بریده‌هایی از کتاب قطار فلسفه

اگر طبیعت انسان ذاتاً خوب است، پس چرا جهان این‌قدر دردآور به نظر می‌رسد؟ از چنگیز خان گرفته تا هیتلر، داستان بشر همیشه با خون نوشته شده.

بیایید یک دعوای ساده را با زاویهٔ دید گاندی بررسی کنیم. شما و یارتان می‌خواهید شام بیرون بروید تا دستاورد مهمی که تازه به دست آورده‌اید را جشن بگیرید. شما غذای هندی می‌خواهید و او غذای ایتالیایی. شما مطمئنید که هندی غذای بهتری است، ولی یارتان هم به همان اندازه اطمینان دارد که غذای ایتالیایی بهتر است. بحث پیش می‌آید. چه باید کرد؟ سریع‌ترین راه‌حل، «پیروزی زوری» است. می‌توانید یارتان را در یک گونی بیندازید و به این ترتیب، قانعش کنید در یک رستوران هندی با شما غذا بخورد. این روش ضررهایی هم دارد. روش دیگر این است که شما روی غذای هندی مصر بمانید، تمام شد رفت. دیگر بحثی ندارد. فرض کنیم یارتان موافقت می‌کند. برنده شده‌اید، درست است؟ خیر. آن آرامش ناخوشایند سر میز شام دروغین است.

این‌که سی‌وپنج دلار پول برای چیزی بدهی که مصرف می‌شود، بلعیده می‌شود و محو می‌شود، دیوانگی است.

اپیکور معتقد بود این میل‌های پوچ هستند که بیشترین آسیب را می‌زنند، چون به دست آوردنشان کار سختی است. «این که روی بستری از حصیر بخوابید و ترسی نداشته باشید، بهتر از این است که تختی طلایی و میزی مجلل داشته باشید، ولی ذهنتان آشفته باشد.»

اگر قرار باشد سست‌عنصری را یک امتیاز منفی برای یک متفکر در نظر بگیریم، کل تاریخ فلسفه را در یک جزوه می‌توان خلاصه کرد.

وقتی کلی از وقتتان را با فلسفه سر می‌کنید دیگر به هیچ‌چیز اطمینان ندارید.

ما قدم می‌زنیم تا حتی اگر شده برای یک زمان کوتاه، جهانی را فراموش کنیم که به قول ویلیام وردزورث شاعر، «بیش‌ازحد با ماست.»

خوشبختی یک محصول جانبی است، نه یک هدف.

تمسخر بهای خردمندی است.

پیتر کریفت در جایی می‌گوید: «اگر کسی را آزار ندهید، فیلسوف نیستید.»

کارل سیگن کیهان‌شناس معتقد است «هر پرسش فریادی است برای فهمیدن جهان.»

فلسفه یعنی به پرسش کشیدن فرضیه‌ها و ناراحت کردن دیگران. ناراحت کردن دیگران هم بالاخره تبعاتی دارد. سقراط از متخصص‌های خرد دیوانه‌وار بود.

در بحث خواب، مردم دو دسته می‌شوند. دستهٔ اول، خوابیدن را وقفه‌ای مزاحم و یک دردسر در زندگی می‌دانند. دستهٔ دوم، خواب را یکی از لذت‌های ناب زندگی می‌دانند. من در دستهٔ دوم قرار می‌گیرم. چند قانون آهنین برای خودم دارم، یکی از آن‌ها این است: مزاحم خواب من نشوید.

خرد هیچ‌وقت با کت‌وشلوار ظاهر نمی‌شود، هر چند خیلی با قطعیت نباید حرف زد.

موریس مرلو-پونتی، فیلسوف فرانسوی، معتقد بود فلسفه یعنی «تفکر افراطی».

قطارها من را وارد یک وضعیت نیمه‌خودآگاه می‌کنند که در آن شادتر هستم. زمانی که در آن‌ها سپری می‌شود زمانی است پیش از فرم‌های مالیاتی و پس‌انداز شهریه دانشگاه و وقت دندان‌پزشکی و ترافیک. زمانی پیش از ظهور کارداشیان‌ها.

پیری یک شیء بزرگ و غیرقابل حرکت است، از چیزی که فکر می‌کنید هم نزدیک‌تر است. مواجهه با آن هیچ‌وقت راحت نیست. مهارت شما در مواجهه با پیری بهتر نمی‌شود. در مواجهه با پیری نمی‌توانید از پهلویش رد شوید. مستقیم با آن سرشاخ می‌شوید.

هر پیروزی که از طریق خشونت به دست بیاید توهم است؛ تنها فصل خون‌بار بعدی را کمی به تعویق می‌اندازد. نرم کردن قلب‌ها زمان می‌برد. پیشرفت همیشه با چشم غیرمسلح قابل دیدن نیست.

گاندی عمیقاً باور داشت که ابزار از نتیجه مهم‌تر است. نحوهٔ جنگیدن شما مهم است نه اینکه می‌برید یا می‌بازید. نحوهٔ رسیدن شما به مقصد مهم است نه اینکه خود مقصد کجاست.

یک پرسش خوب چنین کاری می‌کند. یقه‌تان را می‌گیرد و ولتان نمی‌کند. یک پرسش خوب طوری مشکل را دوباره چارچوب‌سازی می‌کند که آن را زیر یک نور کاملاً جدید می‌بینید. یک پرسش خوب نه تنها تحریک به جست‌وجو برای یافتن پاسخ می‌کند، بلکه خودش در نقش یک ارزیابی دوباره از جست‌وجو عمل می‌کند. یک پرسش خوب نه تنها موجب دستیابی به یک پاسخ هوشمندانه نمی‌شود، بلکه اصلاً پاسخی پیش رویتان نخواهد بود.