بریده‌هایی از کتاب آپارتمان خیابان املی

چیزی در وجود آن دختر-روبی-بود که باعث شد همه‌چیز برای توماس تغییر کند. هشت روز قبل که توماس با چتر نجات در فرانسه فرود آمده بود، تنها چیزی که می‌خواست این بود که دراسرعِ‌وقت به انگلیس برگردد. اما اکنون بابت این تأخیر خدا را شکر می‌کرد. می‌دانست که با هر روز ماندن در پاریس خطر بیشتری تهدیدش می‌کند، اما انگار برایش چندان مهم نبود.

هنوز صدای هَری در گوشش بود که از آپارتمانی تعریف می‌کرد با دری قرمز کنار یک گالری که پُر از نقاشی‌های رقص باله بود، و از مردی که در آن آپارتمان آمادهٔ کمک به خلبانانی مانند او بود. اگر می‌توانست خودش را به آنجا برساند و به دست آلمانی‌ها نیفتد، شانسی برای بازگشت به انگلیس داشت.

در حال سقوط با خودش گفت «بسیارخب توماس. آروم باش. اگه هری تونسته از این وضعیت نجات پیدا کنه، تو هم می‌تونی.» اما آرامشی که به خودش تزریق کرده بود، با رگبار گلوله از هم پاشید. این بار صدایی در موتورش شنید. شیشهٔ جلوی کابین بر اثر پاشیدن روغن سیاه شد و دود غلیظی از هر طرف احاطه‌اش کرد. فریاد زد «لعنتی!»

فقط جرعه‌ای از قهوهٔ سیاهش را نوشیده بود که درِ کافه باز شد. باد شدیدی به داخل وزید و مردی با پالتوی پشمیِ سیاه وارد شد. کلاهش را برداشت. موهای مشکیِ پُرپشت و چهرهٔ جذابش روبی را یاد کَری گِرانت انداخت. تا با او چشم‌درچشم شد، نفسش بند آمد. چیزی در وجودش بود، چیزی مرموز و جذاب که نمی‌گذاشت روبی چشم از او بردارد. نگاه مرد در نگاه روبی گره خورد و لبخند زد، لبخندی آرام و تمام‌کمال. آهسته به‌طرف میزی رفت که دقیقاً روبه‌روی میز روبی بود

روزها جای خودشان را به هفته‌ها می‌دادند و روبی از خودش می‌پرسید که آیا خدا اصلاً قادر است اینجا صدایشان را بشنود یا آلمان به‌نوعی مانند خلائی بود که هیچ دعایی از آنجا نمی‌توانست بیرون برود.

درواقع شارلوت اکنون از خودش می‌پرسید که آیا روبی هیچ‌وقت عاشق مارسل بود، یا صرفاً میل به رهایی از روزمرگی و نیاز به دوست داشته شدن را با عشق حقیقی اشتباه گرفته بود.

همهٔ حرف‌هایی که روبی می‌خواست بزند وجود نداشت. اما روبی می‌دانست که هیچ‌وقت زمان کافی نخواهد بود. شاید وقتی عمیقاً عاشق کسی باشی، چنین به‌نظر برسد: احساس می‌کنی هر چقدر زمان در اختیارت گذاشته شود فایده‌ای ندارد؛ هیچ‌وقت زمان کافی نیست.

فرانسه به افرادی مثل من پشت کرده، ولی من نمی‌تونم بهش پشت کنم. من هنوز به خوب بودنِ آدم‌ها اعتقاد دارم. من باور دارم که همه‌چی عوض می‌شه، ولی فقط به‌شرطی که ما اون‌قدر شجاع باشیم تا در برابرشون بایستیم.

اگه بخوایم به این ظلمت غلبه کنیم، باید راه خودمون رو به‌سوی روشنایی پیدا کنیم.

«گاهی‌وقت‌ها پدر و مادرهای ما اشتباه می‌کنن. به همین دلیله که خودمون باید راهمون رو بسازیم.»

ایمان و اعتقاد همین جاها به درد می‌خوره: توی مواقع بحرانی ما رو قوی می‌کنه.»

بعضی‌وقت‌ها توی زندگی، ما فقط موقعی ندای درونمون رو کشف می‌کنیم که همه‌چی در بدترین حالته.» روبی دست‌هایش را روی شانه‌های شارلوت گذاشت و به چشمانش نگاه کرد. سپس ادامه داد «از این تجربه استفاده کن تا از تو یه آدم قوی‌تری بسازه.»

«شارلوت، تو خوب می‌دونی که مهم درون آدم‌هاست. گاهی‌وقت‌ها باید از سختی‌ها درس بگیری تا خودِ واقعی‌ت رو پیدا کنی. نباید امیدت رو از دست بدی.

اگه از پرواز توی آسمون یه چیز یاد گرفته باشم، اون اینه که هیچ‌چی مطلقاً سیاه و سفید نیست.

حس می‌کنم انگار می‌تونم تا ابد باهات حرف بزنم، بدون اینکه حرف‌هام تموم بشن

ما تلاش می‌کنیم که روی پاهای خودمون بایستیم، برای آینده‌مون تصمیم بگیریم، و خیلی دیر متوجه اون چیزهایی می‌شیم که پشت سرمون جا گذاشته‌یم.

بذر حماقتی که مارسل در وجود روبی کاشته بود بهترین نقاب برای او باشد. اکنون او فقط می‌بایست اوبرت را متقاعد می‌کرد که از این حس حماقت می‌تواند به‌عنوان یک مزیت استفاده کند.

همیشه آرامش را در یک کتابِ خوب پیدا می‌کرد.

نمی‌دانم چگونه بدون او زندگی کنم. واقعیت این است که از روزی که دیدمش، همه‌چیزم برای او شده است؛ همهٔ زندگی‌ام، همهٔ وجودم. نمی‌دانم چطور با او وداع خواهم کرد.

زل زدن به چشمانش همواره گذرِ زمان را از ذهنم می‌زداید