بریده‌هایی از کتاب قطار فلسفه

«زندگی زمانی در شادترین حالت است که ما کمترین آگاهی را از آن داریم.»

با پیر شدن، چیزی عجیب و شگرف در ما رخ می‌دهد. دیگر به نظر دیگران اهمیت نمی‌دهیم. به عبارت دقیق‌تر، متوجه می‌شویم دیگران اصلاً به ما فکر نمی‌کردند.

وقتی یک زن هستی، زندگی حتی در بهترین دوران هم سخت است.

شخصی که طالب زیبایی باشد حتی در یک سطل زباله هم آن را پیدا می‌کند، درحالی‌که «کسی که دنبال ایراد است، حتی در بهشت هم ایرادی پیدا می‌کند.»

: «چیزی که مردم را ناراحت می‌کند خودِ یک اتفاق نیست بلکه قضاوتشان دربارهٔ آن است.»

کارل سیگن کیهان‌شناس معتقد است «هر پرسش فریادی است برای فهمیدن جهان.»

ما چیزی که فکر می‌کنیم می‌خواهیم را نمی‌خواهیم. فکر می‌کنیم اطلاعات و دانش می‌خواهیم. این‌طور نیست، ما خرد می‌خواهیم. این فرق دارد. اطلاعات مجموعه‌ای از حقایق است، دانش همان مجموعه است با نظم بیشتر. خرد حقایق را باز می‌کند، معنایشان را پیدا می‌کند و به شکلی قابل توجه، نحوهٔ استفاده از آن‌ها در بهترین حالت ممکن را نشان می‌دهد. به قول مایلز کینگتن، نوازندهٔ بریتانیایی: «دانش یعنی اینکه بدانیم گوجه یک میوه است. خرد یعنی آن را در سالاد میوه قرار ندهیم.» دانش می‌داند، خرد می‌بیند.

. ما شاید از مرگ بترسیم، ولی گزینه مقابل آن، یعنی جاودانگی، حتی از مرگ هم بدتر است. آگاهی از وقوع مرگ به ما امکان می‌دهد که زندگی کاملی داشته باشیم.

نگاه کن. بنگر. جهان را با چشمان یک کودک و ذهن یک فرزانه ببین.

درمان مرگ، زندگی بیشتر نیست، همان‌طور که درمان ناامیدی، امیدواری نیست. هر دو حالت یک دارو نیاز دارند: پذیرش.

همین امروز می‌توانی خوب باشی. ولی برای این کار، فردا را انتخاب می‌کنی

دنیا واقعاً رنج‌آور است، یک اشتباه عظیم است ولی مسکن‌هایی هم وجود دارند. باریکه‌های شادی‌آوری هم می‌شود پیدا کرد. و هیچ باریکه‌ای شادی‌آورتر از هنر نیست.

شخصی که طالب زیبایی باشد حتی در یک سطل زباله هم آن را پیدا می‌کند، درحالی‌که «کسی که دنبال ایراد است، حتی در بهشت هم ایرادی پیدا می‌کند.»

شکوفهٔ گیلاس دوست‌داشتنی است اما عمر کوتاهش یک غم اضافه برای تحمل کردن نیست بلکه خودش عامل همین دوست داشتن است. دانلد ریچی، محقق حوزهٔ ژاپن، می‌گوید: «زیبایی ریشه در زوال دارد.»

اگر بخواهم با خودم صادق باشم، چیزی که بیش از همه دنبالش هستم نه شهرت و نه ثروت بلکه آرامش ذهنی است، «لذت ناب هستی».

افرادی که از دنیا دوری می‌کنند همیشه مشکوک هستند. ما آدم گوشه‌گیر را آن‌قدر دست می‌اندازیم که انگار می‌ترسیم خطری برای خودمان باشد.

یک پرسش خوب نه تنها موجب دستیابی به یک پاسخ هوشمندانه نمی‌شود، بلکه اصلاً پاسخی پیش رویتان نخواهد بود.

فلسفه هم نمی‌تواند پاسخی قطعی به این سؤال‌ها بدهد، ولی می‌تواند به شما کمک کند دنیا را از نقطه‌نظرهای متفاوتی ببینید و همین خودش ارزش زیادی دارد.

پرسش دربارهٔ ذات بشر، یکی از پردردسرترین پرسش‌ها در تاریخ فلسفه است. بعضی از فیلسوف‌ها مثل توماس هابز، باور داشتند که انسان ذاتاً خودخواه است؛ این جامعه است که خوی وحشی‌گری‌اش را تعدیل می‌کند. متفکرانی مثل روسو معتقد بودند انسان خوب به دنیا می‌آید؛ جامعه خرابش می‌کند. ولی افراد دیگری مثل سیمون دو بووارِ هستی‌گرا را داریم که شک داشتند اصلاً چیزی به اسم ذات انسان وجود دارد

نادیده‌گرفتن لذت، یکی بهترین لذت‌های زندگی است