بریده‌هایی از کتاب مبارزه پیروز

اما گریستن و زیارت‌کردن باید در حد خودش باشد. انحصار و اقتصار و اکتفای بر گریستن و زیارت‌کردن مال زمانی است که راه دیگری باز نباشد. آن موقعی که راه باز است و دوستان حسین می‌توانند به راه حسین بروند، اگر نرفتند و فقط گریه و زیارت کردند، منحرف شده‌اند. باید دوستان حسین چنان تربیت شوند که به‌راستی در برابر هر انحراف از حق و دین به‌پا خیزند و قدرت قیام و نهضت داشته باشند. مادران مسلمانی که می‌خواهند حق مادری خودشان را ادا کنند، بدانند امروز ما در خانواده‌هایمان، فرزندانمان را بسیار بد تربیت می‌کنیم. این هم تربیت است ما داریم؟ ما دختر و پسرمان را از آغاز آنقدر سست‌اراده و ضعیف و زبون، آنقدر نازپرورده و اهل هوا و هوس بار می‌آوریم که در زندگی سرنوشتی جز سواری‌دادن نباید داشته باشند. اگر به‌راستی ما دوستدار حسین‌بن‌علی هستیم، علی اکبر تربیت کنیم

دنیادوست‌ترین آنها وقتی به یاد شیوه و رفتار علی‌بن‌ابیطالب با خُرد و کلان مردم می‌افتاد، دلش می‌تپید

می‌فرمود: من می‌روم و می‌دانم کشته می‌شوم، اما باید بروم، برای اینکه از جدم، پیغمبر شنیده‌ام یا برایم روایت شده که هر کس فرمانروای ستمگری را ببیند که حلال خدا را حرام می‌شمارد و حرام خدا را حلال می‌شمرد و قوانین خدا را زیر پا می گذارد و به حقوق مردم تجاوز می‌کند، اگر در برابر او با زبان یا با عمل به پا نخیزد و قیام نکند، در پیش خدا حجت و آبرو ندارد.

حسین (ع) آمد تا بار دیگر عملاً به گوش همگان بخواند ای زنان و ای مردان! مبادا برای هوس یا مقام زنده بمانید. برای هدف زنده بمانید و در راه آن تا پای جان بایستید. «ان الحیاة عقیدة و جهاد.»

حسین (ع) آمد تا بار دیگر عملاً به گوش همگان بخواند ای زنان و ای مردان! مبادا برای هوس یا مقام زنده بمانید. برای هدف زنده بمانید و در راه آن تا پای جان بایستید. «ان الحیاة عقیدة و جهاد.»

چرا؟ چون هدف مشخص و اصیلی در کار نیست.

باطل همواره سر به زیر و سرافکنده است، هر چند بر اریکهٔ فرمانروایی تکیه زند. این سنت جاودانهٔ خداست.

«اَدْبَرَ مَعْرُوفُها، وَ اسْتَمَرَّتْ جِدّاً». خوبی‌ها به مردم پشت کرده و تلخی‌ها مستدام و پیگیر شده. «وَ لَمْ یبْقَ مِنْها اِلَّا صَبابَةٌ کَصَبابَةِ الْاِناءِ»، ته‌مانده‌ای از این کاسهٔ زندگی مانده. «و خَسِیسَ عَیشٍ کالْمَرْعَی الْوَبِیلِ». زندگانی پست بی‌ارزش همانند چراگاه آفت‌داری است که بیشتر آن باقی نمانده است.

لابد اسم مرحوم شیخ مرتضی انصاری، فقیه بزرگ شیعه را که صد و چهار سال پیش وفات کرده را، شنیده‌اید. شیخ انصاری در کتاب فقه معروفش مکاسب محرمه، ضمن نوحه بر باطل می‌گوید غالب گریه‌کنندگان باید فکر کنند گریه‌شان بر اباعبدالله است یا نه؟ گاهی اوقات می‌بینید در مجلسی که سخن از اباعبدالله به میان می‌آید مرد و زن گریه می‌کنند، اما واقعاً بر آلام درونی و غم‌های‌خودشان می‌گریند. این گفتار شیخ انصاری است. این گریه، گریه بر اباعبدالله نیست؛ گریه بر اباعبدالله، گریه‌ای است که توأم با شناسایی مقام و موقعیت ایشان است. زیارت بر اباعبدالله زیارتی است که توأم با معرفت به حق، مقام و موقعیت ایشان و روح قیام و نهضتش باشد. لذا در بعضی روایات آمده کسی که اباعبدالله را زیارت کند، عارف بحق است. بنابراین خاندان حسینی بر طبق همان تعالیم عالی اسلام و بر وفق سنن اسلامی با دستور گریستن بر اباعبدالله و زیارت مزار او زمینه‌ای فراهم کردند که این چراغ هرگز خاموش نشود.

حسین موفق شد درس عقیده و جهاد را نه‌تنها برای زمان خودش بلکه تا ابد برای جامعهٔ بشریت زنده و تازه نگه دارد. آیا جز این است؟ بگذرید از اینکه ما در محافل و مجالسی که در این ایام به پا می‌کنیم کمتر به این حقایق توجه می‌کنیم و جز نوحه‌سرایی و گاه اعمالی که چندان پسندیده نیست کار دیگری انجام نمی‌دهیم، اما واقع مطلب غیر از این است. حسین (ع) آمده است تا این درسِ همواره جاویدان گفته، شنیده و عمل شود و همینطور هم شد. بنابراین حسین (ع) آمد تا بار دیگر عملاً به گوش همگان بخواند ای زنان و ای مردان! مبادا برای هوس یا مقام زنده بمانید. برای هدف زنده بمانید و در راه آن تا پای جان بایستید. «ان الحیاة عقیدة و جهاد.»

معاویه و هم‌مسلکانش از نظر اسلام مردمی مطرود و منفورند. باید حامیان اسلام به‌پا خیزند و این دشمنان تقوا و فضیلت را سرکوب کنند و چه کسی بهتر از خاندان علی (ع) وجود دارد؟ علی (ع) به‌پا خاست؛ بعد از او حسن (ع) به‌پا خاست و بعد از او حسین (ع) تا اصل عقیده و جهاد در راه خداپرستی را زنده کند. این است آن عامل و آن معرف اصلی و عالی قیام حسین (ع).

این سنت و ناموس الهی است که هر وقت مردمی به ناز و عیش و عشرت و آسایش و آرامش‌طلبی خو گرفتند، بدانند ذلت و خواری پشت سر آنها و در انتظارشان است. بنابراین اگر ما برای حسین گریه می‌کنیم، گریه‌مان باید معنا داشته باشد. باید آن روزی که کاری جز گریه‌کردن از ما ساخته نیست، گریه کنیم و این میراث عاطفی را از نسلی به نسل دیگر منتقل کنیم. ولی وقتی موانع در محیط نسبتاً آزاد امروز ما برطرف شد، می‌توانیم به پیروی از حسین کارهای بسیار دیگری انجام دهیم. امروز اظهار ارادت به آستان مقدس حسینی صرفاً با گریستن و زیارت رفتن نیست و اگر مردمی پیدا شوند که در این اظهار ارادت صرفاً به این کارها اکتفا کنند، یا جاهل و نادان و بی‌خبرند یا خودشان را گول می‌زنند. از قبیل گول‌زدن‌ها و کلاه‌هایی که خیال می‌کنند سر خدا می‌گذارند، اما درحقیقت سر خودشان گذاشته‌اند.