بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

هیچ کس نباید به‌خاطر تلاشش برای خوب بودن، احساس بدی داشته باشد.

حیف که زندگی به ما اجازهٔ برگرداندن عقربه‌هایش را نمی‌دهد، کاش وقتی که به زمان بیشتری نیاز داشتیم، دنیا مثل ساعت بود. "

خاطرات می‌توانند انسان‌ها را جاودانه کنند تا وقتی کسی باشد که دلش بخواهد آن‌ها را بشنود و تعریف کند.

خداحافظی ممکن‌ترین غیرممکن است.

از روزت نهایت استفاده رو ببر.

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه.

به‌خاطر بزرگ‌ترین گناه امشبش: اینکه بهترین دوستش را نتوانسته بود در آغوش بگیرد و با او خداحافظی کند.

او فقط به آن‌ها نمی‌گفت که دارند می‌میرند، بلکه به آن‌ها فرصتی می‌داد تا واقعاً زندگی کنند.

مهم نیست چه انتخابی بکنیم ـ تکی یا با هم ـ نقطهٔ پایان ما مشخص است. مهم نیست چند بار چپ و راستمان را نگاه کنیم. مهم نیست به‌خاطر ترس به چتربازی نرویم، هر چند به‌معنای آن باشد که هرگز فرصت پرواز مثل اَبَرقهرمان‌های محبوبم را پیدا نکنیم. مهم نیست موقع عبور از کنار دار و دسته‌های خلاف‌کار در محله‌ای بد، سرمان را پایین بگیریم. مهم نیست چگونه زندگی کنیم، هر دو، در نهایت، می‌میریم.

ما همیشه رابطهٔ فوق‌العاده‌ای با هم داشتیم. نمی‌شود گفت رابطه‌مان بی‌نقص بود، اما مطمئنم هر دو نفری که با هم رابطه دارند ـ چه در مدرسه، چه در شهر، چه در آن‌ور دنیا ـ با هم، سر چیزهای کوچک و بزرگ، مشکل پیدا می‌کنند، اما آن‌هایی که به هم نزدیک‌ترند راهی برای حل مشکلاتشان پیدا می‌کنند.

او دارد شجاعت را امتحان می‌کند، برای این کار، بهش افتخار می‌کنم. مثل خارج کردن پرنده از لانه‌اش است ـ شاید مجبور شوید هلش بدهید، چون آن پرنده باید مدت‌ها پیش پرواز را تجربه می‌کرده.

امروز، صبح بلندی است، اما من باید کسی باشم که بیدار می‌شود و از تخت بیرون می‌آید

مسئله ترسی است که از ناامید کردن دیگران و ساختن تصویر یک احمق در ذهن دیگران دارم، ترسی که همیشه بر علاقه‌ام پیروز می‌شود.

نمی‌توانم از پوستهٔ خودم بیرون بیایم.

انگار که دنیا همون بلاهایی رو سر آدم‌های خوبش می‌آره که سر آدم‌بدهاش هم می‌آره

دنیایی بدون خشونت و ناراحتی، جایی که همه تا همیشه زندگی می‌کنند یا حداقل، تا وقتی که به آرزوهایشان برسند و خوشبخت شوند و در نهایت، خودشان تصمیم بگیرند که بفهمند مرحلهٔ بعدی چیست.

"از طرف تمام کسانی که اینجا، در قاصد مرگ هستن، اعلام می‌کنم که خیلی متأسفیم تو رو از دست می‌دیم. از روزت نهایت استفاده رو ببر."

ممکن است در خانواده‌ای متولد شده باشی و حق انتخابی نداشته باشی، اما دوستی‌هایت را خودت انتخاب می‌کنی. می‌فهمی که بعضی دوستی‌ها ارزشش را ندارد و باید آن‌ها را پشت سر بگذاری، اما دوستی‌هایی هستند که ارزش هر خطر و هر چیزی را دارند.

زندگی را نباید تنها زندگی کرد، حتی در روز آخر.

شاید یه روز زندگی کردن بهتر از یه عمر زنده موندنِ اشتباه باشه.