بریده‌هایی از کتاب طرز فکر پیشاهنگی

این‌که بدانید باید فرضیات خود را بیازمایید نمی‌تواند به‌شکل خودکار سبب بهبود قضاوت‌تان شود؛ درست مثل این‌که چون می‌دانید باید ورزش کنید، به‌طور خودکار وضعیت سلامت‌تان بهبود پیدا نخواهد کرد. توانایی حفظ‌کردن فهرستی از تعصب‌ها و مغالطه‌ها به شما کمکی نمی‌کند، مگر این‌که بخواهید در تفکر خود این تعصب‌ها و مغالطه‌ها را شناسایی کنید. بزرگ‌ترین درسی که گرفته‌ام و سپس محققان هم آن را تأیید کرده‌اند و در ادامه این کتاب نیز خواهید دید، این است که قضاوت ما بیش از آن‌که محدود به دانش ما باشد، محدود به نگرش‌مان است.

می‌توانید بدون دادنِ قول‌های واهی انگیزه‌بخش باشید. می‌توانید تصویری از دنیایی که می‌خواهید خلق کنید بکشید یا بگویید چرا مأموریت شما مهم است یا چطور محصول شما به افراد کمک کرده است و نیازی هم نیست موفقیت تضمین‌شده‌ای را ادعا کنید. روش‌های زیادی برای انگیزه‌دادن به افراد وجود دارد که نیازی هم نیست برای اجرای آن‌ها به دیگران یا خودتان دروغ بگویید.

نشان‌دادنِ عدم‌قطعیت لزوماً چیز بدی نیست. به این بستگی دارد که آیا عدم‌قطعیت وابسته به شماست یا وابسته به دنیا. اگر نشان دهید روی این موضوع قوی هستید و به‌راحتی در خصوص تجزیه و تحلیل و برنامهٔ خود صحبت کنید، بیشتر متخصص دیده می‌شوید.

این جمله را مانند یک سرود با خود تکرار می‌کرد: «تو داری تمامِ تلاشِ خودت را می‌کنی، فقط می‌توانی تمامِ تلاشِ خودت را بکنی.»

گاهی اوقات پروژه‌ای که روی آن کار می‌کنم به نظر ناامیدکننده می‌رسد. برای نمونه، یک موقعیتِ فرضی تصادفی را همین‌طوری در نظر بگیرید: «کتابی که دارم می‌نویسم افتضاح است و باید آن را متوقف کنم.» اما از کجا مطمئن باشم که واقعاً این‌طور است و فقط یک ترس موقت نیست؟ ۱۰۰ درصد اطمینان دارم و مدیر مطبوعاتی‌ام پافشاری می‌کند. اما می‌خواهم او را نادیده بگیرم و به‌جای آن یک پرسش مطرح کنم: «فرض کنید اگر درست حدس بزنید هزار دلار جایزه می‌گیرید، آیا بازهم در هفتهٔ آینده همین احساس را به کتاب‌تان دارید؟ حالا چطور شرط می‌بندید؟» حالا که بحث پول شد، شک دارم. دفعات بسیار زیادی را به خاطر دارم که دربارهٔ کتابم یا یک پروژهٔ دیگر شک و تردید داشتم. اما معمولاً بعد از یکی دو روز این ابر سیاه از بین می‌رود.

شرط‌بندی یعنی تصمیمی که می‌گیرید و بر اساس آن، مطابق با بازده، چیزی ارزشمند به دست می‌آورید یا از دست می‌دهید. این چیز می‌تواند پول، سلامت، زمان یا شهرت شما باشد

نظریهٔ پیشرو در زمینهٔ این‌که چرا ما دوست داریم وضعیت موجود را حفظ کنیم این است که ما مخالف ازدست‌دادنیم. یعنی دردی که برای ازدست‌دادن چیزی حس می‌کنیم از لذتی که برای دستاوردی با همان اندازه حس می‌کنیم، بیشتر است. همین مسئله سبب می‌شود به تغییر موقعیت خود بی‌میل باشیم چون حتی اگر این تغییر به‌طور کلی سبب بهبود ما شود، تمرکز ما بیشتر روی چیزی است که از دست می‌دهیم، نه چیزی که به دست می‌آوریم.

وقتی یک روز صبح بیدار می‌شوید و به‌سمت باشگاه می‌روید، مزیت این انتخاب فقط کالری‌هایی که آن روز می‌سوزانید یا عضله‌هایی که می‌سازید، نیست. مزیت دیگرش این است که مهارت‌ها و عادت‌های ارزشمندی را نیز تقویت می‌کنید. مسلماً مزیت دیگرش عادت باشگاه‌رفتن است اما مزیت‌های گسترده‌تری هم دارد که عبارت‌اند از مهارت وسیع‌ترِ انجامِ کارهایِ سخت و عادت مهم‌ترِ سرِ قولِ خود ماندن.

هوش و دانش فقط یک‌سری ابزار است. می‌توانید از این ابزارها استفاده کنید تا دنیا را به وضوح ببینید، البته مشروط براین‌که انگیزهٔ لازم را برای این کار داشته باشید. همچنین اگر از انگیزهٔ لازم برخوردار باشید، می‌توانید از این ابزارها استفاده کنید تا از دیدگاه‌هایی خاص دفاع کنید. اما هیچ چیزِ ذاتی در این ابزارها وجود ندارد که سبب شوند پیشاهنگ شوید.

چگونه می‌دانیم این‌طور نیست؟، نابخردی‌های پیش‌بینی‌پذیر، چرا مردم چیزهای عجیب‌وغریب را باور می‌کنند، کی بود کی بود؟، آنچه ثابت می‌کند شما باهوش نیستید، انکارگرایی، چرا همه (به‌جز من) ریاکاراند؟ و کتاب تفکر سریع و کُند