بریده‌هایی از کتاب مردم مشوش

تو با پول‌هات چه‌کار می‌کنی؟" "فاصله می‌خرم." روان‌شناس تا کنون چنین پاسخی نشنیده بود. "چطور؟" "رستوران‌های گرون فاصلهٔ بین میزهاشون بیشتره. بخش فرست‌کلاس هواپیما صندلی وسط نداره. هتل‌های گرون برای مهمون‌های سوئیت مخصوص ورودی جداگانه دارن. تو این دنیای پر از آدم گرون‌ترین چیزی که می‌شه خرید فاصله است."

حتی خوشبخت‌ترین آدم‌ها هم همیشه خوشبخت نیستند

روگر چندان به تخم‌مرغ علاقه‌مند نبود اما گاه شب‌ها تا دیروقت می‌نشست و همین‌طور بی‌هدف تلویزیون می‌دید تا مبادا آنالینا را که سر به شانهٔ او خوابش برده بود از خواب بپراند.

می‌تونی درک کنی آدم چقدر باید پدر و مادر بدی بوده باشه که بچه‌هاش نخوان بچه‌دار شن؟

"آدمی که از مغزش کار نمی‌کشه باید هی از پاهاش کار بکشه"

روزهایی که جاهایی از تو درد می‌کند که در هیچ عکس اشعهٔ ایکسی دیده نمی‌شود، و تو هیچ واژه‌ای برای تشریح آن نمی‌یابی، حتی برای آن‌ها که عاشقانه تو را دوست دارند.

شاید همین امروز وسط شلوغی و جمعیت از کنار هم گذشته باشیم اما هم را ندیده باشیم، شاید الیاف کت تو لحظه‌ای لباس من را لمس کرده باشد و بعد از هم جدا شده باشیم. نمی‌دانم تو که هستی، نمی‌شناسمت. اما امشب که به خانه برگشتی، روز که تمام شد و شب که ما را فرا گرفت، نفسی عمیق بکش، چون ما از عهدهٔ امروز هم برآمدیم. و فردا روز دیگری آغاز خواهد شد.

روگر: من خیلی هم آرومم. جک: تجربه‌ام نشون داده که دقیقاً آدم‌های ناآروم این جمله رو می‌گن.

می‌گویند شخصیت هر کس برآیندی است از تجربیات او. اما این حقیقت ندارد؛ نه کاملاً، چون اگر بنا بود تنها با گذشته‌مان تعریف شویم، نمی‌توانستیم خودمان را تحمل کنیم. باید بتوانیم خود را مجاب کنیم که ما چیزی بیشتر از فقط‌وفقط اشتباهات دیروزمان هستیم: انتخاب بعدی‌مان، فردایمان.

ما باید بالغانه رفتار کنیم اما نمی‌دانیم چطور، چون شکست در بالغ بودن به‌شکل خطرناک و ناامیدکننده‌ای آسان است. چون همه کسی را دوست دارند و همهٔ آن‌ها که کسی را دوست دارند شب‌های وحشی بی‌خوابی را تجربه کرده‌اند، شب‌هایی که تا صبح از این دنده به آن دنده شده‌اند به امید پیدا کردن راهی برای آدم ماندن. و این گاه ما را به سمت کارهایی می‌راند که از دور ابلهانه و درک‌ناشدنی است اما در آن لحظه بهترین راه ممکن به نظر می‌آید.

"آدم این‌قدر به طرفش عشق می‌ورزه که دیگه نمی‌تونه بدون اون زندگی کنه."

احمق خواندن دیگران خیلی راحت است اگر به آن‌ها به چشم انسان نگاه نکنی، مخصوصاً اگر کسانی را داشته باشی که سعی کنی در برابرشان آدم نسبتاً خوبی باشی. چون اینکه از آدم‌ها انتظار برود همیشه از عهدهٔ اکنون برآیند توقع بیجایی است.

آن‌ها را که دوست می‌داریم به نام‌های مستعار صدا می‌کنیم، چون عشق طالب واژه‌ای است که تنهاوتنها به تو تعلق داشته باشد.

سال نو از راه می‌رسد و آن‌قدرها فرقی با سال پیش برایت ندارد، مگر اینکه فروشندهٔ تقویم باشی.

وقتی سرگذشت کسی را دانستی دیگر نمی‌توانی مثل سابق از او تنفر داشته باشی.

"می‌دونی بدترین چیز پدر و مادر بودن چیه؟ اینه که آدم فقط به‌خاطر بدترین ثانیه‌هاش قضاوت می‌شه. آدم هزار و یک کار رو درست انجام می‌ده و بعد فقط یکی غلط از آب درمی‌آد و بعد تو تا ابد می‌شی اون پدری که سرش گرم موبایلش بود و تاب خورد تو سر بچه‌اش. چند شبانه‌روز پشت‌سرهم چشم ازشون برنمی‌داری، بعد فقط می‌آی یه دونه پیامکت رو بخونی و همهٔ اون ثانیه‌هات از کف می‌ره. هیچ‌کس نمی‌ره پیش روان‌شناس تا از همهٔ اون هزاران باری حرف بزنه که تاب نخورده تو سر بچه‌اش. پدرومادرها با خطاهاشون تعریف می‌شن."

وقتی بچه‌ای، مدام انتظار می‌کشی بزرگ شوی و خودت برای خودت تصمیم بگیری. اما بزرگ که شدی تازه می‌فهمی این بدترین قسمت بزرگ شدن است.

اثری از هیچ مدرک دانشگاهی تحسین‌برانگیزی آویزان بر دیوارها نبود. به‌دلیلی مبهم، آن‌ها که مدارک تحسین‌برانگیزتری دارند بیشتر تمایل دارند آن را توی کشوی میزتحریرشان پنهان کنند.

نامش "بحران بازار اقتصاد" است و "سقوط بانک"، گرچه تنها کسی که در این میان سقوط می‌کند آدم‌ها هستند. بانک‌ها سر جای خود می‌مانند. اقتصاد قلب ندارد که بشکند

عقایدمون واقعاً با هم فرق داره اما... من فکر می‌کنم آدم‌ها می‌تونن بدون اینکه با هم موافق باشن، با هم کنار بیان.