بریده‌هایی از کتاب آپارتمان خیابان املی

«گاهی‌وقت‌ها پدر و مادرهای ما اشتباه می‌کنن. به همین دلیله که خودمون باید راهمون رو بسازیم.»

«همیشه همه‌چی قبل از طلوع خورشید در تاریک‌ترین حالتِ خودشه دوست من.»

«تو که یهودی نیستی.» «نه، من کاتولیکم ولی فرق زیادی نمی‌کنه. وجه مشترک همهٔ ما اینه که به خدا ایمان داریم، همون‌طور که تو داری. پس هروقت شرایط برام خیلی سخت شد دعا می‌کنم شارلوت. این کار بهم آرامش می‌ده.» «آخه چطوری؟ دعا که فقط یه‌سری کلمه‌ست.» «کلماتی که به ما یادآوری می‌کنن بهترینِ خودمون باشیم.»

تو می‌تونی ناراحت باشی، اما حق نداری احساس عذاب وجدان کنی. این حس بدون هیچ دلیلی تو رو زنده‌زنده می‌خوره. به من ربطی نداره روبی، اما اگه بخوام یه آرزو برات بکنم، اون اینه که سعی کنی احساس شکست رو از خودت دور کنی، چون تو نباختی. من برات بهترین‌ها رو می‌خوام. دوست دارم شاد باشی و اصلاً فکر نمی‌کنم تا وقتی که بارِ این غصه رو به دوش می‌کشی، این اتفاق بیفته.

«دکستر، تو زندگی‌ت رو به خطر انداختی چون می‌دونستی که این کارِت ممکنه اوضاع جنگ رو تغییر بده. اگه من هم این کار رو نمی‌کردم، اون‌وقت چه‌جور آدمی بودم؟»

«ببین، بعضی‌وقت‌ها که به عقب برمی‌گردی و به مسائلی فکر می‌کنی که قبلاً اتفاق افتاده، راحت‌تر می‌تونی هدفت رو ببینی. پس شاید الآن بهترین راه این باشه که تمام تلاشت رو بکنی تا به چیزی که قراره پیش بیاد توجه کنی. هنوز هم می‌شه آینده رو تغییر داد، مگه نه؟»

«می‌دونی، مسائل هیچ‌وقت اون‌قدرها هم که به‌نظر می‌آن تیره‌وتار نیستن.»

بعضی‌وقت‌ها حتی اگه همهٔ عشق‌های دنیا هم جمع بشن، نمی‌تونن از آدم در برابر تقدیر و سرنوشتش محافظت کنن.

آغوش مارسل برای اولین بار بعد از مدت‌ها به او این حس را داد که انگار به خانه‌اش بازگشته است

«متأسفم. اگه بلایی سرت بیاد واقعاً نمی‌دونم چطوری خودم رو ببخشم.» «می‌دونم. ولی من حس می‌کنم قسمت این بوده که اینجا باشم مارسل. اینجا با تو.»

هوای تازه آدم رو سرحال می‌آره، مگه نه؟ غم و غصه رو ازت دور می‌کنه.

همیشه آرامش را در یک کتابِ خوب پیدا می‌کرد.

مردان نباید گریه کنند، خصوصاً مردانِ نسل من. اما وقتی پای عشق به همسرم به‌میان می‌آید قادر به کنترل احساساتم نیستم.

شن‌های ساعت شنی، بی‌رحمانه به حبابِ پایین سرازیر می‌شوند. هیچ‌وقت زمان کافی نیست، نه وقتی که یک نفر بخشی از وجودت شده است.

«منظورت چیه؟» «منظورم اینه که بعضی‌وقت‌ها توی زندگی، ما فقط موقعی ندای درونمون رو کشف می‌کنیم که همه‌چی در بدترین حالته.» روبی دست‌هایش را روی شانه‌های شارلوت گذاشت و به چشمانش نگاه کرد. سپس ادامه داد «از این تجربه استفاده کن تا از تو یه آدم قوی‌تری بسازه.

روبی دستش را دورِ گردن شارلوت انداخت و محکم فشارش داد. «شارلوت، تو خوب می‌دونی که مهم درون آدم‌هاست. گاهی‌وقت‌ها باید از سختی‌ها درس بگیری تا خودِ واقعی‌ت رو پیدا کنی. نباید امیدت رو از دست بدی.»

همیشه آرامش را در یک کتابِ خوب پیدا می‌کرد.

روبی پاسخ داد «شارلوت، عزیزم، من به‌خاطر اینکه تو بچه‌ای چیزی رو ازت مخفی نمی‌کنم. می‌دونم که دیگه بچه نیستی؛ این جنگ همهٔ ما رو بزرگ کرده و من حس می‌کنم ما باهم دوستیم. اما بهتره که دربارهٔ بعضی مسائل حرفی زده نشه.» «آخه چرا؟» «چون اگه یه‌وقت پلیس یا آلمانی‌ها ازت سؤالی بپرسن، ممکنه جونت به خطر بیفته. من یه آمریکایی‌ام، بنابراین شاید اون‌ها موقع برخورد با من بیشتر مراقب رفتارشون باشن. اما تو...» روبی جمله‌اش را ناتمام گذاشت. شارلوت جمله را کامل کرد. «من یه یهودی‌ام. این چیزی بود که می‌خواستی بگی.»

روبی زیرلب پرسید «چرا؟ چرا به من کمک می‌کنید؟» «چون هیچ‌کس سزاوار این چیزی نیست که برای تو پیش اومده.

«من از هیچ‌چی مطمئن نیستم، ولی اگه امید نداشته باشیم هیچ‌چی نداریم.»