بریده‌هایی از کتاب مردم مشوش

شماها فکر می‌کنین پول‌دارها هر چیزی رو نمی‌خرن. اما این فقط در مورد فقرا صدق می‌کنه.

اما مهر با عشق فرق دارد، مگر نه؟ چنین نیست؟ هیچ احدالناسی نیست که سال‌ها از پی هم همچنان بتواند مهر بورزد. وقتی مهر می‌ورزی، هر چیز دیگری را به باد فراموشی می‌سپاری؛ دوستانت را، کارت را، ناهارت را. اگر مدام مهر بورزیم، ذوب می‌شویم و چیزی از ما باقی نمی‌ماند. عشق آن است که مهر بورزی اما گاه‌گاه. و در آن میان به خودت استراحت بدهی.

اما مهر با عشق فرق دارد، مگر نه؟ چنین نیست؟ هیچ احدالناسی نیست که سال‌ها از پی هم همچنان بتواند مهر بورزد. وقتی مهر می‌ورزی، هر چیز دیگری را به باد فراموشی می‌سپاری؛ دوستانت را، کارت را، ناهارت را. اگر مدام مهر بورزیم، ذوب می‌شویم و چیزی از ما باقی نمی‌ماند. عشق آن است که مهر بورزی اما گاه‌گاه. و در آن میان به خودت استراحت بدهی.

این روزها، سخت است معلوم کنی چه‌کسی خبرنگار است، چون همه دارند فیلم و عکس می‌گیرند و لحظه‌به‌لحظه هر ماجرایی را مستند می‌کنند؛ حتی هر لحظهٔ زندگی‌شان را، انگار هر آدمی برای خوش یک کانال تلویزیونی باشد.

ترسناک‌ترین امر دربارهٔ بزرگسال بودن این است که می‌فهمی احدی به تو اهمیت نمی‌دهد. حالا خودمان باید از عهدهٔ همه‌چیز برآییم و بفهمیم سازوکار جهان چگونه است. کار کنیم و قبض‌ها را بپردازیم، نخ دندان بکشیم و به‌موقع به جلساتمان برسیم، توی صف بایستیم و فرم پر کنیم، سیم‌کشی کنیم و مبلمان جدید خانه را سرهم کنیم، لاستیک ماشین را عوض کنیم و موبایلمان را شارژ کنیم و قهوه‌ساز را خاموش کنیم و یادمان نرود نام بچه‌ها را در کلاس شنا بنویسیم.

می‌دانی که از سر حماقت این کار را نکرده، فقط مدلش این‌طور است. به همین دلیل است که هیچ دوستی در فضای مجازی ندارد و همهٔ زندگی‌اش را تنها صرف این می‌کند که از زندگی آدم‌های معروف سر دربیاورد و بفهمد آن‌هایی که او دوستشان ندارد امروز زندگی‌شان را به گند کشیده‌اند یا نه.

این امری است درک‌ناشدنی برای پسرها، و شرمی برای پدرها: اینکه ما نه می‌خواهیم فرزندانمان رؤیای خودشان را دنبال کنند و نه اینکه پا جای پای ما بگذارند. درواقع، آنچه ما می‌خواهیم این است که ما پا جای پای آن‌ها بگذاریم وقتی که آن‌ها دارند رؤیاهای ما را دنبال می‌کنند.

مردم بچه‌هایشان را این‌طور تنبیه می‌کردند: اجازه نداری از اتاقت بیایی بیرون. اما امروز باید بگویی: مجبوری از اتاقت بیایی بیرون! نسلی مرتب غرغر می‌شنید که چرا نمی‌تواند آرام یک جا بنشیند و این نسل دیگر اینکه چرا این‌قدر بی‌جنب‌وجوش است.

وظیفهٔ پدرومادرها همین است: که شانه‌ای باشند برای تکیه کردن، همان شانه‌ای که بچه‌ها تا کوچک‌اند روی آن قلمدوش می‌نشینند تا دنیا را ببینند، همان شانه‌ای که وقتی کمی بزرگ‌تر شدند روی آن می‌ایستند تا دستشان به آسمان برسد و ابرها را بگیرند، همان شانه‌ای که در لحظات تردید و ترس‌ولرز سر روی آن می‌گذارند و به آن تکیه می‌کنند. آن‌ها به ما اعتماد می‌کنند و این خردکننده است، چون هنوز نفهمیده‌اند ما خودمان هم درواقع نمی‌دانیم چه داریم می‌کنیم.

تو هم با اضطراب آشنایی، روزهایی که جاهایی از تو درد می‌کند که در هیچ عکس اشعهٔ ایکسی دیده نمی‌شود، و تو هیچ واژه‌ای برای تشریح آن نمی‌یابی، حتی برای آن‌ها که عاشقانه تو را دوست دارند.