بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

زبانی که به آن تکلم می‌کنید، تعیین‌کنندهٔ جهان‌بینی و حتی نحوهٔ کارکرد ذهن‌تان است

کسانی که حس دل‌سوزی و محبت دارند، اشتراک انسانی بیش‌تری با غریبه‌ها احساس می‌کنند. کم‌تر دیگران را سرزنش می‌کنند، سخاوتمندتر هستند و بیش‌تر همکاری می‌کنند و حاضر به فداکاری برای دیگران هستند. تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که قدرت بیش‌تری دارند، کم‌تر به احساسات اطرافیان‌شان واکنش نشان‌می‌دهن

این‌که بفهمیم احساسات به ما چه می‌گویند، اولین گام ضروری در این فرآیند است؛ مثلاً اضطراب نشانهٔ این است که احساس می‌کنیم چیز مهمی خارج از کنترل ماست. ترس یا نگرانی باعث می‌شوند از به‌خطرانداختن خودمان دوری‌کنیم.

کسانی که حس دل‌سوزی و محبت دارند، اشتراک انسانی بیش‌تری با غریبه‌ها احساس می‌کنند. کم‌تر دیگران را سرزنش می‌کنند، سخاوتمندتر هستند و بیش‌تر همکاری می‌کنند و حاضر به فداکاری برای دیگران هستند. تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که قدرت بیش‌تری دارند، کم‌تر به احساسات اطرافیان‌شان واکنش نشان‌می‌دهند. در یک پژوهش، موقع گوش‌کردن به درددل افراد، افراد قدرتمند در مقایسه با افرادی که از قدرت کم‌تری برخوردار بودند، همدردی و دل‌سوزی کم‌تری نشان دادند. آیا این پدیده می‌تواند توضیحی برای رفتار رهبران سیاسی و تاجران باشد؟

این خودش یک مسئلهٔ جدی در مدارس ماست، چون بچه‌هایی را که احساسات منفی از خودشان بروز می‌دهند توبیخ و سرزنش می‌کنند، به‌جای این‌که رفتارشان را فریادی برای درخواست کمک تلقی کنند. به این بچه‌ها بی‌توجهی می‌شود، نادیده گرفته می‌شوند یا به‌دلیل بدرفتاری از مدرسه تعلیق می‌شوند، آن هم وقتی که باید با همدلی و توجه بیش‌تر با آن‌ها رفتار شده و برای ایجاد مهارت و شکل‌دهی روابط معنادار به آن‌ها فرصت داده شود. تحقیقات نشان می‌دهد که حضور تنها یک بزرگ‌سالِ دلسوز در زندگی کودک یا نوجوان هم می‌تواند در رسیدن او به رشد و پیشرفت تعیین‌کننده باشد. همهٔ ما روابط بسیاری با دیگران

بین هوش هیجانی و ضریب هوشی اندک هم‌بستگی وجود دارد.

اگر من فرد برون‌گرایی باشم که خواستار درخشش و به‌چشم‌آمدن باشم، پس باید یاد بگیرم چطور محیط اطرافم را تحلیل کنم، بدانم چه زمانی باعث اعصاب‌خردی دیگران می‌شوم تا خودم را جمع‌وجور کنم. اگر درون‌گرا هستم، ممکن است تمایلم به ساکت‌بودن و گوشه‌گیری، کششی برای دیگران در خانه، مدرسه یا محل کار ایجاد نکند و آن‌ها را به هیجان وا ندارد؛ بنابراین لازم است گاهی وقت‌ها انرژی‌ام را نشان دهم تا دیگران شور و اشتیاقم را هم ببینند.

بچه‌های ارکیده‌ای اگر نادیده گرفته شوند، به‌سرعت پژمرده می‌شوند، اما اگر در شرایطی که از آن‌ها حمایت به عمل آید بزرگ شوند، نه تنها پژمرده نمی‌شود، بلکه در مقایسه با بچه‌های قاصدکی پیشرفت هم می‌کنند.

نشانگرهای بیولوژیکی را نشان می‌دهد که باعث می‌شوند کودکان «حساس» (تحت عنوان "ارکیده") در مقایسه با کودکان «تاب‌آور» (تحت عنوان "قاصدک")، در برابر تغییرات محیطی واکنش متفاوتی از خود نشان دهند. بچه‌های قاصدکی تقریباً در هر شرایطی به پیشرفت و موفقیت می‌رسند، حال آن‌که بچه‌های ارکیده‌ای در شرایط اجتماعی نامعلوم و ناآشنا، ترس و سراسیمگی بیش‌تری از خود نشان می‌دهند.

ولی مسئله این‌جاست که وقتی احساسات‌مان را نادیده می‌گیریم یا سرکوب می‌کنیم، برعکس قوی‌تر می‌شوند. احساساتی که خیلی قوی هستند در درون‌مان بزرگ می‌شوند، مثل نیرویی تاریک که عاقبت تمام کارهای‌مان را مسموم می‌کند، چه خوشمان بیاید چه نیاید. احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

وقتی فرزندان ما تبدیل شوند به انسان‌های بالغی که مهارت‌های عاطفی دارند، تمام فرهنگ‌مان متحول شده و بهتر می‌شود؛ اما یادگیری این مهارت‌ها و بهبود نحوهٔ واکنش نشان‌دادن‌مان به احساسات بدین معنا نیست که به‌یک‌باره خوشحال می‌شویم و برای همیشه خوشحال می‌مانیم. خوشحالی دائمی نباید هدف ما باشد، زندگی چنین اجازه‌ای نمی‌دهد.

اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

در پی حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، دانشجویان امریکایی مورد آزمایش قرار گرفتند. آن‌هایی که بیش‌ترین احساسات مثبت مانند قدردانی، عشق و از این قبیل را تجربه کرده بودند، در روزهای آتی علائم افسردگی کم‌تری از خود بروز دادند. این مسئله نشان می‌دهد که پس از بحران، کسانی که احساسات مثبت بیش‌تری دارند ممکن است در مقایسه با دیگران، مقاومت و انعطاف‌پذیری بیش‌تری از خود نشان دهند.

استرس ناشی از سخنرانی در مقابل دیگران می‌تواند شدت علائم آلرژی را به‌مدت دو روز دوبرابر کند.

طبق نظرسنجی سال ۲۰۱۴ وب‌سایت گالوپ، ۴۶ درصد از معلمان اعلام کردند که در طی سال تحصیلی، استرس روزانهٔ بالایی دارند. این میزان، در میان همهٔ مشاغل، بالاترین میزان استرس و برابر با میزانی است که پرستاران گزارش کرده‌اند.

جنسیت یکی از عوامل مهم تعیین‌کننده در ابراز احساسات است. طبق تحقیقات به‌عمل‌آمده، خانم‌ها معمولاً احساسات خود را بیش‌تر ابراز می‌کنند، به‌ویژه احساسات مثبت. و همین‌طور احساسات منفی همچون ناراحتی و اضطراب را بیش‌تر از مردان درون خودشان می‌ریزند. از سوی دیگر مردان نسبت به زنان بیش‌تر پرخاشگری و خشم را ابراز می‌کنند. اما هنگامی که علائم فیزیولوژیکی هیجان عاطفی، همچون فشار خون و آزادسازی کورتیزول اندازه‌گیری شد، امتیاز مردان بالاتر بود؛ این یعنی آن‌ها هم به اندازهٔ خانم‌ها احساس می‌کنند، اما همه‌چیز را بیش‌تر در خود می‌ریزند.

ابرازکردن به‌طور کلی یک مهارت مشارکتی است. شاید بشود گفت که شبیه تنیس است؛ نمی‌توانید آن را تنهایی بازی کنید. اگر فرد شنونده بخش مربوط به خودش را انجام ندهد، احتمالاً چیز مفیدی از این ابراز احساسات شما حاصل نمی‌شود. چند نفر از ما در آستانهٔ لحظه‌ای احساسی، مهم و جدی بوده‌ایم، اما وقتی سربلند کرده‌ایم، دیده‌ایم که عزیزمان مشغول چک‌کردن پیام‌هایش یا پست‌کردن عکسی در اینستاگرام است یا از پنجره بیرون را نگاه می‌کند و احتمالاً رؤیای فرارکردن را در سر می‌پروراند. این فرد آدمی است که یا اهمیت نمی‌دهد، یا معتاد تکنولوژی است یا می‌ترسد شما حرفی بزنید که ترجیح می‌دهد آن را نشنود.

بسیاری از ما در زندگی نهایت تلاش‌مان را می‌کنیم که دقیقاً از چنین سرنوشتی دوری کنیم. می‌کوشیم تا شبیه پدر و مادرمان نشویم. اما به‌طرز اجتناب ناپذیری، لحظه‌ای فرا می‌رسد که از خود می‌پرسیم: «چرا این‌طوری شد؟» و ناگهان متوجه می‌شویم که در تمام طول عمرمان، خصلت‌های والدین‌مان را با خود داشته‌ایم.

در هنگام تصمیم‌گیری، پای دو نوع از احساسات در میان است: ذاتی و ضمنی. احساسات ذاتی مستقیماً از عملی ناشی می‌شوند که مشغول به آن هستیم: وقتی از مسیر کوهی با شیب زیاد بالا می‌رویم می‌ترسیم، وقتی داریم عاشق می‌شویم خوشحال هستیم. تمام این احساسات کاملاً درک می‌شوند و مرتبط با لحظهٔ حال هستند؛ اما احساسات ضمنی هیچ ارتباطی به آن‌چه اکنون اتفاق می‌افتد ندارند؛ همان‌طور که پیش‌تر توصیف کردیم، در منزل با بچه‌ها بحث‌مان شده اما همچنان به‌سبب آن خشمگین و عصبی هستیم و همین بر نحوهٔ رانندگی‌مان و همین‌طور هنگام کار در برقراری تعامل با همکاران‌مان تأثیر می‌گذارد. این‌ها احساساتی هستند که بدون این‌که متوجه باشیم در تفکر ما نفوذ می‌کنند.

دانشمندان هوش‌ها را به دو دستهٔ سرد و گرم تقسیم می‌کنند؛ گرم یعنی عاطفی و سرد هم یعنی منطقی. اما این دو، نوبتی عمل نمی‌کنند. اگر مشغول حساب کتاب‌کردن هستم که چقدر مالیات بدهکارم، از هوش سرد استفاده می‌کنم. ولی اگر پنج دقیقه پیش متوجه برآمدگی عجیبی روی گردن گربه‌ام شده باشم یا با همسایهٔ کناری بحثم شده باشد، قدرت استدلال و منطقم مسلماً تحت‌تأثیر قرارمی‌گیرد.