بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

اگر احساسات و عواطف را درک نکرده و استراتژی‌هایی برای رودرروشدن با آن‌ها پیدا نکنیم، عنان زندگی ما را به دست می‌گیرند؛

در یک مطالعه، خندهٔ ناشی از تماشای فیلم کمدی موجب افزایش جریان بِتا-اِندورفین می‌شود که حالت روحی‌مان را بهبود بخشیده و باعث تحریک هورمون‌های رشد می‌گردد. این هورمون‌ها در ترمیم سلول‌ها نقش دارند. حتی انتظار خنده هم می‌تواند باعث کاهش سطوح کورتیزول و آدرنالین بشود. خنده همچنین می‌تواند باعث کاهش خطر ابتلا به حملهٔ قلبی شود؛

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی. «ام. اسکات پِک»

می‌توانیم قبل از مبادرت به انجام کاری، وضع عاطفی خود را هم در نظر بگیریم. آیا حالت روحی منفی‌مان است که باعث شده بدگمان شویم یا واقعاً دلیلی برای نگرانی وجود دارد؟ آیا اطمینان‌مان به‌دلیل حالت روحی پرانرژی و شادی است که داریم یا واقعاً تصمیم درستی گرفته‌ایم؟

احساساتم را برای خودم نگه دارم. اصلاً اجازه ندهم والدینم از آن‌ها باخبر شوند. این کار فقط باعث می‌شد اوضاع بدتر از بد شود.

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی. «ام. اسکات پِک»

ولی مسئله این‌جاست که وقتی احساسات‌مان را نادیده می‌گیریم یا سرکوب می‌کنیم، برعکس قوی‌تر می‌شوند. احساساتی که خیلی قوی هستند در درون‌مان بزرگ می‌شوند، مثل نیرویی تاریک که عاقبت تمام کارهای‌مان را مسموم می‌کند، چه خوشمان بیاید چه نیاید. احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

چنین جمله‌ای را همه‌مان شنیدیم: فراموشش کن. آن‌قدر توجهت را روی خودت متمرکز نکن (انگار چنین چیزی امکان‌پذیر است!). آن‌قدر حساس نباش. دیگر وقتش است با آن کنار بیایی. ولی مسئله این‌جاست که وقتی احساسات‌مان را نادیده می‌گیریم یا سرکوب می‌کنیم، برعکس قوی‌تر می‌شوند. احساساتی که خیلی قوی هستند در درون‌مان بزرگ می‌شوند، مثل نیرویی تاریک که عاقبت تمام کارهای‌مان را مسموم می‌کند، چه خوشمان بیاید چه نیاید. احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

احساسات جریحه‌دارشده خودبه‌خود محو نمی‌شوند، خودبه‌خود التیام پیدا نمی‌کنند. اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

تا دههٔ هشتاد میلادی، بیش‌تر روان‌شناسان احساسات را سروصداهایی بیرونی و حالاتی بی‌فایده می‌دانستند. احساسات سرعت ما را کم می‌کردند و مانعی بر سر راه رسیدن به اهداف‌مان می‌شدند. چنین جمله‌ای را همه‌مان شنیدیم: فراموشش کن. آن‌قدر توجهت را روی خودت متمرکز نکن (انگار چنین چیزی امکان‌پذیر است!). آن‌قدر حساس نباش. دیگر وقتش است با آن کنار بیایی. ولی مسئله این‌جاست که وقتی احساسات‌مان را نادیده می‌گیریم یا سرکوب می‌کنیم، برعکس قوی‌تر می‌شوند.

وقتی اجازهٔ احساس‌کردن را از خودمان سلب می‌کنیم، فهرستی طولانی از پیامدهای ناخواسته انتظارمان را می‌کشند. حتی توانایی شناسایی حسی را که داریم از دست می‌دهیم، انگار بدون این‌که خودمان بدانیم از درون کمی بی‌حس می‌شویم. وقتی این اتفاق می‌افتد، نمی‌توانیم بفهمیم که چرا حسی خاص را تجربه می‌کنیم یا چه اتفاقی در زندگی‌مان افتاده که این حس را داریم

دانش‌آموزان ما خسته، کسل و پر از دلهره هستند. معلمین‌شان به ستوه آمده، تحت فشار و سراسیمه هستند. مسئولیت‌گریزی و غیبت از مدرسه در ایشان به بالاترین حد خود رسیده است.

بچه‌هایی را که احساسات منفی از خودشان بروز می‌دهند توبیخ و سرزنش می‌کنند، به‌جای این‌که رفتارشان را فریادی برای درخواست کمک تلقی کنند.

هرگاه متوجه می‌شویم که به‌یک‌باره نمی‌توانیم درست توجه و تمرکز کنیم و یا به یادآوردن موضوعی برای‌مان دشوار می‌شود، باید از خودمان بپرسیم: از لحاظ عاطفی، چه اطلاعاتی در زیر سطح افکارمان نهفته است؟

حتی وقتی همه‌چیز خوب پیش می‌رود هم نمی‌توانیم بفهمیم که دقیقاً چه حسی داریم. به لذت‌بردن از احساس‌مان اکتفا می‌کنیم و درون‌مان را عمیق‌تر کاوش نمی‌کنیم؛ البته که این رفتار اشتباه است.

می‌گفتم: «هیچ دوست صمیمی‌ای ندارم، تو ورزش افتضاحم، چاقم، همهٔ بچه‌های مدرسه ازم متنفرن.»

«هیچ دوست صمیمی‌ای ندارم، تو ورزش افتضاحم، چاقم، همهٔ بچه‌های مدرسه ازم متنفرن.»

به احساساتم بی‌تفاوت و بی‌حس شدم. در حالت قرنطینهٔ احساسی قرار داشتم. در وضعیت تلاش برای بقا.

حتی اگر زندگی تراژیکی را هم تجربه نکرده باشید، ممکن است حس کنید کسی غیر از خودتان به احساسات و عواطف‌تان اهمیت نمی‌دهد.

به آن‌ها اجازهٔ حرف‌زدن داده نمی‌شد، از سوءاستفادهٔ عاطفی رنج بردند، والدین‌شان آرزوها و سبک زندگی خود را به آن‌ها تحمیل می‌کردند و یا والدین معتاد یا الکلی‌شان به آن‌ها بی‌توجهی می‌کردند و مسائل این‌چنینی. مشکلات‌مان متفاوت هستند، اما واکنش‌ها یکسان‌اند.