بریده‌هایی از کتاب یاد نئون بخیر

می‌خواستم خوب باشم، نمرهٔ خوب بگیرم، تیم درست کنم و خوب بازی کنم. کارنامهٔ خوبی داشته باشم و نشان افتخار کسب کنم و آن‌ها را به بقیه نشان بدهم، اما از هیچ کدام چندان لذت نمی‌بردم، چون همیشه از این‌که به قدر کافی خوب نباشم می‌ترسیدم.

چون آدم خودخواه و ریاکاری بودم، پَسِ همهٔ تجربه‌هایم فقط همین بود که مردم مرا چطور می‌بینند و چه کار باید کنم که مرا آن طور که می‌خواهم ببینند.

همه می‌دانند که هیچ خنده و هیچ جمله‌ای به تنهایی باعث نمی‌شود کسی خودش را بکشد

تمام عمرم ریاکار بوده‌ام. مبالغه نمی‌کنم. تقریباً هر کاری در زندگی کرده‌ام برای این بوده است که چهرهٔ خاصی از خودم به دیگران نشان دهم. اغلب برای این‌که دوستم داشته باشند یا ستایشم کنند. شاید پیچیده‌تر از این است. اما وقتی خوب نگاه می‌کنی می‌بینی دلیلش دقیقاً همین است که می‌خواهی دوستت داشته باشند، ستایشت کنند، تأییدت کنند، تحسینت کنند، هرچه.

خیلی از آدم‌هایی که می‌شناسم سراغ روانکاو رفته‌اند. بی‌فایده بود. فقط باعث می‌شد نسبت به مشکلاتشان آگاه‌تر به نظر بیایند و کلمه‌ها و مفاهیم تازه‌ای یاد بگیرند تا وقتی حرف می‌زنند عمیق‌تر به نظر برسند.

کسی که به شدت در دنیای درونش فرو رفته و ناگهان متوجه اطرافش می‌شود، مثل آدمی است که وسط روز از سالن سینما خارج شود، نور خورشید و هیاهوی خیابان به چشمش غریب می‌آیند

پدر از پهلو وارد می‌شد تا همان‌طور که وارد می‌شود، در را ببندد. پیش از این‌که بچرخد تا کلاهش را از سر بردارد، نمی‌توانستم چهره‌اش را ببینم. اما هنگامی‌که از در وارد می‌شد، حالت زاویهٔ شانه‌هایش درست شبیه حالت نگاهش بود. هنوز آن حالتش را در خاطر دارم. نمی‌توانم کیفیت نگاهش را توضیح دهم. طبعاً آن زمان هم نمی‌توانستم، اما این را می‌دانم که سرچشمهٔ آن کابوس‌ها همین حالت نگاه پدر بود. چهره‌اش هیچ شباهتی به چهرهٔ آخر هفته‌هایش نداشت. به همین دلیل، باور دارم که رؤیاهایم زندگی بزرگسالان را به تصویر می‌کشید. آن زمان فقط می‌دانستم که از آن رؤیاها می‌ترسم. به همین خاطر بود که شب‌ها به زور به رختخواب می‌رفتم.

پارادوکس ریاکاری از این قرار بود: هر چه بیش‌تر تلاش کنی که از نظر دیگران جذاب و جالب باشی، در نظر خودت کم‌تر جذاب و جالب خواهی بود چون در نتیجهٔ این تلاش خودت را ریاکار می‌دانی، و هر چه بیش‌تر احساس ریاکاری داشته باشی، بیش‌تر تلاش می‌کنی در نظر دیگران جالب و جذاب به نظر برسی تا نفهمند چقدر ریاکار و توخالی هستی.

واقعیت این است که مردن بد نیست، اما تا ابد طول می‌کشد. و ابد که زمان نیست. می‌دانم تناقض به نظر می‌رسد و مثل بازی با کلمه‌هاست. به طرز نگاه آدم بستگی دارد.

درونت فضای کافی برای دنیاهای بی‌نهایت وجود دارد، برای فراکتال‌هایی که از روابط ساخته‌ای و برای سمفونی صداهای مختلفی که می‌شنوی، برای تمام آن بی‌نهایتی که هرگز نتوانسته‌ای به روح دیگری نشان بدهی، و خیال کرده‌ای که اگر دیگران فقط ذره‌ای از تو را ببینند، به معنای ریاکاری‌ات خواهد بود؟ البته که ریاکار هستی و البته که آن‌که دیگران می‌بینند هرگز خود واقعی تو نیست. و البته که این را می‌دانی و البته که اگر قرار باشد تنها ذره‌ای از تو را ببینند، تویی که انتخاب می‌کنی کدام را ببینند. چه کسی این کار را نمی‌کند؟