بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

هیچ کس نمی‌خواهد بمیرد. حتی کسانی که می‌خواهند به بهشت بروند هم حاضر نیستند بمیرند.

گوشی‌ام زنگ خورد و حاضر بودم شرط ببندم که ایمی است، اما عکس بدقوارهٔ مالکوم روی گوشی‌ام افتاده بود. "وای پلوتونی‌ها هستن! ایول!" لیدیا پرسید: "پلوتونی‌ها دیگه کی هستن؟" متیو گفت: "بهترین دوستاش‌ان." این کلمه به‌هیچ‌وجه توصیف‌کنندهٔ عمق روابط من با آن‌ها نبود

مطمئناً نیازی نبود آن کسی که می‌میرد هم‌خونت باشد تا احساس کنی بخشی از وجودت را از دست دادی.

حتماً نباید دی‌ان‌ای یکسان داشت تا بتوان کسی را برادر دانست.

قرار بود وقتی پنی رفت دانشگاه، کنارم باشی تا با هم کارت‌بازی کنیم و سریال‌های تلویزیونی رو پشت‌هم ببینیم. قرار بود موقع رأی‌گیری انتخابات و نامزدی پنی در انتخابات ریاست‌جمهوری کنارمون باشی

با آغوشش، همه چیز را به من گفت ـ تمام تشکرهایش، دوستت دارم‌هایش، معذرت‌خواهی‌هایش... همه چیز و همه چیز

زندگی را نباید تنها زندگی کرد، حتی در روز آخر.

کلید برقراری هر رابطه‌ای صحبت کردن در موردش است.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

خاطرات می‌توانند انسان‌ها را جاودانه کنند تا وقتی کسی باشد که دلش بخواهد آن‌ها را بشنود

"لیست آرزوها مزخرفه. هیچ وقت نمی‌شه همه‌اش رو انجام داد. باید خودت رو بسپاری به جریان."

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

توی زندگی‌ام اشتباهاتی کردم، اما دلم می‌خواد درست بمیرم.

دلم می‌خواد برای همیشه خواب بمونم و این فرصت رو داشته باشم که رؤیای اتفاق‌های زیبا رو با تو ببینم، مثل وقت‌هایی که به من، برای خودم، نگاه می‌کردی و نه این ماه‌گرفتگی مسخرهٔ روی صورتم."

ایمی خیلی مذهبی است، اما من را مجبور نمی‌کرد که مذهبی باشم.

صدای سیارات می‌تواند موضوع خیلی خوبی برای باز کردن سر صحبت با دیگران باشد، البته اگر کسی را داشته باشید که با او صحبت کنید. در غیر این صورت، یک سری نویز سفید باحال است که می‌توانید با شنیدنشان، به خواب شیرین بروید.

زندگی کردن نادرترین اتفاق جهان هستی است. بیشتر مردم فقط وجود دارند، همین.

دوازده ساعت پیش، در تماسی، به من گفته شد امروز قرار است بمیرم و حالا، از هر زمان دیگری، زنده‌ترم.

ممکن است در خانواده‌ای متولد شده باشی و حق انتخابی نداشته باشی، اما دوستی‌هایت را خودت انتخاب می‌کنی. می‌فهمی که بعضی دوستی‌ها ارزشش را ندارد و باید آن‌ها را پشت سر بگذاری، اما دوستی‌هایی هستند که ارزش هر خطر و هر چیزی را دارند.

خداحافظی ممکن‌ترین غیرممکن است. چون هیچ وقت دلت نمی‌خواهد به زبان بیاوری‌اش، اما احمقانه است که وقتی فرصتش را داری، از آن استفاده نکنی