بریده‌هایی از کتاب ایما

پیش از این زنجیرِ صدها غم به پایم بسته بود حال، تنها بنده عشقم، رهایی بیش از این؟

زبان به روضه چرا وا کنم؟ همین کافیست: مباد شاهد جان دادن پسر پدری

هزار دوست غمم را شنیده‌ است ولی نیامده‌ست به یاری از این هزار، یکی

این چشم‌ها کنایه به چشمان یوسف است یا خانقاه مردم اهل تصوّف است؟ توصیف‌ناپذیری و این را به غیر تو در وصف هر کسی که بگویم تعارف است در جمع دوستان تو همچون غریبه‌ها یک لحظه جا ندارم و جای تأسّف است آن پادشاه فاتح اگر چشم‌های توست پیروز عاشقی که دلش در تصرّف است ای صدهزار مصرع پیچیده موی تو! شعر مرا ببخش اگر بی‌تکلف است

در شعر شاعران همه گشتم که مصرعی در شأن چشم‌های تو پیدا کنم، نشد

دوستان هیچ نکردند و رسیدند به تو من به دنبال تو می‌گردم و سرگردانم

دلم گرفته، به دلتنگی شبانه قسم به گیسوان سیاه تو روی شانه قسم تو بهترین غزل عاشقانه را با چشم سروده‌ای، به غزل‌های عاشقانه قسم

شهر را گشتم که مانند تو را پیدا کنم هیچ ‌کس حتی شبیهت نیست، فوق‌العاده‌ای

عطر موهایت قرار از شهر می‌گیرد بگو دل ربودن را کدام عطار یادت داده ‌است؟

اندوه جهان چیست‌؟ تویی داغِ یگانه دلسوختگان را چه به اندوه زمانه‌؟ ‌