بریده‌هایی از کتاب ایما

کوچکم خواندی، که پیش چشم ظاهربین تو دیگران کوهند و من سنگ کنار جاده‌ای

هزار دوست غمم را شنیده‌ است ولی نیامده‌ست به یاری از این هزار، یکی

زبان به روضه چرا وا کنم؟ همین کافیست: مباد شاهد جان دادن پسر پدری

عطر موهایت قرار از شهر می‌گیرد بگو دل ربودن را کدام عطار یادت داده ‌است؟

زخم تبرت مانده ولی جای شکایت شادم که نگه داشته‌ام از تو نشانه

در کجا علم سخن یاد گرفتی که هنوز ظاهرا معنی «برگرد» نمی‌دانی چیست

ﭘﺮیشاﻥ ﺍﺳﺖ گیسویی ﺩﺭ این ﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﺮیشاﻥﺗﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ

عصای دست من عشق است‌، عقل سنگدل بگذار که این دیوانه تنها تکیه‌گاهش ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ

عشق دنیای مرا سوزاند، اما پیشکش داد از این دارم که دینم سوخت، دنیا پیشکش ای که می‌گویی طبیب قلب‌های عاشقی! کاش دردم را نیفزایی، مداوا پیشکش

مستی که در شهر خبرچینان تو را بوسید امروز آسوده‌ست، فردا داستان دارد