می‌دهد، پنهان کرد. «آره، خوبم.»

مطمئن نیستم دیگر آن دختر خوبی باشم که زمانی فکر می‌کردم هستم. او را در طی این مسیر گم کرده‌ام.

ممکن است در نهایت، به تمام آشنایانم که شاید در یک زمانی از زندگی‌شان با آندی صحبت کرده بودند، مظنون شوم. و از پارانویا خوشم نمی‌آید.

«اوه، لزلی، واقعاً باید بری پیش یکی تا اون عوضی بودنت رو از قیافه‌ات پاک کنه.»

پیپ گفت: «این منطق رو که توی سوراخ دماغت یه سوراخ دماغ درست کنی نمی‌فهمم.»

هوای این داخل یک‌جورهایی سنگین بود. سکوت رازها را در خود محبوس کرده بود و آن‌ها مثل ذرات نامرئی غبار، در فضا شناور بودند.