بریده‌هایی از کتاب یاد نئون بخیر

هر چه بیش‌تر تلاش می‌کردم حقیقی باشم، خلأ درونی‌ام را بیش‌تر احساس می‌کردم

واقعیت این است که مردن بد نیست، اما تا ابد طول می‌کشد. و ابد که زمان نیست. می‌دانم تناقض به نظر می‌رسد و مثل بازی با کلمه‌هاست. به طرز نگاه آدم بستگی دارد.

برنامه‌ام این بود که تصادف و انفجارهای بعدی‌اش در مکان دورافتاده‌ای اتفاق بیفتد تا هیچ‌کس آن را نبیند. می‌خواستم تا جای ممکن امکان نمایش در کار نباشد، مبادا لحظه‌های آخر هوس کنم تصاویر و صداها را از دید دیگران نگاه کنم و در پی دانستن برداشتشان باشم. کمی هم در این فکر بودم که صحنه‌ای تماشایی خواهد شد و احتمالاً به نظر می‌رسد که راننده سعی داشته است تا جای ممکن دراماتیک ظاهر شود. عمرمان را با این افکار گُه هدر می‌دهیم.

در عین حال، بر لایه یا بخش دیگرم آشکار شد که مشکل اصلی‌ام از این ناشی می‌شود که از خردسالی به جای این‌که زندگی‌ام را حول خود نمایش بچرخانم، آن را حول مخاطب فرضی نمایش چرخانده بودم.

حتا وقتی برای فرن نامه می‌نوشتم، بخشی از من حواسش به این بود که نامه صادق و صمیمی دربیاید و واکنش فرن را به جمله‌های پراحساس تجسم می‌کردم و بخش دیگرم مردی را می‌دید که پیراهن به تن دارد و بدون کروات، پشت میز صبحانه نشسته و جمله‌های پراحساس می‌نویسد و این آخرین بعدازظهر او خواهد بود، سطح چوبی و روشن میز زیر نور خورشید می‌لرزد و دست‌های مرد نمی‌لرزند و چهره‌اش پشیمان و در عین حال مصمم است. این بخش دوم سمت چپم در هوا معلق بود و صحنه را از نظر می‌گذراند و آن را نمایش راستینی می‌دانست، فقط حیف که شبیه این نمایش را هزار بار در فیلم‌ها و کتاب‌ها دیده‌ایم. پس معلوم می‌شود که معادل واقعی چنین صحنه‌هایی فقط برای فاعلانش جذاب و عمیق است و به نظر دیگران مبتذل و آبکی و نخ‌نما می‌آید و این هم به نوعی پارادوکس می‌ماند.

کانت، منطق‌دان آلمانی، راست می‌گفت که نوع بشر از نظر سخت‌افزار تقریباً یکسانند. معمولاً این مسئله را از یاد می‌بریم که ما انسان‌ها صرفاً وسیله یا تجلی نیروهای تکاملی هستیم. نیروهایی که از ما بسی مهم‌تر و عظیم‌ترند (اما لزوماً به این مسئله آگاه نیستیم).

چقدر می‌توانی دیگران را بازی بدهی تا از خودت تصویر آدمی بسازی که می‌تواند تصوری را که خودش می‌خواهد به خورد مردم بدهد؟

ماجراهای ذهنی در قالب کلمات خیلی سخت است