بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

عقربه‌هایش را نمی‌دهد، کاش وقتی که به زمان بیشتری نیاز داشتیم، دنیا مثل ساعت بود.

ما زندگی می‌کنیم، یا بهتر است بگویم حداقل این فرصت به ما داده می‌شود تا زندگی کنیم، اما گاهی وقت‌ها، زندگی به‌خاطر ترس‌هایش، سخت و پیچیده می‌شود.

مهم نیست چگونه زندگی کنیم، هر دو، در نهایت، می‌میریم.

همه چیز داره منقرض می‌شه، همه و همه چیز می‌میرن. انسان‌ها مزخرف‌ان، پسر. با خودمون فکر می‌کنیم خیلی شاخیم و هیچ چیزی نمی‌تونه نابودمون کنه و عمرمون همیشه ادامه داره، چون خیر سرمون، خیلی مواظبیم، درست برعکس باجه‌های تلفن و کتاب‌ها. اما شرط می‌بندم دایناسورها هم پیش خودشون فکر می‌کردن همیشه به حکومتشون توی دنیا ادامه می‌دن."

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

هیچ کس نمی‌خواهد بمیرد. حتی کسانی که می‌خواهند به بهشت بروند هم حاضر نیستند بمیرند. با این حال، مرگ مقصد مشترک همهٔ ماست. هیچ کس تاکنون نتوانسته از چنگ آن فرار کند و باید هم این‌گونه باشد، چون مرگ به احتمال خیلی زیاد، بهترین ابداع زندگی بشر است. مرگ سفیر تغییر و تحول است. کهنگی را از میان می‌برد و تازگی را جایگزین می‌کند. استیو جابز

چقدر زندگی و بزرگ شدن، برای مردن، مزخرف است. بله، ما زندگی می‌کنیم، یا بهتر است بگویم حداقل این فرصت به ما داده می‌شود تا زندگی کنیم، اما گاهی وقت‌ها، زندگی به‌خاطر ترس‌هایش، سخت و پیچیده می‌شود.

کمک کردن به خیریه یا کمک به رد شدن پیرها از خیابان یا نجات دادن حیواناتی که جایی گیر کردند را نباید به‌خاطر پاداش انجام داد. ممکن است نتوانم درمان سرطان را پیدا کنم یا معضل گرسنگی در سطح جهان را رفع کنم، اما همین مهربانی‌های کوچک می‌توانند راه درازی بروند.

حاضر بودم شرط ببندم آخرش، تک و تنها خواهم مُرد. شاید هم این‌طور شود، اما این موضوع دلیل نمی‌شود شانسم را برای داشتن آخرین دوست امتحان نکنم. می‌دانم خوبی در وجودم هست، همان روفوس خوب و قدیمی که می‌شناختم و شاید آخرین دوست کمکم کند تبدیل به همان روفوس همیشگی شوم.

"آخرین پیام من اینه: کسایی رو که دوستشون دارین پیدا کنین و جوری زندگی کنین که انگار هر روز خودش یه زندگی تازه است."

مهم نبود کی این اتفاق می‌افتاد، همهٔ ما پایان خودمان را داشتیم. هیچ کس برای همیشه به زندگی ادامه نمی‌دهد، اما میراثی که از خودمان به جا می‌گذاریم ما را برای دیگران زنده نگه می‌دارد.

وقتی از روی صخره می‌پری، دیگر راه برگشتی نداری، نمی‌شود میان زمین و هوا، همه چیز را متوقف کرد و به عقب برگرداند.

هیچ کس نمی‌خواهد بمیرد. حتی کسانی که می‌خواهند به بهشت بروند هم حاضر نیستند بمیرند. با این حال، مرگ مقصد مشترک همهٔ ماست. هیچ کس تاکنون نتوانسته از چنگ آن فرار کند و باید هم این‌گونه باشد، چون مرگ به احتمال خیلی زیاد، بهترین ابداع زندگی بشر است. مرگ سفیر تغییر و تحول است. کهنگی را از میان می‌برد و تازگی را جایگزین می‌کند. استیو جابز

@: دوستت دارم و هر روز بهت فکر می‌کنم.

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه.

. "اما به نظرت، بهتر نبود اگه ما خودمون می‌دونستیم که مردیم، اون وقت مجبور نبودیم این‌همه با ترس و لرز، امروز رو بگذرونیم؟" روفوس گفت: "نه." و با دوچرخه‌اش مجسمهٔ یک بچهٔ فرشته را دور زد. "این هدف اصلی رو زیر سؤال می‌بره. قراره به نظر واقعی بیاد و خطر باید تو رو بترسونه و خداحافظی کردن باید سخت باشه، وگرنه بی‌ارزش می‌شه، می‌شه یه چیزی توی مایه‌های لحظه‌ات رو بساز. اگه درست زندگی کنی، یه روز هم بسه

برگشتن به زندگی، به‌عنوان یک درخت، می‌تواند خیلی باحال باشد. تصور کنید من دوباره، در پارک آلتیا، بزرگ شوم. نه اینکه فکر کنید جلوی کسی هم حاضرم این حرف‌ها را بزنم، نه. چون وقتی به مردم بگویی می‌خواهی درخت شوی، دیگر نباید توقع داشته باشی جدی‌ات بگیرند.

نجات پیدا کردن بهم نشون داد که بهتره زنده باشی و بگی کاش مُرده بودم تا اینکه در حال مردن باشی و آرزو کنی کاش تا ابد زنده بمونی.

اگر خدایی هست، همان‌طوری که مامانم همیشه باور داشت، امیدوارم حالا، هوای من را داشته باشد.